Στις αρχές του 1997 η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσιζε την αγορά των ρωσικών πυραύλων "S-300". H υπόθεση των "S-300" έχει βαθιές οικονομικές, πολιτικές και στρατηγικές ρίζες. Είναι τόσο βαθιές, ώστε να ανατρέπουν αποφάσεις αγοράς ακόμη κι από "φίλιες" δυνάμεις, όπως είναι αυτές της Κύπρου και της Ελλάδας. Είναι τόσο βαθιές, ώστε να εμφανίζουν τους εξ επαγγέλματος υπηρέτες της παγκοσμιοποιημένης υπερεθνικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ως προφήτες δεινών κάθε ενέργειας που δεν εναρμονίζεται με τη σοφιστεία της υποταγής. Είναι τέτοιο το ρεζιλίκι που παθαίνουν οι "φίλιες" προς τη δυτικοσυμμαχική υπερεθνική εξουσία δυνάμεις, ώστε να φτάνουν στο σημείο να μην ξέρουν τι θα κάνουν το προϊόν μιας δικής τους προγενέστερης απόφασης. Περί αυτού πρόκειται με τη μη πραγματοποιημένη αγορά των "S-300" από την Κύπρο, με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και μια αναβολή ή ακύρωση ενός εξοπλιστικού συστήματος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σώφρων ενέργεια, εάν δε συνοδευόταν από την ουρά μιας αλλοπρόσαλλης ενέργειας.

Οταν ένα ανεξάρτητο κράτος - μέλος του ΟΗΕ και, μάλιστα, υπό ξένη στρατιωτική κατοχή του 38% του εδάφους του επιλέγει το αμυντικό του σύστημα, βρίσκεται ενώπιον συνεχών ιστορικών αποφάσεων καίριας σημασίας για το μέλλον του. Βρίσκεται ενώπιον μιας συνεχούς απειλής να θεωρηθεί ότι αποδέχεται την κατοχική δύναμη ως τοποτηρητής. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Κύπρο με την υπόθεση της μη πραγματοποιημένης αγοράς των ρωσικών πυραύλων "S-300". Διερωτάται κανείς: "Μέχρι πού φτάνει η εκ των πραγμάτων αναγνώριση του πολιτικο-στρατιωτικού συμπλέγματος εξουσίας της Τουρκίας ως τοποτηρητή της περιοχής;". Ιδιαίτερα, μετά τα γεγονότα της Συρίας, η ερώτηση αυτή αποκτά μέγιστη σημασία. Η ερωτηματική αυτή επισήμανση επαναφέρει στο προσκήνιο το γνώριμο ρόλο των ισχυρών δυτικο-συμμαχικών δυνάμεων ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ενωσης, ΝΑΤΟ, στην περιοχή. Αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν την τουρκική πολιτική ως διαθλασμένη δική τους πολιτική. Οι ΗΠΑ φροντίζουν να μην αλλάξει το στρατιωτικό "στάτους" με την παρουσία ξένων, μη ΝΑΤΟικών, οπλικών συστημάτων, που πιθανόν να καταστήσουν ορισμένες δυνάμεις σχετικά ανεξέλεγκτες. Φοβούνται ότι ίσως γίνει αρχή μίμησης στην περιοχή και καταστήσει αναπόφευκτη τη ρωσική στρατιωτική παρουσία. Η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση χρειάζεται ένα σταθερά ελεγχόμενο καθεστώς, που θα διευκολύνει κυρίως την οικονομική της διείσδυση. Επομένως, η ελεγχόμενη σταθερότητα της περιοχής αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα για τους ισχυρούς Δυτικοσυμμάχους. Εδώ κυρίως οφείλονται και όλες οι τελευταίες παράμετροι της Μέσης Ανατολής, Ισραήλ - Παλαιστίνη, Ισραήλ - Τουρκία, Συρία - Τουρκία, Αραβική Ενωση κλπ. κλπ.

Στο φόντο αυτής της στρατηγικής, ξεπροβάλλουν οι αγωγοί των πετρελαίων της Κασπίας και της Μέσης Ανατολής. Ας διευκρινιστεί, όμως, ότι η επιβολή της στρατηγικής της "ηρεμίας" είναι ένα είδος επιβολής της σιωπής. Αυτό σημαίνει ότι είναι από αρνητικά εφικτή έως ανέφικτη. Επανερχόμενοι στο μέχρι στιγμής τουλάχιστον φιάσκο της μη πραγματοποιημένης αγοράς των ρωσικών πυραύλων "S-300", υποχρεωνόμαστε να παρατηρήσουμε την εκ των πραγμάτων εμπλοκή του τριγώνου Αθήνα - Λευκωσία - Αγκυρα στα γρανάζια των δυτικο-συμμαχικών υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Πηγαία προκύπτει η ερώτηση: "Καλά, οι ιθύνοντες της Κύπρου και της Ελλάδας δεν εγνώριζαν αυτή τη διαπλοκή;". Την εγνώριζαν τόσο όσο και την εξάρτησή τους από τις ισχυρές δυνάμεις της διαπλοκής. Απλά, προσπάθησαν για μια ακόμη φορά ανεπιτυχώς να κολλήσουν στην ουρά των ισχυρών συμφερόντων και τα δικά τους συμφεροντάκια ως χαμερπείς κολαούζοι. Το ουσιώδες αποτέλεσμα είναι ότι, ανεξαρτήτως της τύχης των "S-300", η Κύπρος και η Ελλάδα βαδίζουν στον αστερισμό των ισχυρών δυτικοσυμμαχικών συμφερόντων με πλήρη επίγνωση της ηγεσίας τους.