Η κυβέρνηση Σημίτη είναι εξαιρετικά στριμωγμένη. Εχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις απέναντι στις Βρυξέλλες και τα μεγάλα αφεντικά και οφείλει να παρουσιάσει "άμεσα αποτελέσματα" στο χρονοδιάγραμμα της αντιλαϊκής επέλασης, στο όνομα του "εθνικού στόχου", της ένταξης στην ΟΝΕ. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, έχει από καιρό αποφασίσει την τακτική της επιβολής των καταστροφικών αντιλαϊκών μέτρων, η οποία συνοψίζεται στη φράση "διά πυρός και σιδήρου". Εχει πάψει προ πολλού να προκαλεί εντύπωση η συχνότητα, με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη καταφεύγει στη βία των ΜΑΤ, στους μηχανισμούς της Δικαιοσύνης, στην ιδεολογική τρομοκρατία, με σκοπό το χτύπημα των αγώνων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εχει καταντήσει πλέον το σήμα κατατεθέν της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών, μ' αυτό έχει στιγματιστεί στη συνείδηση των εργαζομένων: Κυβέρνηση βίας και τρομοκρατίας.

Η "επίδειξη δύναμης", στην οποία επιδίδεται καθημερινά, έχει εμφανείς στόχους. Από τη μια, να πείσει τις δυνάμεις της αγοράς - στις μόνες που δίνει λογαριασμό - για την "αποφασιστικότητά" της να υλοποιήσει τις επιλογές στις οποίες έχει δεσμευτεί και, από την άλλη, να περάσει στις λαϊκές μάζες την ιδέα ότι κάθε αγώνας είναι καταδικασμένος να αποτύχει, να καλλιεργήσει τη μοιρολατρία και την υποταγή. Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι, σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, δεν έχει επιτύχει τους στόχους της, πράγμα που αποδεικνύεται από τους αγώνες που "ξεσπούν" καθημερινά και τις συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλονται για το συντονισμό τους. Επιπλέον, είναι ολοφάνερο ότι χωρίς τους αγώνες, που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης Σημίτη, η αντιλαϊκή επέλαση θα είχε προχωρήσει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ανάγκη, όμως, οι αγώνες να γίνουν περισσότερο αποφασιστικοί και ταξικοί, στηριζόμενοι στην ενωμένη δράση των εργαζομένων, γίνεται πιο επιτακτική, υπό το φως και των παραπάνω επισημάνσεων. Η εντεινόμενη βία των μπλοκ εξουσίας μπορεί να απαντηθεί και εξουδετερωθεί με την ενίσχυση των λαϊκών αγώνων, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων, με πιο αποτελεσματικό συντονισμό των επιμέρους κινητοποιήσεων, με παραπέρα βάθεμα και πολιτικοποίηση του περιεχομένου και των αιτημάτων τους, με τη συμπαράταξη των εργατοϋπαλλήλων με τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, με τη νεολαία και τις γυναίκες.

Η σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, που διαρκώς οξύνεται, θα κρίνει, σε σημαντικό βαθμό, την κατάσταση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, τα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένα περιθώριο για να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω. Αντίθετα, είναι επιτακτική ανάγκη να δυναμώσει η απάντησή τους στην αντιλαϊκή και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης και σε όσους την καλύπτουν ή την εξωραϊζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι ο μονόδρομος, που πρέπει να ακολουθήσουν.