Πέντε χρόνια χωρίς τον Τίμο | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Πέντε χρόνια χωρίς τον Τίμο

Εργο του Βασίλη Τάγκαλου Από εικαστικό - θεατρικό δρώμενο στο "Θέατρο Τέχνης" του Κ. Κατζουράκη "Τέμπλο - Οίκος Ενοχής"

Πέντε χρόνια απουσίας, πέντε χρόνια από τον πρόωρο και πικρό θάνατο του συντρόφου, του φίλου, του καλλιτέχνη ΤΙΜΟΥ ΠΕΡΛΕΓΚΑ, στις 19 Απρίλη 1993. Ο χρόνος λυτρώνει τον πόνο, η μνήμη ενώνει το παρόν και το παρελθόν και οι στιγμές που καταγράφονται φέρνουν ζωντανή την ανάμνηση και την πικρή νοσταλγία για έναν άνθρωπο που όλα σηματοδοτούν την παντοτινή απουσία του. Οχι, όμως, για εκείνους που περιμένουν ν' ανοίξει η πόρτα του σπιτιού, να χτυπήσει το τηλέφωνο στο μεσοδιάστημα της μέρας, να πει το μάθημα ο Γιάννος ή να του παίξει στο πιάνο τη μελωδία που του αρέσει, να ζεστάνει το κρεβάτι το βράδυ, να κουβεντιάσει το πρόβλημα του σπιτιού, να γίνει η απαρτία στην κομματική συνέλευση.

***

Ο Τίμος ήταν αγαπημένος άνθρωπος, ανοιχτός σε όλους και σε όλα σαν το πέλαγος. "Αόρατες" πλευρές στη ζωή του δεν είχε. Ηταν καλλιτέχνης, ήταν πατέρας, ήταν σύζυγος, ήταν αδελφός, ήταν κομμουνιστής, ήταν μαχόμενος συνδικαλιστής.

Ο πολύχρονος αγώνας του Τίμου στη ζωή και στη σκηνή, οι ελπίδες και τα οράματά του για έναν κόσμο ειρηνικό, σοσιαλιστικό, σε συνδυασμό με τα χαρίσματα του σεμνού, του ευαίσθητου ανθρώπου, που ήξερε ν' απολαμβάνει τις μικροχαρές της ζωής, να γελάει πλατιά και ν' αστειεύεται καλόκαρδα, έχουν χαράξει, στη μνήμη των δικών του, των φίλων, των συντρόφων, των συναδέλφων, το πορτρέτο του ανεξίτηλα.

***

Οι αναμνήσεις θα μας φέρνουν συχνά κοντά - κοντά.

Η πίστη του στον άνθρωπο, στα δικαιώματά του στην ευτυχία, στην εργασία, στον πολιτισμό, στη δική του κοινωνία, θα μας συντροφεύουν.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θέλω να τα λέμε.

***

Πρώτα για το Κόμμα μας Τίμο 20.000. Δύσκολοι καιροί και ανεργία (15.000 εγώ και 5.000 ο Γιάννος απ' το χαρτζιλίκι του). Και άκου Τίμο, καλά πάει ο μικρός, έχει σωστή κομματική κρίση, έχει ευαισθησία και πολλές ανησυχίες, καλό δείγμα των σκεπτόμενων παιδιών μας της ΚΝΕ.

Ακόμα, να σου πω ότι, επιτέλους, πήραμε κεφάλι στο Σωματείο, με νέα παιδιά Τίμο, να χαίρεται η ψυχούλα σου, ωραία, δυνατά, αισιόδοξα, ορμητικά και εμείς από δίπλα.

Θα τα ξαναπούμε.

Βασίλης ΚΟΛΟΒΟΣ