"Δε φτάνουν τα λόγια. Τα πάντα και οι πάντες κρίνονται στην πράξη" έγραφε πριν λίγες μέρες ο "Ριζοσπάστης". Και βέβαια ώρα είναι να πούμε και το "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". Δε φτάνει λοιπόν η "εξέγερσή" σας, αγαπητοί διαφωνούντες της ΠΑΣΚΕ, του ΣΥΝ, της ΔΑΚΕ, να φτάνει μέχρι του σημείου της υπογραφής ενός κειμένου όπου θα μιλάμε όλοι γενικά κατά της ανατροπής των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για να μείνουν η "Ολυμπιακή" και οι ΔΕΚΟ στο δημόσιο, να καταδικάζουμε φραστικά τον "κοινωνικό διάλογο" και, ύστερα, όταν θα μπαίνει επί τάπητος το ερώτημα και τώρα τι κάνουμε, να αρχίζουμε τα "ήξεις αφήξεις...". Το γεγονός είναι ένα. Αυτή τη στιγμή μαζί με τις γενικές διακηρύξεις και τους όρκους πίστης στον ταξικό αγώνα, μπροστά στις αποφάσεις για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, ο κάθε συνδικαλιστής, το κάθε σωματείο, το κάθε Εργατικό Κέντρο έχουν χρέος να τοποθετηθούν σε κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι, εκτός των παραπάνω, και η στάση των ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κρίνοντάς τες ακριβώς από τη στάση που κράτησαν σε αυτά τα θέματα, που στα λόγια έχουν διακηρυχτεί από ένα ευρύτερο φάσμα συνδικαλιστικών δυνάμεων τις προηγούμενες μέρες. Η συνέπεια λοιπόν λόγων και έργων, η εξασφάλιση μιας αγωνιστικής προοπτικής είναι το πραγματικό ζητούμενο κι όχι η μικροκομματική και αντιδραστική αντίληψη της "πειθαρχίας" σε αντεργατικές επιλογές και πολιτικές κυβερνητικών υπαλλήλων που ξεπουλάνε σε κάθε ευκαιρία τους εργάτες και υπάλληλους, συμβάλλοντας στο γενικότερο ξεπούλημα στους ιδιώτες της δημόσιας περιουσίας.