Γίνεται ολοφάνερο, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, ότι το λαϊκό κίνημα και οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια διαρκώς εντεινόμενη επίδειξη αυταρχισμού από την πλευρά της κυβέρνησης. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο φαινόμενο, το οποίο εξαντλείται σε ορισμένα σποραδικά "κρούσματα". Κυρίαρχο γνώρισμα του κυβερνητικού αυταρχισμού είναι ότι απλώνεται σε όλους, σχεδόν, τους τομείς της κοινωνικής ζωής και στέκεται απέναντι σε κάθε ενέργεια των εργαζομένων, να αποκρούσουν την αντιλαϊκή επέλαση και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Δε θα ήταν υπερβολή αν υποστηριζόταν ότι αποσκοπεί και στην εξουδετέρωση ακόμα και κάθε σκέψης για αντίσταση στις πολιτικές επιλογές της.

Αν και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν από την καθημερινή πείρα τους τι σημαίνει αυταρχισμός, ωστόσο από την παρουσίαση της γενικότερης εικόνας από τη δράση της κυβέρνησης στον τομέα αυτό, προκύπτουν ορισμένα, άλλης ποιότητας, χαρακτηριστικά. Αποκτά λοιπόν, ξεχωριστή σημασία η "απαρίθμηση" των αυταρχικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης, ξεκινώντας από τις πρόσφατες, όπως η παρουσία ισχυρότατων αστυνομικών δυνάμεων - δυσανάλογων από τους διαδηλωτές - στις κινητοποιήσεις των φοιτητών και μαθητών την περασμένη εβδομάδα. Η κατάργηση ουσιαστικά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις ΔΕΚΟ, ώστε η κυβέρνηση να αποφασίζει, "απερίσπαστη", για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Η διάθεση των αστυνομικών δυνάμεων για να περιφρουρήσουν την ασυδοσία των πολυεθνικών, όπως στη "Χόχτιφ" στα Σπάτα και την TVX στη Χαλκιδική. Η καθημερινή λειτουργία των αγροτοδικείων και η προσαγωγή εκατοντάδων αγροτών στα δικαστήρια, ώστε να κρέμεται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια τους ο "πέλεκυς της Δικαιοσύνης". Η άσκηση διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών της Αστυνομίας, προφανώς γιατί τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες των αστυνομικών δημιουργούν εμπόδια στη "θεάρεστη" αποστολή τους. Συνυφασμένα με τα παραπάνω είναι η άσκηση δίωξης κατά του "Ρ" και γενικότερα η ένταση του αντικομμουνισμού. Τα παραπάνω παραδείγματα είναι αρκετά για να υποστηριχτεί ότι η κυβέρνηση οικοδομεί ένα "σιδερένιο κλοιό" γύρω από την αντιλαϊκή πολιτική της.

Αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση Σημίτη δεν περιμένει και πολλά από τον περιβόητο "κοινωνικό διάλογο" για να εξασφαλίσει την "κοινωνική συναίνεση" και υποταγή των εργαζομένων και προχωρά χωρίς χρονοτριβή στη χρησιμοποίηση του "βαρέως πυροβολικού". Ο αυταρχισμός και η - ιδεολογικοπολιτική - τρομοκρατία αναγορεύονται, πλέον, σε βασικό εργαλείο για να επιβληθεί η νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική. Η άσκηση βίας, με όλες τις μορφές και σε όλα τα επίπεδα, γοητεύει όλο και περισσότερο τους "εκσυγχρονιστές" κυβερνώντες.

Το λαϊκό κίνημα, όσο και αν αψηφά τον κυβερνητικό αυταρχισμό, δεν μπορεί να υποτιμά τη διαβρωτική επίδρασή του στην ανάπτυξη των αγώνων, στη συμμετοχή ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων σε αυτούς. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η κυβέρνηση Σημίτη αθόρυβα και συστηματικά εντείνει τον αυταρχισμό αυτή την περίοδο. Εχει ξεκαθαρίσει ότι το 1998 πρέπει να είναι η χρονιά που θα "γίνουν πολλά" για το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, με ό,τι ολέθριο συνεπάγεται για το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Ο μονόδρομος του κοινωνικοπολιτικού Μετώπου είναι και η καλύτερη και αποτελεσματικότερη απάντηση στον αυταρχισμό της κυβέρνησης και του κυρίαρχου μπλοκ δυνάμεων.