ΑΓΚΥΡΑ.-

Μια παλιά σαξονική παροιμία λέει ότι το μέλλον μοιάζει με τη γεύση ενός γλυκίσματος: δεν ξέρεις ποια θα είναι πριν το δοκιμάσεις - κι όταν το δοκιμάσεις, είναι πια αργά. Παραφράζοντάς την, θα λέγαμε ότι το τι θα προκαλέσει η απαγόρευση του Ρεφάχ (Συνταγματικό Δικαστήριο, Παρασκευή) στο τουρκικό πολιτικό σκηνικό είναι μάλλον αδύνατο να προβλεφτεί πριν γίνει - και τότε θα είναι αργά...

Κάθε φορά που ο Νετσμετίν Ερμπακάν υφίσταται μια "ήττα" από τους φρουρούς του τουρκικού κοσμικού κράτους, το στρατό και τους συντηρητικούς πολιτικούς, δείχνει να επανέρχεται ισχυρότερος: αν αυτός ο "κανόνας" ισχύει, τότε οι αντίπαλοί του θα πρέπει να ανησυχούν.

Αλλωστε, το ισλαμικό κίνημα δεν πρόκειται να εκλείψει έτσι απλά από την Τουρκία, και ο Ερμπακάν είναι ο καταλληλότερος εκφραστής του: με δυτική μόρφωση, αλλά με ισλαμική ρητορική, με αβρούς τρόπους, αλλά με αμείλικτη πολιτική σκέψη και δράση.

Οι εκλογές ήδη βρίσκονται σε ορατό πολιτικό ορίζοντα (ίσως μάλιστα γίνουν και φέτος), ενώ η ασταθής κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Μεσούτ Γιλμάζ αντιμετωπίζει πολλούς σκοπέλους. Το νέο, διάδοχο του εκτός νόμου πια Κόμματος Ευημερίας, Κόμμα της Αρετής, με την αφανή καθοδήγηση του Ερμπακάν (αν και δεν είναι ακόμη βέβαιο ότι θα απέχει ο ίδιος της πολιτικής), πιθανότατα θα αποτελέσει ισχυρό διεκδικητή, όχι μόνο της νίκης σ' αυτές, αλλά και της απόλυτης πλειοψηφίας στην τουρκική Βουλή, η έλλειψη της οποίας κόστισε στον Ερμπακάν τις οδυνηρές περιπέτειες του 1997.

Βέβαια, οι στρατηγοί και οι ορκισμένοι αντίπαλοι του ισλαμισμού δεν προτίθενται να καθίσουν με σταυρωμένα χέρια: παρά τις "πιέσεις" της Δύσης (η οποία μάλλον βλέπει τον ισλαμισμό ως πασπαρτού), δείχνουν έτοιμοι να χτυπήσουν ξανά το "παρεκκλίνον" από τις νόρμες του κοσμικού κράτους ισλαμικό κίνημα...