Η στήλη τους έχει αποκαλέσει κατά καιρούς "απόμαχους". Και - παρά το γεγονός ότι τους έχει αποκαλέσει "απόμαχους" με πολύ σεβασμό και πολλή αγάπη- αισθάνεται την ανάγκη να τους ζητήσει συγνώμη.

Πρόμαχοι είναι και όχι απόμαχοι.

Πρόμαχοι είναι και σήμερα, - όπως πρόμαχοι ήταν και στη δεκαετία του '80 και στη δεκαετία του '70 και στη δεκαετία του '60 και στη δεκαετία του '50 και στη δεκαετία του '40. Αρκετοί δε, από αυτούς και στη δεκαετία του '30...

Πρόμαχοι της ελευθερίας, πρόμαχοι της δημοκρατίας, πρόμαχοι της εθνικής ανεξαρτησίας, πρόμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης, πρόμαχοι της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, πρόμαχοι των παραδόσεων - η ίδια η ψυχή του Λαού και η ζωντανή αγωνιστική συνείδησή του.

Εκείνοι που εμπαίζονται με φιλοδωρήματα από την κυβέρνηση. Εκείνοι, που με σηκωμένες γροθιές στους δρόμους, δείχνουν τους δρόμους της τιμής στους νεότερους. Εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα ΜΑΤ σάμπως να ήταν δεκαοχτάρηδες. Εκείνοι που στέκονται με περιφρόνηση απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής των σφετεριστών της λαϊκής κυριαρχίας. Εκείνοι που μπήκαν και πάλι μπροστάρηδες στους λαϊκούς αγώνες και σκάφτουν με τα τιμημένα χέρια τους την κοίτη για το νέο λαϊκό ποτάμι.

Οι συνταξιούχοι μας.

Οι τελευταίοι της Εθνικής Αντίστασης.

Κι αν οι κρατούντες δε γνωρίζουν ποιοι είναι όλοι αυτοί οι πρεσβύτες που αξιώνουν από την πολιτεία να σεβαστεί τα λευκά κεφάλια τους, καλά θα κάνουν- οι ανιστόρητοι - να διαβάσουν, να πληροφορηθούν, να μάθουν.

Είναι εκείνοι που κατατρόπωσαν και καταντρόπιασαν το φασισμό και το ναζισμό στα βουνά της Αλβανίας και στο Ρούπελ.

Είναι εκείνοι, που με τις ψυχές και τα κορμιά τους έχτισαν τα ιερά κάστρα της Αντίστασης - το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ και το ΕΛΑΝ.

Είναι εκείνοι, που, από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, αγωνίστηκαν για μια Ελλάδα που να ανήκει στους "Ελληνες" και όχι στους τοποτηρητές του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον.

Είναι εκείνοι που καθάγιασαν τη Μακρόνησο και όλα τα κολαστήρια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και της εγχώριας μισαλλοδοξίας.

Είναι εκείνοι που υποχρεώθηκαν να ζήσουν χρόνια και χρόνια σε πολιτική υπερορία...

Είναι η Μεγάλη Γενιά. Αυτή που γεννήθηκε σε αγώνες, που ανδρώθηκε σε αγώνες, που έζησε σε αγώνες, που γέρασε σε αγώνες και που θα φύγει αγωνιζόμενη...

Είναι η γενιά του.

Κι όσο κι αν διάλεξαν - Εκείνοι κι Αυτός - διαφορετικούς δρόμους, τώρα ήρθε η ώρα της αναμέτρησης. Τους οφείλει αξιοπρεπή ζωή. Και θα την πάρουν - είτε το θέλει είτε όχι, έστω και αν "ες υπέρτατα δώματα ναίει... ".