Με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, τον "Κήπο του θεού",ο Τάκης Σπυριδάκης αντιπαλεύει και καταγγέλλει την κοινωνική ανέχεια, το φαινόμενο της απάθειας και του εκμαυλισμού των ανθρωπίνων αξιών, που πηγάζει από το ατομοεγωκεντρικό μοντέλο της εξουσίας. Η κινηματογραφική μηχανή του "σέρνεται" στα ανήλιαγα κελιά των φυλακών και κουβεντιάζει σιωπηλά με τους κρατούμενους, χωρίς κραυγές, λύπηση και ελεημοσύνες, αλλά με πάθος και ζωντάνια, υπερασπιζόμενος την - παραβιαζόμενη από "κανόνες" και νομικές συγκαλύψεις - ανάγκη να γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη ύπαρξη.Μέσα στον κινηματογραφικό του μικρόκοσμο, τις φυλακές, προβάλλει η αχαλίνωτη και ανελέητη βία του κοινωνικού συστήματος, που θρέφει και συντηρεί την αδικία. Το γκέτο. Την αέναη και ασύνειδη πάλη των καταπιεσμένων μεταξύ τους.

Η σκηνοθεσία του δεν ακολουθεί το γνωστό χολιγουντιανό "δόλωμα" της συγκινησιακής διέγερσης του θεατή, με σκοπό την παθητική συμμετοχή του, ούτε διασκεδάζει με διανοουμενίστικα ευφυολογήματα και μορφολογικά τερτίπια.Ο Τάκης Σπυριδάκης στέκεται "γυμνός" απέναντι στον αληθινό πλούτο που περιέχει η προβληματική του. Δείχνει κι ο ίδιος "δέσμιος" της απόγνωσης και της φρίκης που έχει σκαλώσει στα πρόσωπα των ηρώων του. Στην ουσία, συμβιώνει μαζί τους την έλλειψη αγάπης και ανθρωπιάς και δε διστάζει να "δραπετεύσει" μ' αυτούς για τη χώρα του ήλιου. Εκείνη τη διάσταση που είναι παρούσα με την απουσία της. Τη γυναικεία συντροφιά, που η έλλειψή της προβάλλει στα μάτια των φυλακισμένων. Εξεγείρεται μαζί τους και παρασύρει και το θεατή σ' αυτή την πράξη ζωής, τον αγώνα χωρίς τέλος. Οι πρωταγωνιστές του δεν ερμηνεύουν συγκεκριμένους ρόλους. Συμμετέχουν ισότιμα, χωρίς "ηγέτες" και "οπαδούς", σ' αυτό το παιγνίδι, όπου μοναδικός πρωταγωνιστής ήταν και είναι η θέληση του ανθρώπου να πετάξει από πάνω του τα δεσμά του. Ο Τάκης Σπυριδάκης δεν κατασκεύασε μια ταινία, απλά για τους έγκλειστους των φυλακών, αλλά για τους απανταχού έγκλειστους των μεγάλων φυλακών. Μια κινηματογραφική δημιουργία, που αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος. Σκληρή, αλλά και ευαίσθητη. Ρεαλιστική και ποιητική. Δύσκολη, αλλά αληθινή.

Η ταινία κέρδισε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης οκτώ βραβεία, ενώ πρόσφατα πήρε έξι από τα κρατικά βραβεία κινηματογράφου.

• Η γαλλική ταινία "Ξέχασέ με" της Νοεμί Λβοβσκί μιλά για τον έρωτα, τις σχέσεις και τα αδιέξοδα της ερωτικής πρόκλησης, όταν αυτή συνοδεύεται από τη δίψα της αναζήτησης του ιδανικού. Του τέλειου, που δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο στην έλλειψή του. Η Ναταλί είναι μια κοπέλα, που διεκδικεί την αρμονία στον έρωτα μέσα από τη σύγκρουση, την απογοήτευση, τη φυγή και την επιστροφή. Το νεύρο και τη νηφαλιότητα. Είναι η ανθρώπινη καρδιά, που διώκεται από την επανάληψη της μίζερης μηχανοποιημένης ζωής και αποζητά να μυηθεί, ακούραστα, με τη φλόγα του πάθους, στο μυστικό της λύτρωσης που ο έρωτας φέρνει στην πρώτη συνάντηση μαζί του. Μια λιτή, με λίγα πρόσωπα και φτωχά σκηνικά ταινία, όπου βρίσκουμε ολόκληρα κομμάτια της δικής μας περιπλάνησης. Κάθε σκηνή οικοδομείται με ερωτικούς χειμάρρους, που διέρχονται την καρδιά της πληγωμένης από το φόβο της μοναξιάς ηρωίδας και κοσμούν τη ζωή. Μια αληθινά ερωτική κινηματογραφική ταινία, που ενθουσιάζει με την ειλικρίνεια, την αμεσότητα, την ομορφιά των ποιητικών διαλόγων της, την πληθωρικά οργισμένη, αλλά και τρυφερή ερμηνεία της Βαλέρια Μπρούνι - Τεντέσκι.

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ