Νέα Ιωνία.Εδώ μέχρι και πριν λίγα χρόνια χτύπαγε η καρδιά της κλωστοϋφαντουργίας.Τώρα πια αυτό το θυμίζουν τα κουφάρια των κλειστών εργοστασίων, η καλπάζουσα ανεργία των κατοίκων της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, καθώς και οι παλιές και πρόσφατες μνήμες, μερικές από τις οποίες φιλοξενούμε σήμερα. Είναι και η Νέα Ιωνία σήμερα ένα σύμβολο της αποβιομηχάνισης, ένα σύμβολο, ειδικότερα του άγριου χτυπήματος που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται ο παραδοσιακός κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας, ιδιαίτερα μετά την Οδηγία της ΕΟΚ που ρητά διέτασσε τη δραστική μείωση του κλωστικού δυναμικού της Ελλάδας. Τη βδομάδα που πέρασε η Ν. Ιωνία δέχτηκε ένα ακόμα ισχυρό χαστούκι. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, Στ. Αργυρός ανακοίνωσε ότι κλείνει τα ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ!

Αυτή τη στιγμή η κλωστοϋφαντουργία αντιπροσωπεύει περίπου το 20% της βιομηχανικής απασχόλησης και παραγωγής της χώρας, το 36% των εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων και το 20% των συνολικών εξαγωγών. Οι δείκτες αυτοί ήταν μεγαλύτεροι κατά 8% τουλάχιστον, μέχρι πριν επτά χρόνια.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου είναι περίπου 60 χιλιάδες, ενώ έχουν χαθεί περίπου 25 χιλ. θέσεις εργασίας από το 1978 και μετά. Οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο και οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών αυξάνονται. Η επιδίωξη της μείωσης του "εργασιακού κόστους", στην πράξη γίνεται ένας οδοστρωτήρας που παρασύρει τις εργατικές κατακτήσεις, επιβάλλει δραστική μείωση αποδοχών, κατάργηση του 8ωρου και της πλήρους απασχόλησης, τριήμερα και τετραήμερα κλπ.

Οπως μας είπε ο Ηρακλής Γκότσης,δημοτικός σύμβουλος και πρώην δήμαρχος, η πόλη δεν είχε χαρακτηριστεί τυχαία το "Μάντσεστερ" της Ελλάδας.Οι χιλιάδες κλωστοϋφαντουργοί ήταν η ψυχή και το σώμα της Ν. Ιωνίας,βρέθηκαν κοντά της σε κάθε σημαντική στιγμή της ιστορίας της, στήριξαν την ανάπτυξη της κλωστοϋφαντουργίας και αγωνίστηκαν για να μη μαραζώσει. Παρ' όλα αυτά δεν κατάφεραν να αποφύγουν τις συνέπειες της συρρίκνωσης - η οποία βοηθήθηκε δεόντως από την Ευρωπαϊκή Ενωση - και η "φυγή" των εργοδοτών τούς βρήκε χωρίς δουλιά, αλλά και χωρίς αποζημιώσεις και δίχως επιλογές άλλης απασχόλησης ιδίως για πολλούς ηλικιωμένους. Σύμφωνα με μελέτη του Δήμου Ν. Ιωνίας τα τελευταία χρόνια χάθηκαν περίπου 5 χιλ. θέσεις εργασίας στην περιοχή. Οι άνεργοι του κλάδου Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού αντιπροσωπεύουν το 24,4% του τοπικού συνολικού αριθμού ανέργων και το 49,2% των ανέργων της βιομηχανίας!

"Είχαμε δώδεκα μεγάλες βιομηχανίες, ανάμεσά τους την ΠΕΙΡΑ+ΔΚΙΚΗ - ΠΑΤΡΑ+ΔΚΙΚΗ, την ΑΘΗΝΑ, την ΤΡΙΑ ΑΛΦΑ, την ΕΛΛΗΝΙΔΑ, τον ΓΕΠΑ, μας λέει ο Ηρ. Γκότσης.Από αυτές υπολειτουργούν τώρα μόνο τα ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ και η ΑΘΗΝΑ με πολύ λίγους εργάτες. Εχουν κλείσει και εκατοντάδες, μην πω περισσότερες από χίλιες, μικρότερες βιοτεχνίες κλωστοϋφαντουργίας.Ηταν οικογενειακές επιχειρήσεις, αλλά και άλλες που απασχολούσαν από 4 μέχρι και 20 άτομα".

Η κρίση αυτή δημιούργησε πολλά προβλήματα στην πόλη. Δημιουργήθηκε μια αλυσιδωτή αντίδραση και οι επιχειρήσεις έκλειναν η μία μετά την άλλη. Η ανεργία αυξήθηκε θεαματικά χωρίς να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μέχρι σήμερα, αν και η Ν. Ιωνία έχει μεγάλη αγορά ιδίως στα είδη ένδυσης. Ο συνομιλητής μας περιγράφει την κατάσταση: "Οταν έκλεισαν τα εργοστάσια και οι μεγαλύτερες βιοτεχνίες, δημιούργησανέντονο πρόβλημα της ανεργίας. Αυτό είχε συνέπειες και στη γενικότερη οικονομική δραστηριότητα της περιοχής, γιατί χτυπήθηκε πολύ το εμπόριο, έπεσε η εμπορική κίνηση, δημιουργήθηκαν μεγάλα προβλήματα από την κρίση αυτού του κλάδου σε τοπική κλίμακα.

Σαν δήμος είχαμε υιοθετήσει την πρόταση του συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών για Ενιαίο Φορέα Κλωστοϋφαντουργίας,που όμως δεν έγινε αποδεκτός. Υπήρχε και μια άλλη πρόταση για τη δημιουργία ενός βιοτεχνικού πάρκου σε κάποιο χώρο στη λεγόμενη "κόκκινη ζώνη", που θα βοήθαγε τη συντήρηση και την ανάπτυξη κάποιων βιοτεχνιών, σαν εναλλακτική λύση, αλλά δεν προχώρησε".

Η απουσία του κράτους ήταν ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης. Οχι μόνο δε βοήθησε ώστε να στηριχτεί η κλωστοϋφαντουργία (αντιθέτως υποτάχθηκε πλήρως σε όλες τις "άνωθεν" εντολές διάλυσης) αλλά επέτρεψε στους βιομηχάνους να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των εργαζομένων: "Τα περισσότερα εργοστάσια αντιμετώπισαν αυτό το πρόβλημα. Στην ΑΝΑΤΟΛΙΑ πετάχτηκαν τελείως στο δρόμο χωρίς αποζημιώσεις. Πήραν κάποια χαλιά και έφυγαν.Το ίδιο έγινε με την ΕΛΛΗΝΙΔΑ,οι εργάτες απολύθηκαν χωρίς αποζημίωση, χωρίς καταβολή των δεδουλευμένων τους. Υπήρξε, όμως και ένα άλλο εξίσου άσχημο φαινόμενο. Επειδή ήταν παραδοσιακός κλάδος οι εργαζόμενοι δούλευαν πολλές δεκαετίες εκεί. Υπήρχαν άνθρωποι που απολύθηκαν μετά από 25 και 30 χρόνια δουλιάς αντιμετωπίζοντας μεγάλο πρόβλημα, επειδή κανείς δεν τους έδινε δουλιά. Ξαφνικά έμειναν χωρίς δουλιά και χωρίς σύνταξη".