Η Δέσποινα Βενετσανοπούλου - συνταξιούχος πια και πρόεδρος του σωματείου συνταξιούχων Ν. Ιωνίας - έχει δουλέψει περισσότερα από 25 χρόνια στην κλωστοϋφαντουργία. Εζησε και αυτή, μαζί με χιλιάδες άλλους συναδέλφους της, τη Ν. Ιωνία των μεγάλων εργοστασίων και των εκατοντάδων βιοτεχνιών. Τη Ν. Ιωνία των μεγάλων αγώνων, αλλά και των φτωχικών αυλών με την περισσευούμενη αγάπη και φιλία. Σήμερα μιλάει στον "Ρ" για αυτές τις στιγμές και"ζωγραφίζει" μια πόλη διαφορετική από τη σημερινή.

"Η Ν. Ιωνία είναι προσφυγική συνοικία, μας λέει η Δ. Βενετσανοπούλου.Οι Μικρασιάτες που έφτασαν εδώ, εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικά σπίτια και ολόκληρες οικογένειες απορροφήθηκαν στα εργοστάσια. Το μεγαλύτερο συγκρότημα ήταν του Μποδοσάκη,του Κιρκίνη το λέγαμε τότε. Αυτός είχε την Εριουργία, τη Βαμβακουργία (τα σημερινά ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ) και τη Μεταξουργία. Εκεί δούλευαν χιλιάδες εργάτες και έβγαζαν υφάσματα πρώτης ποιότητας. Επειτα είχαμε τα εργοστάσια στην Ελευθερούπολη. Του "Μουταλάσκι"(σημερινή ΠΕΙΡΑ+ΔΚΙΚΗ - ΠΑΤΡΑ+ΔΚΙΚΗ) - ο εργοδότης ήταν από τη Μικρά Ασία και του έδωσε το όνομα της πατρίδας του - ήταν μεγάλο εργοστάσιο και δούλευαν σ' αυτό 800 άτομα. Ηταν επίσης και το "Τρία Αλφα" που έβγαζε κασμίρια, η "ΕΛΛΗΝΙΔΑ", ο "ΣΥΝΑΝΟΓΛΟΥ". Ολα αυτά ήταν μεγάλα εργοστάσια και δούλευαν στο καθένα περισσότεροι από 300 εργάτες. Δούλευαν δυο βάρδιες όλα και πολλά από αυτά δούλευαν και τρίτη βάρδια. Είχαν πάρα πολλή δουλιά. Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι στη Ν. Ιωνία είναι κλωστοϋφαντουργοί".

"Μπορεί να δουλεύαμε σκληρά μέσα σ' αυτά τα εργοστάσια - συνεχίζει η Δ. Βενετσανοπούλου - και να τρώγαμε όσπρια, ψωμί κι ελιά, όμως δουλέψαμε χρόνια και φτιάξαμε τα σπίτια μας, κάναμε προίκες, παντρέψαμε παιδιά. Ζήσαμε από αυτά τα εργοστάσια. Η ζωή, εδώ στην Ιωνία, ήταν όμορφη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το πρωί που χτύπαγε η μπουρού - έτσι λέγαμε τη σειρήνα των εργοστασίων - και έβλεπες μια ατέλειωτη αλυσίδα από εργάτες που πηγαίναμε στη δουλιά. Οταν σχολάγαμε περίμεναν οι μανάβηδες έξω από την πόρτα του εργοστασίου, περίμεναν τα υφάσματα, διάφοροι μικροπωλητές και παίρναμε για τα παιδιά μας και για το σπίτι μας διάφορα πράγματα. Ηταν καλή και δύσκολη ζωή και δεν είχαμε το άγχος τι θα γίνει αύριο, πού θα βρούμε μεροκάματο".

Οι κλωστοϋφαντουργοί της Ν. Ιωνίας δε σταμάτησαν να αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή. Ετσι κατάφεραν να αλλάξουν και το ωράριο από δεκάωρο σε οκτάωρο. Η Δ. Βενετσανοπούλου θυμάται: "Αργότερα και στην Κατοχή ήταν πολύ σημαντική η συμβολή των κλωστοϋφαντουργών στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ηρθαμε αντιμέτωποι με τους Ιταλούς, κυρίως, και δημιουργήσαμε τα συσσίτια για την επιβίωσή μας, μέσα στα εργοστάσια, από τα οποία παίρναμε τρόφιμα, σαπούνι, λάδι. Καταφέραμε πολλά πράγματα και ζήσαμε πολύ καλύτερα από άλλες περιοχές χάρη στους αγώνες, που είχαμε κάνει οι κλωστοϋφαντουργοί μέσα στα εργοστάσια. Σήμερα πονάμε μ' αυτό το θέαμα που παρουσιάζει η Ν. Ιωνία, είναι ένα νεκροταφείο".

"Δημιουργήσαμε - συνεχίζει - τον Σύνδεσμο των Κλωστοϋφαντουργών, που λειτούργησε σε δύσκολες εποχές. Υπήρχε τρομοκρατία τότε, έξω από την πόρτα του σωματείου καθόταν μόνιμα ένας χαφιές να βλέπει ποιοι μπαινοβγαίνουν. Ηταν, όμως τέτοια η κατάσταση στην Ν. Ιωνία που τηλεφωνούσαν στο σωματείο να στείλουμε εργάτες, τόση ήταν η ζήτηση εργασίας! Είναι μεγάλο πράγμα να ζητάς από ένα συνδικάτο, που ξέρεις ότι αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργατών, να σου φέρει εργάτες. Εμείς είχαμε εργάτες και στέλναμε στα εργοστάσια. Τέτοιο ρόλο έπαιξαν τα σωματεία εκείνη την εποχή".

"Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι έκαναν αγώνες να μην κλείσουν τα εργοστάσια, αλλά δεν τα κατάφεραν. Οταν άρχισαν και έκλειναν αυτά δημιουργήθηκαν κάποιες μικροβιοτεχνίες. Οι ειδικευμένοι εργάτες και οι μηχανικοί πήραν δυο τρία αργαλειά τα έβαλαν σε ένα χώρο και δούλευε όλη η οικογένεια. Ηταν ένα καινούριο φαινόμενο για την οικονομία της περιοχής, αλλά ούτε και αυτά μπόρεσαν να σταθούν στον ανταγωνισμό"...