Μα φυσικά η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, αναγκαίων και απαραίτητων από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το πρόγραμμα "σύγκλισης", αλλά και την "εγχώρια" οικονομική ολιγαρχία. Το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής φρόντισε να δώσει την επομένη των εκλογών ο ΣΕΒ, θυμίζοντας τις σχετικές δεσμεύσεις. Ομως αυτό είναι μια κουβέντα! Το ζητούμενο για την κυβέρνηση είναι πώς θα "περάσει" αυτά τα μέτρα με τις λιγότερες λαϊκές αντιδράσεις, με πολιτικό κόστος που να της επιτρέπει να "επιβιώσει".

Εδώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για την κυβέρνηση Σημίτη. Οι εργαζόμενοι δεν τρέφουν αυταπάτες για το τι μπορούν να περιμένουν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, είναι προετοιμασμένοι και αναμένουν νέα επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους. Ετσι τυχόν "κατά μέτωπο" επίθεση της κυβέρνησης είναι καταδικασμένη να συναντήσει τη γενικευμένη αγανάκτηση και δυσαρέσκεια των εργαζομένων, οι οποίοι θα αντιδράσουν ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν στις 22 του Σεπτέμβρη. Οι απώλειες της κυβέρνησης από αυτή τη σύγκρουση δε θα είναι καθόλου ευκαταφρόνητες και μπορεί να τη σημαδέψουν καθοριστικά για τις μελλοντικές δυνατότητές της. Είναι φανερό ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι ισχυρή προϋπόθεση για να επιβάλει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επιπλέον χρειάζεται να συνυπολογιστεί ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας δήλωνε ότι δε θα πάρει νέα μέτρα και μάλιστα θα αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες.

Ενας ακόμα παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη από την κυβέρνηση είναι ότι, τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα, δεν μπορεί να περιμένει μια "ενεργό" στήριξη από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

***

Με τρεις τρόπους φαίνεται ότι θα επιχειρήσει να συγκαλύψει την πολιτική που θα εφαρμόσει και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Πρώτον.Με τη συζήτηση που άνοιξε από την επομένη των εκλογών για την κεντροαριστερά και την "κοινή πορεία με τις δυνάμεις της προόδου". Είναι εμφανής η επιδίωξη της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την ανοχή αν όχι τη συγκατάθεση και συναίνεση κυρίως του ΣΥΝ. Ο Κ. Σημίτης γνωρίζει πολύ καλά ότι η ηγεσία του ΣΥΝ - εξαιτίας της πολιτικής της αλλά και των εσωτερικών ισορροπιών - δεν πρόκειται να απορρίψει ευθέως την "πρό(σ)κληση" του διαλόγου και αυτό θα του επιτρέψει να παίζει σε επίπεδο εντυπώσεων για "διάλογο μεταξύ των αριστερών δυνάμεων", ενώ την ίδια στιγμή θα προχωρά στην υλοποίηση των κυβερνητικών επιλογών.

Δεύτερον.Θεωρείται πιθανό, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαρρέουν από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, μεταξύ των πρώτων μέτρων που θα πάρει, να είναι ορισμένα τα οποία, με κατάλληλη προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, θα μπορούν να χαρακτηριστούν "φιλολαϊκά", χωρίς βέβαια να είναι. Ως τέτοια αναφέρονται η επέκταση του επαίσχυντου επιδόματος (ΕΚΑΣ) σε ορισμένες ακόμα κοινωνικές κατηγορίες, η δημιουργία του περιβόητου ταμείου για τους αγρότες, η εφαρμογή του νόμου για την ανεργία, και άλλα παρόμοια. Ο Κ. Σημίτης υπήρξε σαφής όταν απευθυνόταν προχθές στα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου: "Καμία μεγάλη πολιτική επιλογή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και πιστευτή, αν ο λαός δεν καταλάβει ορισμένες αλλαγές στην καθημερινή ζωή του". Μάλιστα ανέφερε ως παραδείγματα τα νοσοκομεία και τις συγκοινωνίες, όπου πρέπει να γίνουν κάποιες βελτιώσεις.

Τρίτον.Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει το θέατρο του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου", προκειμένου να δώσει στις αντιλαϊκές επιλογές την επίφαση κοινωνικής συναίνεσης και αποδοχής. Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίσει να "αξιοποιεί" τις φιλικά προσκείμενες πλειοψηφίες στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα. Πρωταγωνιστικό ρόλο προορίζεται να παίξει η νέα ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, καλλιεργώντας την ταξική συνεργασία και υποταγή στην εργοδοσία.

***

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

ΣΠΟΤ

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα προσγειωθεί ανώμαλα όταν καταλάβει ότι δεν αρκεί η "ισχυρή" κυβέρνηση και η υποστήριξη των μεγάλων αφεντικών για να επιβάλει τις αντιλαϊκές επιλογές της.