Τι γίνονται οι εργάτες όταν δεν έχουν δουλιά στο εργοστάσιο; Μια κοινωνία ανέργων; Μια φθίνουσα οικονομική τάξη; Ενας πολιτικός στόχος για να διαλυθούν, να διασκορπιστούν, να χάσουν τη δύναμή τους, να μην έχουν πλέον μαζικά αιτήματα, κοινούς αντιπροσώπους, προσβάσεις σε νομοθετικά και άλλα Σώματα, σαν οργανωμένες ομάδες;

Ενας πολιτικός στόχος για να καταργηθούν τα συνδικάτα, να μην εκδίδονται ψηφίσματα, να σβήσει η αλληλεγγύη; Για να μη διοργανώνονται απεργίες, για ν' απογυμνώνονται από τα όπλα τους οι πρώην εργάτες, για να καταργηθεί ο όρος "εργατική τάξη" ή "οι εργαζόμενοι";

Γιατί στη βιομηχανία δεν απασχολούνται μόνο εργάτες, αλλά και δακτυλογράφοι ή χειριστές ηλεκτρονικών υπολογιστών, λογιστές, διευθυντές παραγωγής και προώθησης και μια σειρά από κατηγορίες εργαζομένων με καθαρά νύχια.

Καθώς, όμως, βλέπουμε, το μεγάλο κεφάλαιο να κατρακυλάει από τη μια φτωχή χώρα σε άλλη φτωχότερη, δεν μπορεί παρά ν' ανατρέξουμε - είναι επιτακτική ανάγκη - στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Πότε άρχισε; που; κάτω από ποιες συνθήκες; όταν δεν υπήρχαν εργάτες, με την έννοια που τους προσδόθηκε από τα μέσα του 19ου αιώνα, ή όταν βρέθηκαν συγκεντρωμένοι στις βιομηχανίες;

Πρέπει να ξανακοιτάξουμε τον Ενγκελς και τον Μαρξ , για να δούμε την πορεία και τη στάση της οικονομικής ολιγαρχίας.

Σε ποιους χώρους θα μπορεί ν' αναπτυχθεί η πολιτική συνείδηση του ανθρώπου; του απόβλητου από τη δουλιά, από τον τόπο παραγωγής, από τη συναδελφική αντίληψη των προβλημάτων του, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών;

Με τη γεωργία υπό ξεριζωμό, την κτηνοτροφία με αφθώδη πυρετό, με τους εργασιακούς χώρους στη βιομηχανία σε σεισμικές δονήσεις; Αλλά φτάνει η ανησυχία;

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ