"Οι εργαζόμενοι και εργοδότες πρέπει να συνειδητοποιήσουν τον καθοριστικό ρόλο, που παίζουν στην αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, και ότι χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους στην προσπάθεια αυτή ο πληθωρισμός στην Ελλάδα θα παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ακόμα και αν οι υπόλοιποι φορείς και τα μέσα πολιτικής ενεργοποιηθούν εντατικότερα".

Οι παραπάνω... συμβουλές είναι απόσπασμα - συμπέρασμα από άρθρο του υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Π. Θωμόπουλου, στο προχτεσινό ΒΗΜΑ. Αν κανείς αναζητήσει, από το υπόλοιπο κείμενο, να κατανοήσει σε τι συνίστανται οι παραινέσεις του αρθρογράφου προς τους εργοδότες, μάλλον θα δυσκολευτεί. Και θα δυσκολευτεί επειδή ακριβώς ο στόχος του τραπεζίτη δεν είναι αυτοί, αλλά οι εργαζόμενοι, τους οποίους, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να ξαναζεστάνει το παραμύθι της δήθεν ευθύνης των μισθών για τον πληθωρισμό, απειλεί πως, αν δε σκύψουν το κεφάλι, τους περιμένουν ακόμα χειρότερες μέρες.

Πολλά λέει ο αρθρογράφος για το περιβόητο κόστος εργασίας και πώς αυτό επιδρά στη διαμόρφωση του πληθωρισμού. Οταν όμως επιχειρεί να στοιχειοθετήσει την άποψή του ότι οι μεγάλες αυξήσεις μισθών υποδαυλίζουν τον πληθωρισμό και υπονομεύουν τη σταθερότητα των μισθολογικών αυξήσεων στο μέλλον, φτάνει σε ακροβασίες του να υποστηρίζει πως "ο μέσος ρυθμός αύξησης του μέσου μισθού ήταν 13%" από το 1992 μέχρι το 1995. Εκεί φτάνουν λοιπόν οι υπάλληλοι της άρχουσας τάξης. Σε μια περίοδο που έγιναν σλόγκαν οι αλχημείες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και οι εξισώσεις 0+0=14%, σε χρονιές που οι εργαζόμενοι είδαν το εισόδημά τους να κατρακυλά όσο σχεδόν ποτέ άλλοτε, σε καιρούς που το ληστρικό χέρι της "φιλελευθεροποίησης"

και της "απελευθέρωσης" ξεθέωσε στη λιτότητα εκατομμύρια εργαζομένων, γι' αυτή την περίοδο ο εν λόγω κύριος υποστηρίζει ότι δόθηκαν τόσο μεγάλες αυξήσεις που είναι απαγορευτικές, αν θέλουμε να συγκρατήσουμε τον πληθωρισμό...

Σα δε ντρεπόμαστε λιγάκι.