Ηταν μια καλή προϋπόθεση να ξεκινήσει τη μέρα της. Ενιωθε μάλιστα και ελεύθερη, όμορφη, δυνατή. Με μια βαθιά ανάσα φούσκωσε αυτοπεποίθηση και με μεγάλα περήφανα βήματα διασκέλισε την απόσταση μέχρι τη λεωφόρο. Σκέφτηκε ότι είναι τύχη να ζεις σε μια "θλιβερή" δυτική συνοικία που ακόμα φυτρώνουν μαργαρίτες και αμέσως γέλασε με τη γεμάτη θράσος αντίφαση της σκέψης της, καθώς αναλογίστηκε την "τύχη" να ξυπνάς στην Πολιτεία... Δεν είναι όμως ελευθερία να μπορείς να νιώθεις καλά μόνο μ' ένα αγριολούλουδο και λίγο ήλιο; "Είναι", απάντησε στον εαυτό της και προχώρησε.

Την κοιτούσαν παράξενα. Σίγουρα θα αναρωτιόνταν "από πού ξεφύτρωσε τόση γαλήνια ομορφιά; Με ποιο δικαίωμα, αυτή, ταράζει την προσφιλή μας ατάραχη μιζέρια; ". Κι όταν τόλμησε να πει ότι θα προτιμούσε λίγο μπλε της θάλασσας από την καφέ φορμάικα του γραφείου, πρώτη φορά ένιωσε ένα βλέμμα "ανωτέρου" να έχει φωνή και να την ξεκουφαίνει. "Δεν έχεις το δικαίωμα" της "φώναζε" με κακία, αλλά, με αριστοτεχνικά κρυμμένη πίκρα, εννοούσε "εγώ ποτέ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ούτε αυτή την ελάχιστη χαρά. Ούτε σαν όνειρο. Κι έτσι συνήθισα να ζω. Σε αποστείρωση".

"Να χαίρεσαι με το τελευταίο τσιγάρο στο πακέτο όταν δεν μπορείς ν' αγοράσεις άλλο, είναι ελευθερία. Να απολαμβάνεις έναν περίπατο στη θάλασσα όταν δεν μπορείς μια κρουαζιέρα, είναι ελευθερία. Να ονειρεύεσαι μια μικρή δραπέτευση από τη δουλιά, και να το λες, και να το ζητάς, είναι ελευθερία. Να μη χορταίνεις να κοιτάς το καινούριο τραπεζομάντιλο στο τραπέζι της κουζίνας, είναι ελευθερία. Να ποτίζεις την πρώτη φρέζα που ξεπρόβαλε στη μία και μοναδική γλάστρα στο μισό μέτρο μπαλκόνι που έχεις, είναι ελευθερία. Να ξενυχτάς με φίλους και να ξυπνάς στις 6 το πρωί είναι ελευθερία.

Να χαίρεσαι με όλα αυτά και μαζί να ονειρεύεσαι μεγάλα όνειρα, αυτό είναι ελευθερία. Είναι ελπίδα", έγραψε πρόχειρα σε ένα κομμάτι χαρτί και το έβαλε βιαστικά στο πορτοφόλι της... Αύριο το πρωί θα το διαβάσει.

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ