Το γνωρίζει άριστα, σ' όλη του την "επικινδυνότητα", το θέμα του ωραρίου της λειτουργίας των καταστημάτων ο σημερινός υπουργός Εργασίας. Τόσο άριστα, που να δηλώνει, ως Πόντιος Πιλάτος, "ότι δεν το πιάνει στα χέρια του"! Είναι ο ίδιος που το 1983, όντας ξανά υπουργός Εργασίας, απέφυγε τελικά να πιει το ποτήριον εκείνο, δηλώνοντας τότε ότι "δεν πρόκειται να ανοίξει πληγές". Ηταν η χρονιά των μεγάλων αγώνων των εργαζομένων στο εμπόριο για ανθρώπινο ωράριο εργασίας, ενάντια στην αποδέσμευση που επίμονα ζητούσαν οι μεγάλοι του εμπορίου. Δηλαδή, ο ΣΕΛΠΕ (πολυκαταστήματα) και ο ΣΕΣΜΕ (σούπερ μάρκετ), με την ολόπλευρη υποστήριξη του ΣΕΒ. Εξάλλου, ακόμα και ο προκάτοχός του, ο επί εφτά χρόνια υπουργός Εργασίας της ΝΔ και θερμός υποστηριχτής της αποδέσμευσης, Κ. Λάσκαρης, απέφυγε τελικά να πάρει πάνω του την ικανοποίηση του πάγιου αιτήματος των ΣΕΛΠΕ - ΣΕΣΜΕ, όταν όλες οι προσπάθειές του να χρυσώσει το χάπι απέτυχαν και όταν οι "πρόβες", που επιχείρησε με τη δοκιμαστική εφαρμογή της μερικής αποδέσμευσης το 1977, συνάντησαν τις πιο θυελλώδεις αντιδράσεις των εργαζομένων και των μικρών επιχειρηματιών. Οι ίδιες αντιδράσεις ήταν που είχαν σταματήσει μέσα στη χούντα τις προσπάθειες για την "αποκόλληση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων από το ωράριο εργασίας των εργαζομένων" (πρακτικά συνεδριάσεων ΣΕΛΠΕ της εποχής) και την επιβολή του ωρομισθίου. "Αποκόλληση" αποκαλούσε τότε ο ΣΕΛΠΕ την αποδέσμευση ή την "απελευθέρωση", όπως τη βάφτισαν στη συνέχεια οι "εκσυγχρονιστές" του ΠΑΣΟΚ για να την επιβάλουν το 1988 "μερικά", έως ότου η κυβέρνηση της ΝΔ την επέβαλε πλήρως με τον πολυνόμο 1892/1990...

Γύρω από το θέμα αυτό έχουν δοθεί αγώνες επί αγώνων. Χρειάστηκαν δεκαετίες οι συνασπισμένες δυνάμεις των μεγάλων συμφερόντων του εμπορίου και των κυβερνήσεων για να κάνουν πράξη το όνειρο της "αποκόλλησης", χρησιμοποιώντας ΟΛΑ τα μέσα. Μέχρι την καταπολέμηση του νέφους είχε επινοηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1988 για να περάσει τη μερική αποδέσμευση και να ανοίξει το δρόμο στην πλήρη αποδέσμευση και στην επιβολή του νόμου της ζούγκλας στο χώρο του εμπορίου! Γι' αυτό σπεύδει Ο ΣΕΛΠΕ, τώρα που ανακινήθηκε το θέμα, να δηλώσει, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλό του, ότι το "θέμα ωράριο είναι λυμένο οριστικά"! Γι' αυτό σπεύδει ο υπουργός Εργασίας να πάρει πίσω ακόμα και ορισμένες κινήσεις εντυπωσιασμού που επιχείρησε, δηλώνοντας, ως ηχώ του ΣΕΛΠΕ και των ΚΟΝΤΙΝΕΝΤ, ότι δεν πιάνει το θέμα αυτό ξανά στα χέρια του. Τα άλλα που λέει ότι, δηλαδή, θα πάρει πρωτοβουλία για το θέμα μόνο εάν υπάρξει ομόφωνη πρόταση όλων των φορέων του εμπορίου, δεν είναι παρά παραμύθια για αφελείς. Για όσους δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το χάος που χωρίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των μικροκαταστηματαρχών από αυτά των πολυκαταστημάτων και των πολυεθνικών συγκροτημάτων.

Στο διάστημα που πέρασε από το 1988 και πολύ περισσότερο από το 1990, οπότε καθιερώθηκε η πλήρης αποδέσμευση (θεωρητικά σήμερα ένα κατάστημα μπορεί να λειτουργεί από τη Δευτέρα το πρωί μέχρι το Σάββατο το βράδυ!), όλα τα... δέλεαρ που προσφέρθηκαν τότε σαν χρύσωμα του χαπιού έχουν χρεοκοπήσει. Αντί για αύξηση της απασχόλησης που υποσχέθηκαν, είχαμε την εμφάνιση και την επέκταση της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου. Αντί για "υγιή ανταγωνισμό" στην αγορά, έχουμε να κάνουμε με τον πιο εξοντωτικό και αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος της μικρομεσαίας επιχείρησης, που εξοντώνεται κυριολεκτικά. Αντί για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καταναλωτών, έχουμε την ανάπτυξη των μεγάλων, κυρίως πολυεθνικών, συγκροτημάτων και την ένταση της μονοπώλησης της αγοράς με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διαμόρφωση των τιμών και την τσέπη του καταναλωτή. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πλήρως ποιοι επέβαλαν την αποδέσμευση της λειτουργίας των καταστημάτων από το ωράριο εργασίας των εργαζομένων και ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτή. Γι' αυτό και το θέμα κάθε άλλο παρά "τελειωμένο οριστικά" θα πρέπει να θεωρείται από τους εργαζόμενους και τους "μικρούς" του εμπορίου, οι οποίοι έχουν κάθε συμφέρον να παλέψουν συντονισμένα, όπως και στο παρελθόν, για ένα ανθρώπινο ωράριο. Οσο και αν αυτό φαίνεται να διαφεύγει της προσοχής ορισμένων ηγεσιών, που επιμένουν να λειτουργούν - και στο θέμα αυτό - δορυφορικά στα μεγάλα συμφέροντα σε βάρος των μελών που εκπροσωπούν.