Και ποιος δε νοσταλγεί τα χρόνια που είμαστε νέοι, αγνοί και αθώοι; Μερικοί από μας παραμένουν αγνοί και αθώοι, νέοι όμως όχι. Τι να γίνει; Ο Μάρτιν Σκορτσέζε κάνει μια προσεκτική καταγραφή στην κοινωνικήκαι συναισθηματική συμπεριφορά του ανθρώπου. Τονίζει, με έμμεσο τρόπο, όσα δε λέγονται, αλλά απλά υπαινίσσονται και σβήνει όσα λέγονται ευθέως. Η βία, "Στα χρόνια της αθωότητας", που θα παρουσιάσει απόψε το MEGA στις 21.15, δεν εκδηλώνεται, αλλά υποδηλώνεται με τάση αυτοσυγκράτησης. Εφικτό είναι, σ' εκείνα τα χρόνια, το επιτρεπτό, το "καθώς πρέπει". Ο Αρτσερ, ένα μέλος της αριστοκρατίας της Νέας Υόρκης του 1870, νιώθει διχασμένος ανάμεσα στην προοπτική ενός συμβατικού γάμου με μια πλούσια νεαρή και στο πάθος του για τη χωρισμένη κόμισσα Ολένσκα. Ο νεαρός γόνος είναι παγιδευμένος ανάμεσα στο "θέλω" και στο "πρέπει", είναι αιχμάλωτος του κοινωνικού του περίγυρου, είναι δέσμιος του συντηρητικού κόσμου που τον περιβάλλει και τον πνίγει. Ο Σκορτσέζε μάς δείχνει την αριστοκρατία της Νέας Υόρκης, που δεν είναι άλλη από τη Μαφία. Την τρομερή οργάνωση, που τα μέλη της δε χρειάζεται να βάψουν με αίμα τα ίδια τους τα χέρια. Διότι την εκτέλεση της επιθυμίας τους την ...αναθέτουν σε άλλους. Με ένα βλέμμα, με μια κίνηση, με ένα χαμόγελο με σημασία...