Η αλήθεια είναι ότι, οι Δανοί πολίτες στο δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί το 1993, είχαν ψηφίσει βέβαια υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά με μια προϋπόθεση: Να μην ενταχθεί η χώρα τους στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Ομως, τα κριτήριά της επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική πολιτική της Δανίας. Μάλιστα δε, όπως επίμονα υπογραμμίζεται, ο φόβος γίνεται όλο και μεγαλύτερος μήπως, μετά την καθιέρωση του ΕΥΡΟ, το δανικό νόμισμα, η κορόνα, μετατραπεί σε αντικείμενο κερδοσκοπίας. Γι' αυτό κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η διευθύντρια της Εθνικής Τράπεζας και οικονομικοί παράγοντες, υψώνουν όλο και περισσότερο τους τόνους τους, προκειμένου να πείσουν τον πληθυσμό της χώρας, ότι η κορόνα θα πρέπει να είναι σκληρότερο νόμισμα από το ΕΥΡΟ. Κατά συνέπεια λοιπόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το κρατικό χρέος με κάθε τρόπο θα πρέπει να μειωθούν. Ταυτόχρονα δε, ο πληθωρισμός, ο οποίος, ας σημειωθεί, είναι χαμηλός στη Δανία, θα πρέπει να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα.

Στην περίπτωση λοιπόν, που όλα αυτά επιτευχθούν - κι αυτό βέβαια μόνο με την εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας - τότε η Δανία θα είναι από τις λίγες εκείνες χώρες, οι οποίες το 1997 θα έχουν εκπληρώσει τα κριτήρια για την καθιέρωση του ΕΥΡΟ. Για τον επόμενο χρόνο, ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει ένα έλλειμμα, το οποίο θα ανέρχεται σε 19 δισεκατομμύρια κορόνες.Πάντως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, κυβέρνηση και αντιπολίτευση της σκανδιναβικής αυτής χώρας συμφωνούν στο ότι, τα σκληρά αυτά μέτρα λιτότητας θα πρέπει ν' αποτελούν το κύριο περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής, που πρόκειται να εφαρμοσθεί. Σ' αυτό που διαφωνούν, όμως, είναι σχετικά με το ποιος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα πρέπει να πληρώσει, καθώς και με το χρονοδιάγραμμα, που θα πρέπει ν' ακολουθηθεί. Παράλληλα, η φορολογική μεταρρύθμιση του 1993, η οποία αποτέλεσε ένα από τα μέτρα της νέας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, στόχο είχε ν' ανακουφίσει τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα της δανικής κοινωνίας.

Η πραγματικότητα, όμως, εμφανίζεται διαφορετική, αφού λόγω του περιορισμού των οικονομικών επιχορηγήσεων προς τους Δήμους και Κοινότητες, οι εργαζόμενοι καλούνται να βάλουν το χέρι τους βαθύτερα στο πορτοφόλι: Μια θέση στους παιδικούς σταθμούς από το 1997 θα κοστίζει 200 - 500 κορόνες το μήνα, γεγονός που θα επιβαρύνει αισθητά το οικογενειακό εισόδημα. Οι δημοτικοί και κοινοτικοί φόροι αναμένεται ν' αυξηθούν, μαζί το νερό και το ρεύμα. Συνολικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, τα οικονομικά οικογενειακά βάρη θα αυξηθούν από 60 μέχρι και 70%. Ταυτόχρονα, αναμένεται να συνεχισθεί η πίεση πάνω στους μισθούς, γεγονός που προκαλεί την άμεση αντίδραση των συνδικάτων, αφού οι επικείμενες Συλλογικές Συμβάσεις θα προβλέπουν αμοιβές κατώτερες εκείνων των γειτονικών χωρών. Κι όλα αυτά με το επιχείρημα διατήρησης των θέσεων εργασίας, το οποίο κάθε άλλο, παρά φαίνεται να πείθει τους Δανούς εργαζόμενους.

Τέλος, δραστικές κοινωνικές περικοπές πρόκειται να γίνουν και στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας. Περικοπές, όμως, στα επιδόματα ανεργίας έχουν πραγματοποιηθεί και στη διάρκεια του 1996. Ετσι, λοιπόν, σήμερα, δικαίωμα για επίδομα ανεργίας έχουν όσοι έχουν εργασθεί 52 βδομάδες κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων, ενώ πριν ήταν 26 βδομάδες. Επίσης, μέλη του Ταμείου Ανεργίας τώρα μπορούν να είναι νέοι ηλικίας 18 χρόνων και όχι 16 όπως ήταν μέχρι τώρα. Και η οικονομική υποστήριξη στους ανέργους θα διαρκεί μόνο πέντε χρόνια αντί για εφτά που ήταν μέχρι τώρα...

Ν. - Η. - Η.