"Μόνο κίνητρο η απόγνωση... - Ερήμην του συνδικαλιστικού κινήματος, οι κινητοποιήσεις". Αυτά έλεγε ο προχτεσινός, πρωτοσέλιδος τίτλος της "Καθημερινής", ενώ το σχετικό, με την προχτεσινή πανελλαδική απεργία, ρεπορτάζ μιλούσε, για την απόγνωση των εργαζομένων, ως μόνο και αυθεντικό κίνητρο των μαζικών αντιδράσεων, αφού ο "κηδεμονευόμενος συνδικαλισμός ούτε εμπνέει πλέον, ούτε καθοδηγεί. "

Παρόμοιες κρίσεις και σχόλια υπήρχαν και σ' άλλες εφημερίδες, μαζί με μια προσπάθεια, να υποβαθμιστεί η σοβαρή επιτυχία, που σημείωσαν οι προχτεσινές κινητοποιήσεις των εργατών και υπαλλήλων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.

Και δεν έχουμε, βέβαια, την παραμικρή αμφιβολία, για τις προθέσεις και τους στόχους αυτών των σχολίων. Ούτε, για τις ανησυχίες, που γέννησε στους αντίστοιχους κύκλους η επιτυχία της πρόσφατης απεργίας. Αλλωστε, η απαξίωση και η με κάθε τρόπο υπονόμευση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν πάντα και παραμένει ένα βασικό μέτωπο της ταξικής και ιδεολογικής πάλης. Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε ταυτόχρονα ότι - δυστυχώς - έχουν πληθώρα αφορμών οι προαναφερόμενοι κονδυλοφόροι, για να κάνουν τη "δουλιά" τους. Αφορμές, που τους έχουν δώσει οι συνδικαλιστικές εκείνες ηγεσίες που υποτάσσουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων και του συνδικαλιστικού κινήματος στις σκοπιμότητες της εκάστοτε κυβερνητικής αντεργατικής πολιτικής και στους ψεύτικους μονόδρομους του δικομματισμού. Γεγονός, που κάνει ακόμη σοβαρότερες τις ευθύνες τους.