Σύντροφε Γιάννη

Πρωτομαγιά.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σου έστελνα μ' ένα μου γράμμα τις ευχές μου για τα γενέθλιά σου. Δε θα ήταν, λοιπόν, πρεπούμενο και τούτη τη χρονιά να παραλείψω να σου γράψω και να σου εκμυστηρευτώ πως ποτέ δεν ξεχάσαμε τον ερχομό σου στον κόσμο την πρώτη του Μαγιού.

Σύντροφε Γιάννη, γεννήθηκες Πρωτομαγιά, μέρα λουλουδιασμένη, μέρα που η φύση ολάνθιστη, πνιγμένη στα χρώματα και τις ευωδιές γιομίζει ολάκερη την πλάση με τραγούδια και χαρές, μέρα που ο ήλιος ολόλαμπρος σκορπάει πάνω στη γη ζωή και φως. Μα έζησες σ' ανήλιαγες, σκοτεινές χειμωνιές, σε μπόρες και σε θανατερές θύελλες και καταιγίδες.

Κι όμως, σύντροφε Γιάννη, κείνη την Πρωτομαγιά του γεννησιμιού σου είχες σφιχτά κρατημένη μέσα σου, εκείνη τη μέρα της γέννησής σου έκλεινες στα σωθικά σου και εκείνη τη μέρα ανάδινες πάντα. Γι' αυτό και ποτέ σου δεν κιότεψες, μήτε κατάπεσες.

Σύντροφε Γιάννη, στητό, μια μέρα, σε είδαμε να έρχεσαι πάνω στο "τρακτέρ" και τότες "παραμερίσαμε να περάσεις ποιητή" καταπώς πρόσταξε ο Μεγάλος μας Παλαμάς. Και συ πέρασες, μπροστάρης με τη "Ρωμιοσύνη", να διαλαλήσεις την ορμή του Ελληνα, τη δύναμη του λαού μας.

Κι εμείς συνεπαρμένοι απ' το τιτάνιο έργο σου, δεμένοι μαζί σου, σε πήραμε το κατόπι, για να φτάσουμε αντάμα στις "Γειτονιές του κόσμου". Κι εσύ όλο μας τραγουδούσες τις "παραμονές του ήλιου", και μας ορμήνευες:

"Εκεί που η λεφτεριά ανατέλλει/ απ' το αίμα μας/ ο θάνατος δεν υπάρχει".Κι ευθύς μας βροντοφώναξες: "ο θάνατος είναι συνέχεια της ζωής", και το εννοούσες γιατί ο "θάνατος δε σε χωρούσε".

Σύντροφε Γιάννη, εσύ δεν πέθανες, αφού η φωνή σου πάντα θα φθάνει στο νου και στην καρδιά μας ολοζώντανη μέσα από τη μεγάλη δημιουργία σου.

Σύντροφε Γιάννη, μας ομολόγησες: "Η ποίηση είναι μια πάλη/ σώμα με σώμα με τον ίδιο το θάνατο/ για να διευρυνθούν τα όρια/ της θνητότητας ως την Αθανασία".

Και τούτο το λόγο σου τον έκανες έργο, και με την ποίησή σου, μέσα από τους αγώνες σου, πλάι στο λαό, και κοντά στο αγαπημένο σου ΚΚΕ, άντεξες και πέρασες στην Αθανασία.

Σύντροφε Γιάννη, ζυμώθηκες με την ιστορία του ΚΚΕ, πλάστηκες με τους αγώνες του, με την Εθνική Αντίσταση, μ' ολάκερη την πρόσφατη ιστορία του λαού μας. Κι όπως η ιστορία του ΚΚΕ, του ξεσηκωμού του ελληνικού λαού στα 1940 - 50 και τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν πέθανε ποτέ, όμοια κι εσύ, σύντροφε Γιάννη, δεν πρόκειται να πεθάνεις, θα μείνεις Αθάνατος.

Σύντροφε Γιάννη, ήσουνα "τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής" και τέτοιο στάθηκες πάντα, στα πέτρινα χρόνια, στις θύελλες, στ' ανεμοβρόχια. Μα το ίδιο με σένα στάθηκε κι η δουλιά σου, για κείνο κι άντεξε στο χρόνο, πέρασε τα εθνικά σύνορα και σου χάρισε την αιωνιότητα.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να μη σου στείλω και τούτη τη χρονιά τις εγκάρδιες ευχές μου για τα γενέθλιά σου και να μη σου μολογήσω πως εκείνη η Πρωτομαγιά, που ήρθες στον κόσμο, ήταν μια βλογημένη μέρα;. Και πώς να μη διαλαλήσω τη διαχρονικότητα και την οικουμενικότητα του τεράστιου έργου σου που σ' έκανε να πεις σεμνά κι απέριττα:

"Να με θυμόσαστε/ Μ' ένα κρινάκι του αγρού/ τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. / Να με θυμάστε".

Κι εμείς, σύντροφε Γιάννη, πάντα σε θυμόμαστε... ποτέ δε θα σε ξεχάσουμε και πάντα "θα παραμερίζουμε να περάσει ο ποιητής", ο αγωνιστής, ο καλός και πιστός σύντροφός μας, ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής του λαού.

Αιωνία η μνήμη σου

ο φίλος σου

Σταύρος ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ