Κυριακή 2 Μάρτη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ
Ιδού τα "επιτεύγματα" της "σύγκλισης"

Αποκαλυπτικός ο απολογισμός για τις αρνητικές συνέπειες που είχαν στην ελληνική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τα προγράμματα "σύγκλισης" - λιτότητας που εφαρμόστηκαν στα 5 χρόνια μετά την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, την ΠΟΛ.ΑΝ. και το ΣΥΝ

Πέρασαν τεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια, από την ημερομηνία που τα 4 από τα 5 κόμματα της ελληνικής Βουλής, αποφάσισαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα χάραξης και εφαρμογής της εθνικής πολιτικής σε υπερεθνικά κέντρα και ειδικότερα στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Τον Ιούλη του 1992, οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΠΟΛ.ΑΝ και του ΣΥΝ, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τη γνώμη των ψηφοφόρων τους, βιάστηκαν να υπερψηφίσουν στη Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Τα επιχειρήματα που πρόβαλαν οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, για να δικαιολογήσουν τη θετική τους ψήφο, ήταν πως με την εφαρμογή των μέτρων και των πολιτικών που επιτάσσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ:

Πρώτον, θα εξασφαλιστεί μέχρι το 1999 η "σύγκλιση" της ελληνικής οικονομίας και των οικονομιών των χωρών - μελών της Κοινότητας και κατά συνέπεια θα έκλεινε το χάσμα που χωρίζει τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες - όπως η Ελλάδα - με τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες - μέλη της ΕΟΚ.

Δεύτερον, ότι ο ελληνικός λαός θα χρειαστεί να σφίξει για 3-4 χρόνια το ζωνάρι και να ανεχθεί πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, γιατί η πορεία προς το Μάαστριχτ και ειδικότερα την οικονομική και νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης (ΟΝΕ), είναι "μονόδρομος".

Τρίτον, προανάγγειλαν την κατάρτιση ενός προγράμματος με δέσμη μέτρων και πολιτικών λιτότητας - το βάφτισαν "πρόγραμμα σύγκλισης" - για την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους, της ανεργίας και του πληθωρισμού. Ούτε λίγο - ούτε πολύ οι θιασώτες του Μάαστριχτ, καλούσαν τον ελληνικό λαό να ανεχθεί 3-4 χρόνια λιτότητας και του υπόσχονταν πως με την εκπλήρωση των στόχων του προγράμματος "σύγκλισης", θα έρθουν και για τους Ελληνες καλύτερες μέρες.

Το διάστημα των 4,5 χρόνων, που διανύθηκε από την ημέρα υπερψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είναι ένα αξιόλογο διάστημα για να γίνει απολογισμός και να καταγραφούν τα βασικά συμπεράσματα. Ο "Ρ" επιχειρεί σήμερα να καταγράψει την... αποτελεσματικότητα των πολιτικών "γαλάζιας" και "πράσινης" λιτότητας - που εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με παραλλαγές των προγραμμάτων "σύγκλισης" - στο όνομα αντιμετώπισης των χρόνιων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.

Από τα επίσημα στοιχεία για την εξέλιξη βασικών δεικτών - μεγεθών της ελληνικής οικονομίας - που παραθέτουμε στη συνέχεια - προκύπτει με σαφήνεια, πως αν σε κάτι αποδείχτηκαν αποτελεσματικά τα προγράμματα "σύγκλισης", αυτό ήταν:

α) η συσσώρευση του πλούτου σε λιγότερα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών.

β) η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η εξάπλωση της φτώχειας σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού.

γ) η απόκλιση - και όχι η σύγκλιση - της ελληνικής οικονομίας από τις οικονομίες των περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών - μελών της Κοινότητας, με βάση τους δείκτες για το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, την ανεργία κλπ.

Αδιάψευστος μάρτυρας τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης και των διεθνών οργανισμών, σύμφωνα με τα οποία από το 1991 μέχρι το 1996, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων αυξήθηκαν σε ποσοστά πολλαπλάσια του πληθωρισμού, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, αυξήθηκαν τα λουκέτα και τα "φέσια" στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και μαζί τους η ανεργία, τα ελλείμματα του ισοζυγίου τινάχτηκαν στα ύψη κλπ.

Ενδεικτικά θα επισημάνουμε ότι, συνέπεια της πολιτικής λιτότητας ήταν:

  • Να τιναχτούν στα ύψη τα επίσημα καθαρά κέρδη της ελληνικής βιομηχανίας,που γέμισαν τα θησαυροφυλάκια των βιομηχάνων και των παρατρεχάμενών τους. Μόνο στην περίοδο 1991 - 1994 (σύμφωνα με το ΣΕΒ) αυξήθηκαν κατά 1.476% ή 1.576 φορές (!) ενώ πάνω από τον πληθωρισμό ήταν η αύξησή τους επίσης το 1995 και το 1996.
  • Να μειωθεί ο όγκος των ιδιωτικών επενδύσεων στη μεταποίηση, το 1994, συγκριτικά με το 1991, κατά 7,8%! Ακόμη κι αν παρουσίασαν αύξηση το 1995 και το 1996, η αύξηση αυτή δεν αντισταθμίζει τη μείωση των προηγούμενων χρόνων.
  • Με την εισοδηματική πολιτική λιτότητας, που μείωσε δραματικά την αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων, συνεχίστηκε το μαράζωμα της οικονομίας και η υποβάθμιση του παραγωγικού της δυναμικού.
  • Να παραμείνει στάσιμη η βιομηχανική παραγωγή και να μειωθεί ο πραγματικός τζίρος στην αγορά. Η εξέλιξη αυτή, είχε σαν συνέπεια να διαμορφωθούν σε ύψος - ρεκόρ τα "φέσια" στην αγορά, να συνεχιστούν τα λουκέτα, όχι μόνο στις μικρομεσαίες αλλά και μεγάλες παραδοσιακές βιομηχανικές επιχειρήσεις και φυσικά ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα να ξεπεράσει τις 400.000, ανεβάζοντας έτσι το επίσημο ποσοστό ανεργίας στο 10-11%, όσο περίπου είναι και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
  • Να επιδεινωθούν δραματικά τα ελλείμματα του ισοζυγίου, αφού για το 1996 οι αρμόδιοι εκτιμούν ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, θα κλείσει πάνω από 4,5 δισ. δολάρια.

Για όλα αυτά, όμως, οι κυβερνώντες αποφεύγουν σαν ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν και όταν μιλούν και παραδέχονται την επιδείνωση της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, το κάνουν για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής ή για να διευρύνουν την ασυδοσία και τα προνόμια των μεγαλοεπιχειρηματιών, αφού επιμένουν να θεωρούν... μονόδρομο την αδιέξοδη και καταστροφική για τη χώρα και το λαό πολιτική του Μάαστριχτ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ