Στις εξέδρες των γηπέδων και ειδικότερα στις συγκεκριμένες θύρες - "σύμβολο", έχουμε κάθε Κυριακή ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πώς λειτουργεί η επιχείρηση "οχλοποίησης" του κόσμου και ειδικά της νέας γενιάς. Τα χαρακτηριστικά της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης, του υποβολιμαίου φανατισμού, της αναίτιας σπατάλης ενέργειας, αλλά και της συσσωρευμένης και, κατά βάση, δικαιολογημένης αγανάκτησης για την κοινωνική πραγματικότητα, είναι τόσο εμφανή, που ο "ενοποιητικός" ιστός, η "ομάδα", είναι δύσκολο να τα κρύψει. Είναι δύσκολο, οι ιαχές για τη "θρησκεία", που συνιστά το χρώμα της φανέλας, να αποκρύψουν ότι μεταξύ των ανθρώπων που ουρλιάζουν και χοροπηδούν σφιχταγκαλιασμένοι, όταν μπαίνει το γκολ, υπάρχει βαθιά απομόνωση. Εκεί, στις εν λόγω "θερμές" εξέδρες, δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια να διακρίνεις τους "φτιαγμένους" πιτσιρικάδες και την ευκολία, με την οποία - επιτόπου πολλές φορές - "φτιάχνονται" για να "κάνουν κεφάλι".

Το παράδειγμα του ποδοσφαίρου - για την ακρίβεια, της εκμετάλλευσης του ποδοσφαίρου ως δίαυλου πλασαρίσματος ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής μέσα στη νεολαία - θα μπορούσε να λειτουργήσει ως "παραβολή", για να σταθεί κανείς και να προβληματιστεί σε ένα άλλο θέμα, το θέμα των ημερών: Τα "ρέιβ" πάρτι και τη "ρέιβ" μουσική (αν, βέβαια, αυτό το πράγμα είναι μουσική). Ο κατακλυσμός της ειδησεογραφίας από το γεγονός της σύλληψης ομάδας νεαρών, που σε κάποιο υπόγειο και υπό τους ήχους της εν λόγω μουσικής (;) κατανάλωναν εξαρτησιογόνες και παραισθησιογόνες ουσίες και, κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ επέδραμαν και σε αυτήν την περίπτωση, δημιουργεί το εξής ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι με την έκδοση ενός Διατάγματος απαγορευόταν η διοργάνωση "ρέιβ" πάρτι ή αν, ακόμα - ακόμα, απαγορευόταν το τάδε ή το δείνα είδος μουσικής που ελέγχεται ως "περίεργο", το πρόβλημα των ναρκωτικών θα λυνόταν; Αν κάποιος θεωρεί το ερώτημα αστείο, έχει απόλυτο δίκιο. Είναι τόσο αστείο, όσο αστείοι έως αχρείοι είναι όλοι αυτοί που με φόντο τη μάστιγα των ναρκωτικών εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Πριν δυο μήνες, τον εμπορεύονταν στέλνοντας τις κάμερές τους στις πλατείες, αναζητώντας "φρέσκα" θύματα της ηρωίνης και αυτές τις μέρες τον εμπορεύονται, "ζουμάροντας" στα πρόσωπα των νεαρών που "διασκέδαζαν" στο υπόγειο "ρεϊβάδικο". Βέβαια, μέχρι τώρα δεν έχουν εισβάλει σε κανένα χλιδάτο σαλόνι της "καλής κοινωνίας", όπου ευδοκιμεί η κοκαϊνη... Φυσικά, τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι με προκάλυμμα την ενασχόληση με την ουσία του προβλήματος, πρέπει να αποενοχοποιούνται φαινόμενα, όπως ο χουλιγκανισμός (στο ποδόσφαιρο) ή τα κατευθυνόμενα, ελεγχόμενα και "ειδικά" σχεδιασμένα στιλ "διασκέδασης" τύπου "ρέιβ", που ουσιαστικά λειτουργούν - και γι' αυτό κάποιοι τα προάγουν - ως έδαφος, πάνω στο οποίο γιγαντώνονται και ανατροφοδοτούνται αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα.

Η ουσία, πάντως, του προβλήματος παραμένει κυρίαρχη, όσο και ...ανέγγιχτη. Αυτή την ουσία του κοινωνικού προβλήματος που λέγεται ναρκωτικά, όμως, οι κάμερες και οι γραφίδες των ...ενημερωτών "δεν ήταν εκεί" για να την καταγράψουν. Το ότι το κοινωνικό σύστημα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης και της βαρβαρότητας, το ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή, στην πιο στυγνή του σημερινή μορφή, συνιστά το θερμοκήπιο για να παράγονται ανθρώπινα θύματα, πάνω στα οποία κερδίζουν οι "έμποροι" του θανάτου, είναι θέμα που βρίσκεται στο απυρόβλητό τους ως "ξύλινος δογματισμός"... Το γεγονός ότι αυτό το σύστημα, το σύστημα της βιομηχανίας των παραισθήσεων και των αδιεξόδων φροντίζει να πλασάρει τρόπους ζωής και "πρότυπα" που διευκολύνουν τους διακινητές του κάθε λογής "οπίου" να μαντρώνουν τους πελάτες τους, δε βρίσκεται στο στόχαστρό τους.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι υπάρχουν μέρη όπου συντηρούνται και "προστατεύονται", γιατί εκεί είναι ευκολότερη η μαζική διακίνηση των ναρκωτικών. Γιατί εκεί μπορεί να έρθουν σε επαφή με την "πλέμπα" οι επιφορτισμένοι με το έργο της διακίνησης της "μαστούρας". Και το ξέρουν όλοι. Σήμερα, εκείνοι που δείχνουν τον ένοχο στα "ρέιβ" πάρτι δεν το κάνουν, γιατί διακρίνουν ότι εκεί βρίσκεται ένα ακόμα έδαφος (και βρίσκεται), ένα ακόμα εφόδιο, μέσα από το οποίο δρουν οι πλασιέ του θανάτου. Αντίθετα, ενεργούν σαν να δείχνουν τον ένοχο στις άψυχες πλατείες όπου "πουλιέται χύμα το πράμα", σαν να δείχνουν τον ένοχο στις κερκίδες των γηπέδων. Αρα, το πρόβλημα δε βρίσκεται στα "στέκια" ή μόνο στα "στέκια", που πουλιούνται ναρκωτικά. Το πρόβλημα βρίσκεται στα ναρκωτικά και στο σύστημα, που τα παράγει και τα μοιράζει. Οποιος ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει τα αίτια του προβλήματος και την ουσία του, τότε δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους προνομιακούς χώρους διακίνησης εξαρτησιογόνων, από την εξής σκοπιά: Ποιος προστατεύει αυτά τα μέρη, αυτά τα "στέκια"; Ποιος τα συντηρεί; Ποιος βάζει πλάτες για να λειτουργούν τα ημιφωτισμένα ή υπερφωταγωγημένα μπαρ, όπως λειτουργούν; Τελικά, και κυρίως, ποιος "προτείνει" και γιατί πλασάρει στη νέα γενιά αυτό το συγκεκριμένο πρότυπο ζωής; Το "πρότυπο" της απομόνωσης κάτω από εκκωφαντικούς ήχους; Το "ξεσάλωμα" με το απλανές βλέμμα; Της "ψυχεδέλειας" με τους ακριβείς κώδικες "κοινωνικοποίησης", που τα "διεγερτικά" της χαρακτηριστικά ξεκινούν από το ειδικό στιλ ντυσίματος, το ειδικό στιλ κουρέματος, το ειδικό στιλ χορού, το ειδικό στιλ μουσικής ή άλλης "διασκέδασης";

Και, βέβαια, δεν μπορεί να περάσει κανείς σε σκουριασμένες θεωρητικές σφαίρες του τύπου "κάθε εκκεντρικότητα συνιστά παρεκκλίνουσα συμπεριφορά". Ομως, εδώ τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, γιατί οι εγκέφαλοι της κάθε νέας μόδας για πλατιά κατανάλωση - που σήμερα λέγεται "ρέιβ" και όσοι την ανακάλυψαν τώρα, δήθεν, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια από τις γνωστές "εξευρωπαϊσμένους" ματιές τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες - συνεπικουρούνται από έναν πολυδαίδαλο μηχανισμό, που εμφανίζει ως "ιν" στάση, ως "προχωρημένο", οτιδήποτε σε "απογειώνει" από την πραγματικότητα, ενώ, παράλληλα, εμφανίζουν - εμμέσως μέχρι τώρα - την αποχαύνωση ως "προοδευτική εμπειρία" που πρέπει να αποποινικοποιηθεί; Δεύτερον, γιατί αυτοί οι ίδιοι μηχανισμοί εστιάζουν τους φακούς της δημοσιότητας σε ένα κομμάτι νεολαίας που αγκομαχά κάτω από το βάρος των ανασφαλειών και της αποξένωσής της, άλλοτε στα υπόγεια "ρέιβ" και άλλοτε στα ιλουστρασιόν σκυλάδικα; Γιατί δε "βλέπουν" τους άλλους; Μάλλον, το πρότυπο ζωής που ακολουθούν δεκάδες χιλιάδες νέοι, που, πριν λίγους μήνες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα αγώνα, χορού και τραγουδιού της ΚΝΕ, πλημμύρισαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οι χιλιάδες νέοι, που στάθηκαν όρθιοι στα μπλόκα των αγροτών και των ναυτεργατών, δε βοηθάει τους παραγωγούς και διακινητές της "μαστούρας"... Γι' αυτό και δεν μπορούν να αποτελέσουν "αξιοποιήσιμη" είδηση.