- Η ΚΕ του ΚΚΕ δίνει στη δημοσιότητα τις θέσεις της για το Σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος. Ποιοι λόγοι επιβάλλουν την ανάγκη ψήφισης νέου Προγράμματος; Το γεγονός ότι μας χωρίζει μεγάλη χρονική απόσταση - σχεδόν 18 χρόνια - από το 10ο Συνέδριο;

Κατ' αρχάς πρέπει να πούμε ότι η ανάγκη προγραμματικών αναπροσαρμογών είχε επισημανθεί και αποφασιστεί από το 12ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1987. Φυσικά, καθυστέρησε, λόγω των γνωστών εξελίξεων που ακολούθησαν.

Εχει προκύψει, λοιπόν, η ανάγκη για νέο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, κυρίως λόγω των αλλαγών που έχουν συμβεί στη χώρα μας, αλλά και λόγω των διεθνών εξελίξεων την τελευταία 15ετία, ιδιαίτερα μετά τα χρόνια 1989-1990.Εχει οξυνθεί ακόμα περισσότερο η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, δηλαδή η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της. Στη βάση αυτής της αντίθεσης οξύνθηκαν παραπέρα όλες οι βασικές εκδηλώσεις και τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Δυναμώνει η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και της παραγωγής. Η διαμόρφωση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού έχει φτάσει στο ανώτατο σημείο της.Εκφραση της όξυνσης αυτών των αντιθέσεων αποτελεί το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός, αξιοποιώντας στο έπακρο την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων που σημειώθηκε προς όφελός του, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, εκδηλώνει πιο απροκάλυπτα την επιθετικότητά του, την τάση για κυριαρχία και υποταγή.

Αλλά και στη χώρα μας έχουμε σημαντικές εξελίξεις. Ηδη στην Ελλάδα, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, έχει ενταθεί επίσης η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, έχουν αναπτυχθεί τα μονοπώλια και παραπέρα ο βαθμός μονοπώλησης της ελληνικής οικονομίας. Σε σύγκριση με την περίοδο στην οποία αναφέρεται το 10ο Συνέδριο έχουμε από την πλευρά των πολυεθνικών μονοπωλίων, στα οποία φυσικά συμμετέχουν και τα ντόπια, κατάκτηση νέων θέσεων, βαθύτερη διείσδυση στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή.Ακόμα: Η Ελλάδα, ιδιαίτερα στην πρώτη πενταετία του '90, προσαρμόζεται πιο οργανικά στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Οι σχέσεις υποταγής και εξάρτησης στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ δυναμώνουν. Η συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ συμβάλλει περισσότερο στην όξυνση της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στην ολιγαρχία του πλούτου και τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων της χώρας μας.

Πολύ σημαντική εξέλιξη είναι επίσης το γεγονός ότι η εργατική τάξη αυξήθηκε και σχετικά και απόλυτα.Υπάρχει μεγάλη αύξηση της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα βάθεμα της ταξικής διαφοροποίησης της αγροτιάς. Αντίστοιχα υπάρχει ποσοστιαία μείωση της αστικής τάξης.

Ολοι αυτοί οι λόγοι, στους οποίους συνοπτικά αναφερθήκαμε, επέβαλλαν την ανάγκη να διαμορφώσει το ΚΚΕ το νέο Πρόγραμμά του, κάτι που θα κάνει το 15ο Συνέδριο.

- Ας σταθούμε στις διεθνείς εξελίξεις. Βασική διαπίστωση του Σχεδίου Προγράμματος αποτελεί η αναφορά στο χαρακτήρα της εποχής μας. Μήπως, όμως, μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι στο Σχέδιο Προγράμματος υπάρχει μια αντίφαση, καθώς χαρακτηρίζει την εποχή μας ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό; Είναι σωστό αυτό, τη στιγμή που τα σοσιαλιστικά καθεστώτα ανατράπηκαν και στις χώρες αυτές παλινορθώνεται ο καπιταλισμός;

Το ποιος είναι ο χαρακτήρας της εποχής μας δεν καθορίζεται ούτε από ευσεβείς πόθους ούτε από ουτοπικές διαθέσεις, όπως πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ. Αποτελεί ένα αντικειμενικό γεγονός. Ο χαρακτήρας της εποχής μας ως εποχής μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό έχει αποδειχθεί εδώ και έναν περίπου αιώνα, από τότε δηλαδή που στους κόλπους του καπιταλισμού διαμορφώθηκαν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.Αναφερόμαστε πρώτα απ' όλα στην τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες έκαναν επιτακτικά αναγκαία τη ριζική αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και κατανομής των αγαθών, στον τρόπο οργάνωσης και διεύθυνσης της οικονομίας. Πρώτη πρακτική υλοποίηση αποτέλεσε η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση,που οδήγησε στην εμφάνιση και εγκαθίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους. Ο χαρακτήρας, δηλαδή, της εποχής μας ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό καθορίζεται από τη νομοτελειακή αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της κομμουνιστικής προοπτικής της κοινωνίας.Γι' αυτό ακριβώς λέμε ότι οι αντεπαναστατικές αλλαγές,που γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δεν ακυρώνουν αυτή τη διαπίστωση, δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής.Ασφαλώς και δημιουργούν ένα μεγάλο πισωγύρισμα, ασφαλώς και αυξάνουν κατά πολύ τις δυσκολίες της πάλης για το σοσιαλισμό, ωστόσο δεν αναιρούν τη νομοτελειακή αναγκαιότητα που προαναφέραμε.Από αυτή την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστική η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον κόσμο, μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Αυξάνεται η απόλυτη και η σχετική εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών μαζών. Από τη μια έχουμε συσσώρευση αμύθητου πλούτου κι από την άλλη απίστευτη φτώχεια. Ταυτόχρονα, ενώ ο καπιταλισμός από τη μια μεριά, χάρη στα επιτεύγματα της επιστημονικής και τεχνικής επανάστασης, αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, από την άλλη συγκρατεί τους ρυθμούς ανάπτυξης και καταστρέφει αυτές τις δυνάμεις, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση του και ταυτόχρονα να αυξήσει τα κέρδη του.

Για όλους αυτούς τους λόγους, χαρακτηρίζουμε την εποχή μας ως εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, με την έννοια ότι η ανθρωπότητα δεν έχει άλλο δρόμο να τραβήξει.Και η αναγκαιότητα ενός τέτοιου δρόμου προκύπτει μέσα από τις ίδιες τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν παρά μόνο με την ανατροπή του και την αντικατάστασή του από έναν ανώτερο τρόπο παραγωγής, που είναι ο σοσιαλιστικός. Ο καπιταλισμός από την άποψη δυνατοτήτων ουσιαστικής επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων έφαγε τα ψωμιά του.Παίρνει πίσω και κατακτήσεις των εργαζομένων. Τους ξεζουμίζει ασταμάτητα. Πείνα, λιτότητα, ανεργία, εξαθλίωση, πολέμους. Αυτά μπορεί να προσφέρει.

- Ωστόσο είναι δεδομένο ότι μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, μιλάμε για μια όχι καλή κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα του επαναστατικού κινήματος. Ποια καθήκοντα προβάλλουν γι' αυτό και πώς το ΚΚΕ θα μπορούσε να συμβάλει στην υλοποίησή τους;

Στις μέρες μας, παρά τα όσα συνέβησαν, το επαναστατικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα εξακολουθεί να υπάρχει και δεν έχει βέβαια εξαφανιστεί, όπως πολλοί επιθυμούν και εύχονται. Εστω και αδυνατισμένα τα τρία βασικά του ρεύματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να αγωνίζονται. Μιλάμε για το επαναστατικό εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, την επαναστατική του έκφραση για τις χώρες που η εργατική τάξη βρίσκεται στην εξουσία και προσπαθεί να οικοδομήσει το σοσιαλισμό μέσα σε πολύ δύσκολες φυσικά συνθήκες, όπως επίσης και για το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των άλλων χωρών,το οποίο σήμερα ακόμα πιο αποφασιστικά συνδέεται εξ αντικειμένου με την πάλη για το σοσιαλισμό.

Ωστόσο, τα παραπάνω δεν αλλάζουν τη βασική διαπίστωση ότι η κατάσταση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος δεν είναι καθόλου καλή.Και είναι πολύ φυσικό η προσοχή μας να στρέφεται πρώτα απ' όλα στην κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης και υποχώρησης.Από την άποψη αυτή, η ανασυγκρότησή του είναι σήμερα επιτακτικά αναγκαία και επιβεβλημένη.Καμία επιτυχία δεν μπορεί να έχει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό - καπιταλισμό, εάν το κομμουνιστικό κίνημα είναι κατακερματισμένο ιδεολογικά και οργανωτικά, όπως συμβαίνει σήμερα. Χρειάζεται, λοιπόν, να αποκατασταθεί η ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη βάση της ιδεολογικής ενότητας και ενιαίας στρατηγικής,όπως επιβάλλουν οι καιροί, για να αντιμετωπιστεί η ολομέτωπη ιμπεριαλιστική επίθεση και η πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτή η ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πρέπει να πάρει συγκεκριμένη μορφή.Προς αυτή την κατεύθυνση, αρχικά της κοινής δράσης και του συντονισμού, το ΚΚΕ έχει πάρει μια σειρά πρωτοβουλίες και στο μέλλον, μετά και το 15ο Συνέδριο, πρέπει και θα πάρει πολύ περισσότερες. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση στην ενιαία δράση του κεφαλαίου, το οποίο συντονίζεται και ενώνεται σε παγκόσμια κλίμακα.

- Απ' όσα είπαμε, δεν προκύπτει ότι ο διεθνής περίγυρος βαραίνει, σήμερα, αρνητικά στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος κάθε χώρας, καθώς και στη δυνατότητά του να νικήσει;

Είναι δεδομένο και αναμφισβήτητο ότι βαραίνει αρνητικά. Πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες που η αλληλεπίδραση εθνικού και διεθνικού έχει αισθητά και κατά πολύ αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν.Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση ότι οι εσωτερικές αντιθέσεις και συνθήκες είναι εκείνες που διαδραματίζουν τον κυρίαρχο ρόλο στην επαναστατική διαδικασία. Από αυτή την άποψη, το κάθε εργατικό και λαϊκό επαναστατικό κίνημα μιας ξεχωριστής χώρας οφείλει να κατευθύνει τη δράση του προς τη σοσιαλιστική επανάσταση και με τον τρόπο αυτό να συμβάλει, στο μέτρο των δυνάμεών του, στην αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού.Εξ άλλου, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού διατηρεί την ισχύ του. Και όταν σε μια χώρα οξυνθούν στο έπακρο οι κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις,όταν δηλαδή βρεθούμε μπροστά σε μια επαναστατική κατάσταση, είναι βέβαιο, όπως έχει αποδείξει και η ιστορική εξέλιξη στον 20ό αιώνα, ότι ανάλογα φαινόμενα θα παρατηρηθούν και σε περισσότερες από τη συγκεκριμένη χώρα.Συνεπώς, είναι άλλο πράγμα να υπολογίζει κανείς - και πρέπει να υπολογίζει - τις δυσκολίες της πάλης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σε κάθε χώρα και τελείως διαφορετικό το να μη βλέπει τη δυνατότητα νίκης του επαναστατικού κινήματος εκεί όπου θα εκδηλωθεί. Σ' αυτό το ζήτημα εμείς είμαστε αμετακίνητοι.

- Ας έρθουμε πιο συγκεκριμένα στα δικά μας, στην Ελλάδα. Υπάρχει η πολιτική του ΚΚΕ, όπως διαμορφώθηκε από το 14ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Τι ακριβώς προσθέτει σ' αυτήν το Πρόγραμμα; Πώς συνδέονται μεταξύ τους;

Αναμφισβήτητα συνδέονται. Ομως, κατ' αρχάς να δούμε σε γενικές γραμμές ποια είναι η πολιτική του ΚΚΕ, όπως έχει διαμορφωθεί από το 14ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Είναι μια πολιτική αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης, μια πολιτική που αντιπαλεύει την ξένη και ντόπια ολιγαρχία, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.Είναι μια πολιτική που αντιπαλεύει τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας, είτε από κυβερνητικές θέσεις - όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ - είτε από θέσεις δήθεν αντιπολίτευσης - όπως τα άλλα μικρότερα κόμματα. Είναι μια πολιτική που στρέφεται ενάντια στο δικομματισμό, όχι βέβαια για να διαχειριστεί μαζί του την κρίση, αλλά από θέσεις ανατροπής της κυριαρχίας της ολιγαρχίας, της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετούνται και από την κυβέρνηση της ΝΔ παλιότερα, αλλά και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με ή και χωρίς τον Α. Παπανδρέου, δηλαδή από τη σημερινή κυβέρνηση Σημίτη. Επομένως, μιλάμε για την πολιτική εκείνη που στοχεύει στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, στην ανατροπή του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων του λαού.Το καινούριο που φέρνει το Σχέδιο Προγράμματος είναι ότι συνδέει ακριβώς αυτή την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη με τη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική αλλαγή στη χώρα μας.Οι εσωτερικές εξελίξεις που έχουν μεσολαβήσει στη χώρα και στη θέση της στο σύστημα του ιμπεριαλισμού ωρίμασαν περισσότερο τις υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό και επομένως η ταξική πάλη πρέπει να κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Από αυτή την άποψη, λέμε ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική.Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός. Η πάλη ενάντιά του από τη φύση της περικλείει ρήξεις που υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής εξουσίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για τη λύση του προβλήματος της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ωστόσο, εκείνο που τίθεται είναι το πώς θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση.Αυτή η ανάγκη μπαίνει επιτακτικά και συνδέεται πρώτα απ' όλα με το πώς η πλειοψηφία της εργατικής τάξης θα συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης, το πώς θα είναι ικανή και έτοιμη να δράσει γι' αυτήν. Επόμενα, η συγκέντρωση όλων εκείνων των δυνάμεων που θίγονται από την κυριαρχία των πολυεθνικών και η συγκρότηση του ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ.

- Μιλάμε για αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη και μέτωπο. Με ποιες δυνάμεις θα γίνει αυτό; Πώς βλέπετε την εξέλιξή του, τη σχέση του με την πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης;

Κατ' αρχάς, πρέπει να γίνει καθαρό πως όταν αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις στη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, δεν εννοούμε κάποιες από τις υπάρχουσες σήμερα πολιτικές δυνάμεις, ούτε βέβαια εκείνες που μπορεί π. χ. να προκύψουν από μια διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες δυνάμεις δεν υπάρχουν σήμερα πέρα από το ΚΚΕ. Αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις που είναι πιθανό - αν θέλετε και φυσικό - να διαμορφωθούν στην πορεία, κάτω από την ισχυρή επίδραση των ανακατατάξεων, που αναμφίβολα θα προκαλέσει η ανάπτυξη της ταξικής πάλης και η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε όφελος του ΚΚΕ. Εκείνες οι δυνάμεις, στις οποίες σήμερα αναφερόμαστε, είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την πολιτική που προτείνει το ΚΚΕ, δηλαδή από τη διαμόρφωση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης. Τέτοιες δυνάμεις είναι πρώτα απ' όλα η εργατική τάξη, οι μισοπρολετάριοι του χωριού, τα φτωχά και μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.Η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου δεν μπορεί παρά να πραγματοποιηθεί στο έδαφος του αγώνα για τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα, στο έδαφος της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου και τις δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους, στην πάλη ενάντια στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό. Θεμέλιο της ανάπτυξης ενός τέτοιου μετώπου είναι φυσικά πρώτα απ' όλα η ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης.

Η οργάνωση των δυνάμεων του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πρέπει να αγκαλιάσει όλους τους χώρους δουλιάς και κατοικίας, να διεισδύει επίσης σε νευραλγικούς τομείς,να ασκεί επίδραση στις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, ώστε να αδυνατίζει τις προσπάθειες καταστολής και κατάπνιξης της λαϊκής θέλησης, που είναι βέβαιο ότι θα αποπειραθεί να κάνει η άρχουσα τάξη σε βάρος του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Στην εξέλιξη και στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που θα βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας θα αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου, οργανωμένου από τα κάτω και από τα πάνω, ικανού να συσπειρώσει στη δράση όλο και ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Μέσα από σκληρές ταξικές συγκρούσεις θα διαμορφώνει τα επιτελεία του αγώνα σε κάθε επίπεδο, θα κινητοποιεί το λαό, ώστε να μην πειθαρχεί στους "επάνω", θα διαμορφώνει μέσα από την πάλη νέους λαϊκούς θεσμούς σε σύγκρουση με τους αστικούς θεσμούς που νομιμοποιούν τη δικτατορία των μονοπωλίων. Αυτά τα καθοδηγητικά όργανα του αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού μετώπου, οι λαογέννητοι θεσμοί, όπως λέμε, που θα εμφανίζονται στη διάρκεια της αναμέτρησης και των ταξικών αγώνων, θα αποτελέσουν και τα έμβρυα της νέας λαϊκής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

- Σήμερα βρισκόμαστε, λοιπόν, στη φάση όπου οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ παλεύουν για τη διαμόρφωση αυτού του μετώπου. Σε ποια βάση γίνεται - ή θα πρέπει να γίνει - αυτό;

Στη βάση ενός προγραμματικού πλαισίου κατευθύνσεων και στόχων, που δίνουν απάντηση στις πιο οξυμένες εκδηλώσεις της κρίσης στη χώρα μας. Ενός πλαισίου ανοιχτού σε ριζικές αλλαγές που θίγουν τα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος. Από την άποψη αυτή λέμε ότι δεν μπορεί να είναι οποιοδήποτε ελάχιστο προγραμματικό πλαίσιο. Κάνουμε λόγο για στόχους πάλης του μετώπου, που θα βαθαίνουν και θα θεμελιώνουν τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αυτό αντιπροσωπεύει.Στα πλαίσια αυτά εντάσσονται και οι άμεσοι Στόχοι Πάλης του λαϊκού κινήματος, που πριν από λίγες μέρες η ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα. Σε γενικές γραμμές σ' αυτούς τους στόχους πάλης εντάσσονται: Η αποδέσμευση της χώρας μας από την ΕΕ ως βασική προϋπόθεση για να μπορέσει να αξιοποιήσει τις εγχώριες δυνατότητες που έχει, να βελτιωθεί πραγματικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, να αναγνωριστούν τα δικαιώματά τους.Στα πλαίσια αυτά, εντάσσεται και η πάλη ενάντια στις δεσμεύσεις και τις επιλογές της ΕΕ.Δεύτερο βασικό σημείο είναι η άρνηση συμμετοχής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επεμβάσεις. Η απομάκρυνση των πυρηνικών όπλων, ο αγώνας για την απομάκρυνση των αμερικάνικων και ΝΑΤΟικών βάσεων, η απόρριψη της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής που υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τη ΔΕΕ, την ΕΕ.Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι στόχοι που σχετίζονται με την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, καθώς και οι στόχοι που αναφέρονται στα ζητήματα του εκδημοκρατισμού.

- Αισιοδοξείτε;

Δεν αισιοδοξούμε απλά. Εχουμε τη βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν με αυτό τον τρόπο.Την ίδια βεβαιότητα που εκφράζαμε εξ αρχής, όταν πριν από μερικά χρόνια πολλοί ήταν εκείνοι που αμφισβητούσαν - για να μην πω ότι θεωρούσαν δεδομένη την εξαφάνισή του - τη δυνατότητα του ΚΚΕ να υπάρξει. Ωστόσο, το ΚΚΕ όχι μόνο μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του, γεγονός που αποτελεί μια πολύ σημαντική κατάκτηση, αλλά και να αυξάνει την πολιτική του επιρροή. Η αισιοδοξία μας στηρίζεται στο γεγονός ότι τα προβλήματα που απασχολούν την εργατική τάξη οξύνονται και αργά ή γρήγορα όλοι οι θιασώτες των διαφόρων σεναρίων συναίνεσης θα δουν ότι οι ελπίδες και τα όνειρα τους διαψεύδονται. Η ζωή δεν μπορεί παρά να προχωρήσει και θα προχωρήσει μπροστά.

Ο καπιταλισμός από την άποψη δυνατοτήτων ουσιαστικής επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων έφαγε τα ψωμιά του. Παίρνει πίσω και κατακτήσεις των εργαζομένων. Τους ξεζουμίζει ασταμάτητα. Πείνα, λιτότητα, ανεργία, εξαθλίωση, πολέμους. Αυτά μπορεί να προσφέρει

Το θέμα που τίθεται είναι το πώς θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σ' αυτό στοχεύει η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης, που αποτελεί το άμεσο πολιτικό καθήκον του ΚΚΕ