Είναι, πραγματικά, να "λυπάται" κανείς τις ηγεσίες της ΝΔ, της Πολιτικής Ανοιξης και του "ΣΥΝ", τώρα που ο Κ. Σημίτης αναδείχτηκε πρωθυπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είχαν στηρίξει, σχεδόν αποκλειστικά, την "αντιπολίτευσή" τους σε "επιχειρήματα" του τύπου να φύγει ο γέρων και αυταρχικός Παπανδρέου, να "εκσυγχρονιστεί" το ΠΑΣΟΚ και να υπάρξει "νέο ύφος και ήθος" της εξουσίας. Και τώρα που ο Κ. Σημίτης εμφανίζεται ως ο κατ' εξοχήν εκφραστής αυτής της "νέας εποχής", βρίσκονται άνευ "αντιπολιτευτικών" επιχειρημάτων.

"Τρέχουν και δε φτάνουν", λοιπόν. Αγωνίζονται απελπισμένα ν' ανακαλύψουν και να προβάλουν κάποιες πολιτικές διαφορές με τη "νέα" κυβέρνηση και το "νέο" ΠΑΣΟΚ - ακόμα και η ΝΔ θυμήθηκε τώρα τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων (!) - προσπαθούν ν' αξιοποιήσουν κάποιες εσωκομματικές αντιθέσεις στο κυβερνών κόμμα - αντιθέσεις που προκαλεί η "μάχη της καρέκλας" - για να δικαιολογήσουν την "αντιπολιτευτική" παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αλλά δεν πείθουν εύκολα, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι κινούνται στην ίδια λογική της συντηρητικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.