Το ρόλο του "κοινωνικού αναμορφωτή" επιχειρεί να παίξει ο πρωθυπουργός σε άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στο αγγλόφωνο περιοδικό "Hermes - Today" και στο οποίο ο ευχολογικός του χαρακτήρας αποσκοπεί σε μια ακόμη ιδεολογική"επιδρομή"... εκσυγχρονιστικού τύπου εναντίον της Ελλάδας "των συντεχνιακών νοοτροπιών" και "της διαφύλαξης των προνομίων". Και αυτό διότι, όπως δηλώνει, επιλογή της κυβέρνησης είναι "να παρέμβει στον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, που πολλές φορές δείχνει να επιβραβεύει την ήσσονα προσπάθεια, δεν έχει την ηθική ως κινητήριο μοχλό και που δίνει δυστυχώς ακόμα την εικόνα μιας κοινωνίας της μετριοκρατίας". Ο στρατηγικός, βέβαια, στόχος, μέσα από τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα, παραμένει πάντα η πρόσδεση της χώρας πιο βαθιά στο άρμα της ευρωενωσιακής εξάρτησης με ταυτόχρονη ισοπέδωση κάθε τι "αναχρονιστικού", που δεν είναι άλλο από τις λαϊκές, εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Ετσι θα επέλθει το είδος της... ηθικής εξύψωσης που ονειρεύεται ο Κ. Σημίτης.

Ο Κ. Σημίτης με τη γνωστή... πυγμή τού στιλ "ή εκσυγχρονισμός ή καταστροφή" ζητά με το άρθρο του την "αποφασιστική εκσυγχρονιστική τομή στη χώρα" και την προώθηση "μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών"... Δηλώνει δε ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παράσχει σαφή δείγματα της προσήλωσής της στην πολιτική της "ευρωσύνθλιψης", αφού αρνείται να "υποκύψει στις σειρήνες των εύκολων και άκαιρων και των πελατειακών σχέσεων"... Παράλληλα, καλεί τις... υγιείς δυνάμεις και προπαντός την κυβέρνηση "να συγκρουστεί με ό,τι καθηλώνει, ό,τι καθυστερεί, ό,τι υπονομεύει την πορεία προς το μέλλον". Ο πρωθυπουργός δεν παραλείπει να προσδιορίσει τις υγιείς αυτές δυνάμεις και στο πρόσωπο των "επιχειρηματιών που με τόλμη έσπασαν την παράδοση του κρατικού παρεμβατισμού και βγήκαν δυναμικά στο διεθνή ανταγωνισμό", αλλά και στο πρόσωπο των συνδικαλιστών "που η συνδικαλιστική πρακτική και ο πολιτικός τους λόγος βρίσκεται σήμερα σε επαφή με τους πιο προωθημένους προβληματισμούς και τις πρακτικές του ευρωπαϊκού κινήματος". Για όσους δεν κατάλαβαν, πρόκειται για τους συνδικαλιστές του "κοινωνικού διαλόγου" που πορεύονται στα χνάρια των Ευρωπαίων συναδέλφων τους.