"

Η αγωνία των "κεντροαριστερών" δε σχετίζεται, βέβαια, με τις ανάγκες και τα προβλήματα των ευρωπαϊκών λαών, παρά μόνο σε τούτο: Αγωνιούν όχι για να λύσουν αυτά τα προβλήματα, αλλά για να αποφύγουν τη μετατροπή τους σε "φιτίλι" κοινωνικής έκρηξης. Ολη τους η "κοινωνική ρητορική" εκεί αποσκοπεί.

Ξέρουν, όμως, ότι τα περιθώρια που αφήνει η κεφαλαιοκρατική αδηφαγία σε συνθήκες ολοκλήρωσης, είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Το ζητούμενο, λοιπόν, τίθεται κάπως έτσι: Αφ' ενός, πρέπει να ληφθούν όλα τα αναγκαία... κατεδαφιστικά μέτρα στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και των εργασιακών σχέσεων, ώστε να μπορέσουν οι πολυεθνικές της ΕΕ να αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις τους υπερατλαντικούς ανταγωνιστές τους. Αφ' ετέρου, απαιτείται η διαμόρφωση ενός ελάχιστου ορίου "προστασίας", που θα αποτρέπει τις στρατιές των περιθωριοποιημένων Ευρωπαίων πολιτών να χειραφετηθούν πολιτικά και να στραφούν εναντίον των θυτών τους. "Ας τους εξασφαλίσουμε ένα κομμάτι ψωμί πριν πέσουν να μας φάνε", είναι το "μοντέλο" σκέψης που καθοδηγεί την πολιτική τους πρακτική.

***

Το μοίρασμα της φτώχειας, είναι το "πρότυπο"... αλληλεγγύης που εισηγούνται μεγαλοστόμως οι σοσιαλδημοκράτες, την ίδια ώρα που περιγράφουν με επικό τρόπο το "ιδεώδες" μιας ΕΕ ικανής να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ...

• Τι να την κάνετε την πλήρη απασχόληση (άλλωστε κατά τον Ντελόρ "στις Κάτω Χώρες προτιμούν τη μερική απασχόληση"... ).
• Τι να τις κάνετε τις ανθρώπινες συντάξεις (άσε που κατά τον πρωθυπουργό οι συνταξιούχοι εκτός του ότι αυξάνουν, ζουν και περισσότερο... ).
• Τι να την κάνετε την κοινωνική ασφάλιση (άλλωστε κατά τον Ντελόρ "αυξάνουν το κόστος για την επιχείρηση έως και 80%"... );

Εδώ σας προσφέρουμε την εκπλήρωση του "ονείρου" να συμμετέχετε σε ένα υπερεθνικό σύνολο που θα "χτυπά στα ίσα τις ΗΠΑ" και εσείς δεν μπορείτε να κάνετε μια παραχώρηση (; ), λένε οι σοσιαλδημοκράτες στους Ευρωπαίους πολίτες... Αλλωστε ο Κ. Σημίτης ήταν σαφής προχτές: "Πρέπει να διαμορφωθεί ένα νέο πρότυπο που δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκό και όχι εθνικό", είπε.

***

Αυτό που δε λένε, είναι ότι τα προσδοκώμενα κέρδη δεν αφορούν τους ημιανασφάλιστους, ημιάνεργους και ημιθανείς Ευρωπαίους. Αφορούν εκείνους και μόνο εκείνους που διαφεντεύουν το "πειρατικό". Αυτό που ο κ. Ντελόρ και ο κ. Σημίτης πασχίζουν να εμφανίσουν ως "υπόθεση των εργαζόμενων", δεν αφορά τους εργαζόμενους. Δεν αφορά τη νεολαία, τους ηλικιωμένους, τους ανέργους.

Με άλλα λόγια, τα κέρδη, τα όποια κέρδη από την κόντρα της "Φολκσβάγκεν" με τη "Φορντ", της IBM με την "Oliveti", δεν αφορούν τους Ευρωπαίους πολίτες. Οι τελευταίοι έχουν εξασφαλισμένη θέση μόνο στις ζημιές. Μόνο στη φτώχεια. Από αυτή την Ευρώπη που θέλουν οι Ντελόρ, Σημίτης, Μπλερ, Ζοσπέν, Ντ' Αλέμα, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Τίποτα περισσότερο από ό,τι οι εργάτες συνάδελφοί τους στην Αμερική, οι άστεγοι και οι άνεργοι στη μητρόπολη του "ελεύθερου κόσμου". Εκεί όπου η παραγωγικότητα μπορεί να αυξήθηκε μεταξύ 1977 - '92 κατά 30%, αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός έπεσε κατά 13%. Εκεί όπου η επίσημη ανεργία άγγιξε το 1994 το 10% καθώς, σύμφωνα με τα στατιστικά εκτρώματα, οι απασχολούμενοι έστω και μια ώρα τη βδομάδα, δε λογίζονται ως άνεργοι...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτό που δε λένε και δεν πρόκειται να ομολογήσουν οι "κεντροαριστεροί", είναι ότι σε αυτό το ευρωενωσιακό "πειρατικό" σκαρί, οι εργαζόμενοι θα βρεθούν στα "ανήλιαγα" της γαλέρας. Οτι οι ίδιοι θα είναι πάντα οι χαμένοι, είτε κερδίζουν οι ΗΠΑ, είτε η ΕΕ, στο πλαίσιο των διαγωνισμών τους στα πελάγη της ασύδοτης αγοράς, του ιμπεριαλιστικού μοιράσματος των αγορών και της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας