Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

όπως και τ' ανάλογά τους για τη δήθεν «κόντρα» του «Γιώργου» με τον «Μπένυ»

σιγά τη ...φοράδα!

Μια πιτσιρίκα από την Κέρκυρα - μαθήτρια στην κατάληψη - που διάλεξε προχτές να μιλήσει με την «Κραυγή» του Munch

μια καθηγήτρια πανεπιστημίου που παίρνει τη σκυτάλη από τη μικρή για να δείξει την άβυσσο στην οποία καλούνται να ζήσουν τα παιδιά

και μια δασκάλα από το Γαλάτσι που επιλέγει να διδάξει στους μαθητές της τον δερβίσικο χορό της αξιοπρέπειας

αυτές οι τρεις είναι όλο το θέμα

μια κραυγή, μια συνείδηση κι ένα «αρνούμαι» - θέση με προοπτική

αυτό είναι το θέμα.

Κι όμως, κάτι λείπει ακόμα απ' την εικόνα που σχηματίζεται μέσα από τα αστικά μέσα ενημέρωσης: Ευτυχώς, αυτό δεν είναι ο βαλτός «γονιός» που πήγε χτες στον εισαγγελέα να παραπονεθεί για τις «χαμένες ώρες». Αυτός θα γίνει σημαία ως το «δίκιο του αγανακτισμένου γονιού» στα σημερινά φύλλα.

Αυτό που λείπει από την εικόνα που δείχνουν είναι οι γονείς που ξεροσταλιάζουν έξω από κάθε κατάληψη πρωί - βράδυ στηρίζοντας τα παιδιά τους. Αυτό που λείπει είναι οι εργάτες και οι εργάτριες που πήραν σβάρνα τα σχολειά και όχι μόνο δίνουν κουράγιο σε απεργούς και μαθητές, αλλά και τους καλούν να κάνουν όλοι μαζί το επόμενο βήμα...

Δικαίως λείπουν από τις σελίδες του αστικού Τύπου. Διδάσκουν με τη θέση και τη στάση τους αυτό το ένα βήμα που είναι αναγκαίο πέρα και μετά από την αξιοπρέπεια και την αντίσταση. Δεν έχει χώρο γι' αυτούς στο έγχρωμο πολυσέλιδο που αναπαράγει από τη ζωή σου μόνο τις στιγμές που πουλάνε χωρίς να ανατρέπουν.

Που σημαίνει: Πολλαπλασίασε αυτές τις στιγμές που δεν πουλάνε, αυγάτισε τις ιδέες που ανατρέπουν, κάνε το βήμα χωρίς αυταπάτες, αγνοώντας και τον Τύπο και τα αφεντικά του. Καμιά εξέγερση ενάντια στην αστική τάξη δεν προπαγανδίστηκε από τον Τύπο της αστικής τάξης. Γιατί, αν δεν το έχεις ακόμα καταλάβει, ο πόλεμος είναι τάξη ενάντια σε τάξη! Και πάει μακριά...