«Αρνούμαι να συμμετέχω στην ατομική μου εξαθλίωση και του δημόσιου σχολείου. Με τι αντοχές να δουλέψω, πώς να γεμίσει η ζωή μου μέσα από την τάξη αν δε νιώθω υπολογίσιμη μονάδα στο κράτος όπου ζω; Πώς να κάνω δηλώσεις περί κακοποίησης του δασκάλου, αν δεν έχω τα κότσια ν' αντιδράσω σ' αυτήν άμεσα τώρα; Κέρδισα την αξιοπρέπεια με εξετάσεις, πτυχία, προσωπική ευθύνη και αγάπη για τους μαθητές μου».
«Αν φύγω τώρα ή αν επιστρέψω υποταγμένη, θα υποταχτώ και στην εικόνα που χρόνια παλεύω να μη με καταπιεί: ο δάσκαλος που πάει τυπικά στη δουλιά του χωρίς οράματα, χωρίς ιδανικά, χωρίς στόχους, ουσία, με σκοπό να δώσει τι; Τα ψίχουλα που παίρνει;».
«Ομως, αν πραγματικά επιθυμώ την αλλαγή, θα πρέπει πρώτα να κάνω την προσωπική μου ανατροπή. Να γίνω εγώ η ίδια η αλλαγή, όσο κι αν πονά αυτό, μέχρι τα βάθη της καρδιάς. Πονά και η τσέπη που αδειάζει σε μια καθημερινότητα σκληρή, με ιδανικά και αγώνες για δίκαιη μεταχείριση... Πονά όταν η φωνή σου περιορίζεται σε στενό κλοιό, όπου - όσο δίκιο και να 'χεις, σε φέρνει αντιμέτωπο με φίλους, συναδέλφους, γονείς, μαθητές... Ξέρω ότι πολλοί καταψηφίζουν την απόφαση της απεργίας στο όνομα μιας ωμής καθημερινότητας».
«Αυτό όμως που θα με καταξιώσει είναι τα μάτια των μαθητών μου όταν θα τους πω: "Να, παιδιά, κάπως έτσι έγινε και με το Πολυτεχνείο και με τις Θερμοπύλες... Να, παιδιά, κάπως έτσι πρέπει να γίνει όταν νιώθετε πως αδικείστε και χάνετε την ταυτότητά σας ως άνθρωποι. Κι αυτό, παιδιά, θα 'χει κόστος, να 'στε προετοιμασμένοι, τίποτα δε χαρίζεται"».
«Με πονούν κι εμένα οι ώρες που χάνονται. Για ένα λόγο παραπάνω και για τα δικά μου παιδιά. Ομως ο δάσκαλος που ξέρει να κάνει υπερβάσεις, ξέρει και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους με ευθύνη, φιλότιμο και αγάπη, όπως δούλευε ως τώρα».
(...) «Η αξιοπρέπειά μου, λοιπόν, θα κάνει το δερβίσικο κύκλο της. Δεν έχει ημερομηνία λήξης και δεν καθορίζεται βάσει «ποσοστών». Ο αγώνας μου θα ολοκληρωθεί με εντιμότητα και σεβασμό στον εαυτό μου και στη δουλιά μου στην ώρα μου, με όλη την προσωπική ευθύνη και την αλήθεια μου»
(Τα αποσπάσματα υπογράφει η Αρτεμις Σιδέρη, δασκάλα του 7ου Δημοτικού Σχολείου Γαλατσίου / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).