«Μέλος του Κόμματος έγινα το 1941. Μα από το 1924 που άρχισα να δουλεύω στο "Ριζοσπάστη" ήμουνα οπαδός του Κόμματος. Ο λόγος της εγγραφής μου στο Κόμμα είναι η λογική συνέπεια της στάσης και των αγώνων μου μέσα στο επάγγελμα και το σωματείο, καθώς και το ιδεολογικό μου καταστάλαγμα».

Αυτά σημειώνει ο ίδιος στο βιογραφικό σημείωμα που έδωσε όταν έγινε μέλος του ΚΚΕ, το δεύτερο μήνα της γερμανικής Κατοχής. Εκείνη την περίοδο αναδεικνύεται σε ένα μοναδικό και υπερπολύτιμο οργανωτή του παράνομου τυπογραφικού μηχανισμού της ΕΑΜικής Αντίστασης.

Τι να πει κανείς για τη συμβολή του Κ. Βιδάλη στη διαμόρφωση του αντιστασιακού απελευθερωτικού Τύπου! Συνέβαλε αποφασιστικά να στηθούν και να λειτουργήσουν τα παράνομα τυπογραφεία. Είναι πάμπολλα τα τυπογραφεία που έδωσε. Επιπλέον, ανέλαβε τη δημοσιογραφική διαμόρφωση των συντακτικών ομάδων, που θα τροφοδοτούσαν με ειδήσεις τον παράνομο Τύπο. Με ξεχωριστή αυτοθυσία, βοήθησε στο στήσιμο της «Ελεύθερης Ελλάδας», του κεντρικού οργάνου του ΕΑΜ, μέσα στο μυστικό τυπογραφείο της Καλλιθέας και στη λειτουργία πολλών άλλων παράνομων τυπογραφείων, όπου και τυπωνόταν κάθε μορφής διαφωτιστικό προπαγανδιστικό υλικό.

Κι όταν η ΚΕ του ΕΑΜ, το 1944, βλέποντας τους κινδύνους που τον περιέβαλαν, τον προώθησε στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, ο μεγάλος αγωνιστής δημοσιογράφος ζούσε και κατέγραφε τις μεγάλες στιγμές του λαού, που με το όπλο στο χέρι, πάλευε για μια Ελλάδα ελεύθερη από τους ξένους και τους ντόπιους χαραμοφάηδες, για κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή. Δύο ήταν τα γεγονότα που του άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους: Το Εθνικό Συμβούλιο των Ελλήνων, η προσωρινή Βουλή του Εθνικού Αγώνα και η θεσσαλική Μάχη της Σοδειάς το καλοκαίρι του '44. Αν δε σωζόταν η σοδειά από τα χέρια των Γερμανών κατακτητών, θα ήταν αδύνατον να κρατηθεί ο αντάρτικος στρατός και ο πόλεμος στα βουνά.

Ακριβώς δυο χρόνια μετά την παρακολούθηση και την καταγραφή της Μάχης της Σοδειάς, ο Κ. Βιδάλης θα τέλειωνε μαρτυρικά τη ζωή του στη θεσσαλική γη, σε μικρή απόσταση από το Κιλελέρ, που την είχε περπατήσει απ' άκρη σ' άκρη με τα τμήματα του ΕΛΑΣ.

«Χαιρέτισέ τους κι από μένα! Εγώ φεύγω, έχω δουλιά», είπε στη γυναίκα του μόλις τέλειωσε η τελετή γάμου ενός φιλικού τους ζευγαριού, εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα στις 11 Αυγούστου 1946. Πήγε σπίτι, πήρε μια μικρή βαλίτσα κι έφυγε για τη Θεσσαλία, όπου είχαν ξεκινήσει οι «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» του Σπ. Θεοτόκη (υπουργός Δημόσιας Τάξης), και που είχαν μετατρέψει σε κόλαση τη ζωή του θεσσαλιώτικου λαού.

Ο Κ. Βιδάλης έφτασε στη Λάρισα, απ' όπου μίλησε τηλεφωνικά με τον Κ. Καραγιώργη (διευθυντής του «Ρ») την Τρίτη 13 Αυγούστου, στις 3 το απόγευμα και του είπε ότι την Τετάρτη, 14 Αυγούστου 1946, το πρωί θα έφευγε για το Βόλο. Από τότε δεν έδωσε σημεία ζωής.

«Αν λεγόταν Βιδάλης, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο άνθρωπος αυτός μαρτύρησε, ώσπου να ξεψυχήσει», είπε ο ιδιοκτήτης του φορτηγού λεωφορείου που η συμμορία του Σούρλα είχε επιτάξει το αυτοκίνητό του μαζί με άλλα 45 περίπου. «Την Τετάρτη είχαμε κατασκηνώσει με τη συμμορία του Σούρλα στη θέση Αλώνια, κάπου 700 μέτρα από τη σιδηροδρομική γραμμή Βόλου - Λάρισας. Καθημερινά οι σουρλικοί κάνανε εκτελέσεις. Εκείνο το βράδυ φέρανε εκεί ένα δημοσιογράφο. Εγώ προσωπικά δεν τον είδα. (...) Από τους συμμορίτες, όμως, άκουσα να λένε μεταξύ τους, ότι αυτός που φέρανε είναι δημοσιογράφος, συντάκτης του "Ριζοσπάστη" και ότι θα περάσει από το μαχαίρι τους».

«Τον πήγανε στο νεκροταφείο, κάπου 100 μέτρα από κει που ήμουν εγώ. Τον γδύσανε. Του βγάλανε τα παπούτσια και τον άφησαν μόνο με το σώβρακο και τη φανέλα (...). Αφού τον γδύσανε και του πήρανε και τα χαρτιά του άρχισαν να τον χτυπούν με ρόπαλα και να τον ρωτούν. Τι τον ρωτούσαν, όμως, δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον βασάνισαν έτσι ως τις 4 το πρωί κι αφού έπεσε νεκρός τον άφησαν και αποτραβήχτηκαν για λίγα λεπτά. Κάτι είπαν μεταξύ τους και μετά ξαναπήγαν. Του έριξαν 4 - 5 σφαίρες και μετά πήραν το πτώμα του σε αυτοκίνητο. Πού το πήγαν, δεν ξέρω».

«Ηταν επικίνδυνη η αποστολή που αναλάμβανε και το 'ξερε. Τι σημασία έχει - έλεγε - ο κίνδυνος ενός ανθρώπου, μπροστά σ' αυτό το κακό που γίνεται εκεί σήμερα;», θα πει αργότερα η σύντροφος της ζωής του, Κάτια Βιδάλη, θυμούμενη τις δραματικές εκείνες στιγμές.

Θυμόταν ακόμα ότι «κανείς δεν τον έστειλε στη Θεσσαλία, στο στόμα του λύκου. Και ο Καραγιώργης και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν... Μέρες είχε μείνει άγρυπνος, με φουρτουνιασμένη καρδιά, με την αγωνία πως οι Σούρληδες καίγανε τα χωριά, άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, έδερναν μέχρι θανάτου τους αγρότες, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν αγωνιστές... Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να κάμω τη δουλιά μου... Πρέπει ο κόσμος να μάθει... Και θα μάθει όταν πάμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια...».

Δε θαυμάζουμε στον Κώστα Βιδάλη τον «επαγγελματισμό» του. Είναι τα χαρακτηριστικά ενός τίμιου, αξιοπρεπή και ανυπόταχτου ανθρώπου, που «παντρεύτηκαν» με την αγωνιστικότητα, με τη διάθεση για προσφορά στο λαό και την ιδεολογική «ατσάλωση» με τα ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας των ανθρώπων να καθορίζουν τη μοίρα τους. Ολα αυτά συνδύαζε αυτή η προσωπικότητα και αυτό είναι αντανάκλαση και στον τρόπο που ασκούσε το επάγγελμα που αγαπούσε και είχε αφιερώσει τη ζωή του, χωρίς να προσβλέπει σε υλικά οφέλη ή δόξα.

Κλείνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Κ. Βιδάλη, δανειζόμενοι κάποια από τα λόγια που χρησιμοποίησε ο καλός του φίλος στοχαστής και δημοσιογράφος, ο ποιητής του «Βροντάει ο Ολυμπος», Νίκος Καρβούνης, στο πολιτικό μνημόσυνο του Κ. Βιδάλη το Σεπτέμβρη του 1946:

«... Περιμαζεύουμε από τους νεκρούς μας ό,τι καλύτερο και αξιότερο είχαν. Ο,τι ο καθένας μας τιμά στους άλλους και ποθεί για τον εαυτό του. Και το αποταμιεύουμε στο κοινό θησαυροφυλάκιο όλων των ανθρώπων, γιατί σ' όλους ανήκει και στον καθένα και όλους μαζί μας κάνει πνευματικά και ηθικά πλουσιότερους, δυνατότερους, αξιότερους για τον αγώνα της ζωής και της προόδου...».