Ισραηλινοί στρατιώτες μόλις επέστρεψαν από το Λίβανο. Μες στην αισιοδοξία...

Μιλάνε λίγο, δε μιλάνε καθόλου, ωστόσο πότε - πότε το βλέπεις, που 'χουν συμπεθεριάσει με ελάτια, μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια από το χώμα και γελάνε πίσω από τους ώμους μας

(...) και τότε πια δεν ξέρεις, έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς, αξούριστοι, άλαλοι, δεν ξέρεις πια σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους, αν είναι να ανάψουν το τσιγάρο τους, ή, αν είναι να ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε. Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί, ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι

(...) δε μιλάνε (...) κοιτάνε πέρα, τον ποταμό του Ιορδάνη (...) κρατώντας μια πέτρα στη χωματένια χούφτα τους (...) τα σκάγια των άστρων (...) εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από το αστροπελέκι!»

Ενας δυνατός Μαΐστρος σπάζει τα λόγια, μένουν τα χρήσιμα.

Στον ορίζοντα δυτικά, πάνω απ' το βαπόρι της γραμμής, αχνοφαίνεται «της Γραμβούσας το ακρωτήρι», ξέρεις πως δε θα βρεις πια εκεί τον «παλιό τραγουδιστή», μα μόνο μια «θάλασσα λεβεντοπνίχτρα».

... Στην ανατολή ξεσκαρίζει ένας ήλιος, με μαύρα μαντάτα. `Η, μήπως δεν είναι μόνο μαύρα; Για δες λίγο προσεκτικά την είδηση για τη «Χεζμπολάχ» και ξανασκύψε πάνω από εκείνη την ξεχασμένη «συμφωνία του Λιβάνου», προοίμιο της δικής σου ήττας. Διδάσκονται οι λαοί, διδάσκονται, κι αυτό είναι καλό.

...«δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη, ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη και ένα μουλάρι από θυμό μέσα στην καρδιά τους που δε σηκώνει το άδικο».

Πίσω Μακρόνησος, μπροστά Ψηλορείτης, προέκταση στο χέρι της καρδιάς δυο χωριά - σύμβολα. Τ' άλλο αρνείται να γράψει για την υπογραμμισμένη ξεφτίλα.