«Ονειρο θερινής νυχτός» αποτελούν πια οι καλοκαιρινές διακοπές για την πλειοψηφία των εργαζομένων, αφού μπορεί ημερολογιακά να ήρθε η ώρα να ξεκουραστούν και να ανασάνουν, οικονομικά όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να συμβεί. Και αυτό γιατί το κόστος των διακοπών είναι πλέον απλησίαστο για τους εργαζόμενους, αλλά και για τους νέους, τους συνταξιούχους και ακόμα περισσότερο για τους άνεργους. Είναι χαρακτηριστικό ότι 4 στους 10 Ελληνες δε θα κάνουν φέτος διακοπές, και ο κύριος απαγορευτικός παράγοντας παραμένει το υψηλό κόστος.

Το επίδομα αδείας σήμερα πια δε φτάνει ούτε για τα εισιτήρια των πλοίων. Καθώς οι αυξήσεις που έχουν γίνει στα εισιτήρια το τελευταίο εξάμηνο αρκούν για να αποτρέψουν κάποιον για να ταξιδέψει. Ετσι το πλοίο, που κάποτε θεωρούνταν φθηνό, λαϊκό μέσο μαζικής μεταφοράς, τώρα πια έχει γίνει «είδος πολυτελείας». Αλλά και το ταξίδι με το αυτοκίνητο δεν είναι φθηνό, αφού μόνο τα διόδια και οι αυξήσεις της βενζίνης είναι η πρώτη... ψυχρολουσία πριν τις διακοπές.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο κονδύλι για τις διακοπές ήταν και παραμένει η στέγη. Για το λόγο αυτό και οι περισσότεροι είτε αρκούνται σε ολιγοήμερες διακοπές, είτε προσπαθούν να καλυφθούν περνώντας ένα μεγάλο μέρος των διακοπών στο πατρικό σπίτι στο χωριό ή στο σπίτι κάποιου φίλου ή συγγενή.

Είναι επίσης γεγονός ότι η εκμετάλλευση των ξενοδοχείων, αλλά και των ενοικιαζόμενων δωματίων, στους περισσότερους τουριστικούς προορισμούς, έχει περάσει σε μεγάλες πολυεθνικές του κλάδου του τουρισμού (TUI), οι οποίες καθορίζουν όχι μόνο τις τιμές των δωματίων και το κόστος των διακοπών, αλλά και την ποιότητα και το είδος των υπηρεσιών. Ετσι, κάτω από την οικονομική πίεση που ασκούν ιδιαίτερα στους μικροξενοδόχους, αλλά και στα μεγαλύτερα ξενοδοχεία, καθορίζουν τι ακριβώς υπηρεσίες θα παρέχει ο καθένας και με ποιο ποσό. Ουσιαστικά δηλαδή την τουριστική πολιτική της χώρας δεν την ασκεί κανένας άλλος παρά οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες που οδηγούν τον αλλοδαπό τουρισμό όπου εκείνες θέλουν.

Και ενώ όλα τα έξοδα που έχουν να κάνουν με τις διακοπές έχουν ανέβει στα ύψη, οι μισθοί των εργαζομένων, αλλά και οι συντάξεις, έχουν μείνει καθηλωμένοι. Για παράδειγμα, μια τετραμελής οικογένεια για να περάσει επτά μέρες διακοπών θέλει κάτι παραπάνω από 1.100 ευρώ, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν στα 600 και 700 ευρώ το μήνα. Ενώ η «αύξηση» με την οποία βιομήχανοι και ΓΣΕΕ φιλοδώρησαν για φέτος τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν ξεπερνάει τα 0,77 λεπτά του ευρώ μεικτά στο μεροκάματο. Ετσι οι διακοπές από ανάγκη των πολλών, μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε προνόμιο των λίγων.

Την ίδια ώρα και ενώ οι εργαζόμενοι μετράνε ευρώ - ευρώ το κόστος των διακοπών τους, οι υπουργοί Τουρισμού και Ανάπτυξης διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία ότι θέλουν τουρισμό υψηλού επιπέδου και για υψηλά βαλάντια στη χώρα. Δηλώνουν, δηλαδή, ξεκάθαρα ότι θέλουν να κάνουν τη χώρα ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο στο οποίο να έρχονται οι πλούσιοι του πλανήτη να περνάνε καλά και οι εργαζόμενοι της χώρας να είναι υπάλληλοι και να μην μπορούν να χαρούν ό,τι παράγουν...