Πολύ θόρυβο προκάλεσε η υποψηφιότητα ως επικεφαλής της υπερνομαρχίας Ξάνθης - Καβάλας - Δράμας, της κας Γκιουλ Καραχασάν, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, προσωπική επιλογή του Γ. Α. Παπανδρέου.

Η υποψηφιότητα μιας εκπροσώπου της μειονότητας δημιούργησε κλίμα οξύτατης προπαγανδιστικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας. Την αποδέχτηκε θετικά ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως νεοφιλελεύθερος χώρος, όλοι όσοι διαπνέονται από τις αρχές του αστικού κοσμοπολιτισμού, που εμφανίζεται σήμερα με τη μορφή της «παγκοσμιοποίησης». Τέτοιοι, βέβαια, πολιτικοί υπάρχουν σε όλο το φάσμα της αστικής πολιτικής ζωής, από τον ΣΥΝ (όλες οι αποχρώσεις και τάσεις του), το ΠΑΣΟΚ (αποτελούν κυρίαρχο ρεύμα) και φυσικά στη ΝΔ. Αντιδράσεις, αντίθετα, υπήρξαν από αυτούς που κατά καιρούς βγάζουν εθνικιστικές κορόνες, όπως π.χ. Καρατζαφέρης, Ψωμιάδης, επίσκοπος Ανθιμος κλπ., οι οποίοι διείδαν μια ακόμα εθνική υποχώρηση έναντι της Τουρκίας στα πλαίσια των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Ούτως ή άλλως, το θέμα των διαχρονικών σχέσεων του επίσημου αστικού κράτους με τη μουσουλμανική μειονότητα, το οποίο έχει έρθει στην επικαιρότητα πολλές φορές και στο παρελθόν, αποτελεί ένα σύνθετο πρόβλημα, με πολιτιστικές, θρησκευτικές και άλλες πτυχές. Στη βάση του είναι θέμα ταξικό. Και φυσικά, η προσέγγισή του σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη και μονόπλευρη. Με άλλη οπτική ματιά προσεγγίζει το θέμα η αστική τάξη (είτε με τον αστικό κοσμοπολιτισμό είτε με τον εθνικισμό, άλλωστε ο αστικός εθνικισμός και ο αστικός κοσμοπολιτισμός είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος) και άλλη είναι ασφαλώς η προσέγγιση του εργατικού κινήματος, το οποίο, στην προσπάθεια που κάνει να κατακτήσει την ενότητα της εργατικής τάξης πάνω σε ταξική βάση, οφείλει και πρέπει να έχει συνεχές μέτωπο ενάντια στην αστική ιδεολογία και στις κυρίαρχες παραλλαγές της.

Δοθείσης ευκαιρίας, αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε ορισμένα πράγματα για την επίσημη πολιτική των αστικών κυβερνήσεων απέναντι στη μειονότητα. Δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό να πούμε ότι η αντιμετώπισή της από την πλευρά της αστικής τάξης και του πολιτικού της συστήματος, γινόταν και γίνεται με κριτήρια υποταγής, καταπίεσης και υπερεκμετάλλευσής της.

Η ίδια αντιμετώπιση ισχύει και για τους μετανάστες, αν και τα δύο αυτά θέματα δεν ταυτίζονται.

Ετσι, η πράξη που κυριαρχεί στις σχέσεις του επίσημου ελληνικού κράτους και των μειονοτήτων, είναι αυτή της διαίρεσης...

Οι Ελληνες και οι Αλβανοί, οι Ελληνες και οι μουσουλμάνοι...

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν εστιάζεται σε κάποια ιδιαιτερότητα της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι εγγενές, εσωτερικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, των αστικών σχέσεων παραγωγής. Η κυρίαρχη οικονομική σχέση που επικρατεί ανάμεσα στις δύο βασικές τάξεις στον καπιταλισμό, την αστική τάξη και την εργατική τάξη, είναι η σχέση εκμετάλλευσης της δεύτερης από την πρώτη. Η εργατική τάξη παράγει, δημιουργεί με κοινωνικούς όρους αξίες, τις οποίες όμως ιδιοποιείται η αστική τάξη. Η εργατική τάξη είναι τάξη των παραγωγών, η αστική τάξη είναι τάξη των μη παραγωγών, η οποία όμως, χάρη στις αστικές σχέσεις παραγωγής, καρπώνεται τα αποτελέσματα της παραγωγικής δραστηριότητας των εργατών. Οι πρώτοι είναι εκμεταλλευτές, οι δεύτεροι εκμεταλλευόμενοι. Η κοινωνική σχέση που αναπτύσσουν οι δύο αυτές τάξεις στη διαδικασία της παραγωγής, δημιουργεί το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Πρόκειται για τη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το νομικοπολιτικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα των αστικών κοινωνιών.

Η αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πιο ασφαλής δρόμος για τη διατήρηση και εδραίωση της εξουσίας της, είναι αυτός της διαίρεσης και του κατακερματισμού της εργατικής τάξης, της υποταγής στις αξίες και την ιδεολογία των αστών της ταξικής της συνείδησης. Αν πιστέψουμε την αστική βιβλιογραφία, η τάξη των εργατών κυριολεκτικά κομματιάζεται σε υπαλλήλους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, σε υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους, σε «παλιούς» και «νέους», σε «λευκά κολάρα» και «μπλε κολάρα», σε «ρετιρέ» και σε «υπόγεια». Η αστική τάξη, με σκοπό πάντα τη διαίρεση των εργατών, παίζει, όταν η συγκυρία τη βολεύει, με το επικίνδυνο χαρτί του εθνικισμού, όπου το εθνικό επικαλύπτει το ταξικό. Ολοι είμαστε Ελληνες, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ένας είναι εκμεταλλευτής και ο άλλος εκμεταλλευόμενος. Τα περί δύο εθνών μέσα στα πλαίσια της ίδιας χώρας, του έθνους των αστών και του έθνους των προλετάριων, μόνο ανατριχίλα μπορούν να προκαλέσουν στους εθνικώς σκεπτόμενους... Οι αντιθέσεις, γι' αυτούς, δεν εντοπίζονται στο χώρο των τάξεων (αστική τάξη - εργατική τάξη ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας, πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων), αλλά περιορίζονται στο εάν οι εργάτες είναι «Ελληνες», «Αλβανοί», «μαύροι», «μελαμψοί». Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των αστικών παραγωγικών σχέσεων επιχειρείται να μετατοπιστεί από τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, στις «αντιθέσεις» μεταξύ των εργατών (εργαζόμενος - άνεργος, υψηλόμισθος - χαμηλόμισθος κλπ.).

Ο υπερτονισμός φυσικά των εθνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων των εργαζομένων, που έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο με ένταση, όταν το χρειάζεται για τους δικούς της σκοπούς η αστική τάξη, αποσκοπεί να συγκαλύψει το βασικό ενοποιητικό στοιχείο που τους ομογενοποιεί, και να επιδράσει έτσι διαιρετικά στη συνείδηση των εργατών. Να συγκαλύψει ότι όλοι τους αποτελούν τάξη για τον εαυτό της, ότι είναι τα θύματα, η πρώτη ύλη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι οι άνθρωποι στους οποίους οι αστοί δίνουν τον... τιμητικό τίτλο των «ομιλούντων εργαλείων» δουλιάς.

(Συνεχίζεται)