«Αναφανδόν» υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης τάσσεται η κυβέρνηση. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Ρέππας, μετά το τέλος της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα υποστηρίξει στη Διακυβερνητική Διάσκεψη την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της ΕΕ. Την πρόταση την οποία διατύπωσε πριν από δύο μήνες ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ. Σύμφωνα με την πρόταση Φίσερ, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε μια ομοσπονδιακή οντότητα με ένα Σύνταγμα, μια κυβέρνηση, ένα Κοινοβούλιο και έναν Πρόεδρο. Η ομοσπονδιοποίηση απαιτεί και προϋποθέτει την απορρόφηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών από τα ομοσπονδιακά όργανα.

Η πρόταση Φίσερ συνάντησε την αντίδραση άλλων κυβερνήσεων, και κυρίως της γαλλικής. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών της Γαλλίας, Σεβενεμάν: «Η Γερμανία δεν ξεχνά το ναζιστικό της παρελθόν». Η πρόταση της «ομοσπονδιοποίησης» δέχτηκε τα πυρά και άλλων κυβερνήσεων, όπως της βρετανικής και της ισπανικής, που κατηγορούν τη Γερμανία για τάσεις ηγεμονισμού στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν είναι από τις λίγες (αν όχι η μόνη) που τάσσεται με τόσο κατηγορηματικό τρόπο υπέρ της πρότασης για ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ. Τάσσεται λοιπόν έτσι υπέρ της εκχώρησης του συνόλου των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στα ομοσπονδιακά όργανα, στη σύνθεση των οποίων θα συμμετέχουν μόνο οι εκπρόσωποι των μεγάλων κρατών-μελών.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Ρέππας, μετά το τέλος της χτεσινής συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου δήλωσε ότι η κυβέρνηση τάσσεται υπέρ της κατάργησης του «βέτο» και της επέκτασης της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας για όλα τα θέματα εκτός αυτών που αφορούν στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ).

Με τη θέση αυτή, η κυβέρνηση απεμπολά το δικαίωμα του «βέτο» για την περίπτωση που μια διαμορφούμενη απόφαση στρέφεται κατά των συμφερόντων της χώρας.

Υπενθυμίζουμε ότι ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ είναι ένα από τα σημαντικότερα θέματα που συζητούνται στη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Αυτή τη στιγμή, με βάση τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, υπάρχουν περίπου 74 περιπτώσεις όπου απαιτείται ομοφωνία για τη λήψη απόφασης. Στη Διακυβερνητική Διάσκεψη συζητείται ήδη η κατάργηση της ομοφωνίας για 40 περίπου περιπτώσεις. Μεταξύ αυτών είναι τα θέματα της κοινής φορολογικής πολιτικής, τα θέματα κοινωνικής πολιτικής, τα θέματα του «τρίτου πυλώνα» (Δικαιοσύνη, αστυνόμευση, εσωτερικά), αλλά και πτυχές της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας.

Πιο σημαντική όμως θεωρείται η «αρχή της ενισχυμένης συνεργασίας», η οποία δίνει τη δυνατότητα σε μια ομάδα κρατών-μελών να συνδιαμορφώνουν μια πολιτική (πέραν της κοινοτικής) και να τη θέτουν σε εφαρμογή, έστω κι αν δε συμφωνούν οι υπόλοιποι. Ουσιαστικά πρόκειται για τη δυνατότητα των μεγαλύτερων από άποψη πληθυσμού και ισχυρότερων από οικονομική άποψη κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να συγκροτούν το «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, να αποφασίζουν για λογαριασμό όλων και να θέτουν σε εφαρμογή τις αποφάσεις τους χωρίς εμπόδια απ' τα μικρότερα κράτη- μέλη.

Η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κατηγορία ότι υποθηκεύει την εθνική ανεξαρτησία της χώρας υπέρ μιας «ομοσπονδίας» των πολυεθνικών και της «νέας τάξης», προβάλλει το επιχείρημα ότι μόνο έτσι θα βρίσκεται η Ελλάδα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ενώ διαφορετικά θα καταδικαζόταν στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Αποσιωπά βέβαια το γεγονός ότι η συγκρότηση του Διευθυντηρίου της ΕΕ θα γίνει με τα κριτήρια της πολιτικής ισχύος και ότι η υποτέλεια δεν έχει μειώσει τα προβλήματα της χώρας και του λαού. Ισα ίσα.