1) Αρχικά μας έλεγαν ότι οι συζητήσεις που εγκαινιάστηκαν επί ΠΑΣΟΚ και συνεχίζονται επί ΝΔ μεταξύ των διευθυντών των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας - Τουρκίας ήταν για «ζητήματα χαμηλής πολιτικής». Ακόμα κι όταν απέσυραν το παραμύθι περί «θεμάτων χαμηλής πολιτικής», ουδέποτε ενημέρωσαν τον ελληνικό λαό ότι χρόνια τώρα κουβεντιάζουν για κυριαρχικά δικαιώματα και για το σύνολο όλων εκείνων των θεμάτων που η Τουρκία βαφτίζει ελληνοτουρκικές «διαφορές». Η τακτική αυτή έχει όνομα που - αν δεν απατώμεθα - είναι το εξής: Μυστική διπλωματία...

*

2) Μετά την αρθρογραφία του κ. Στεφανόπουλου (κάθε νέο του άρθρο δείχνει την ελαφρότητα όσων έσπευσαν να συνηγορήσουν υπέρ του πρώτου άρθρου του) εκδηλώθηκε ένα κύμα προπαγάνδας που φιλοδοξεί να θεμελιώσει την εξής «ιδεολογία»: Οταν κάποιος έρχεται να σου επιβάλει τις παράνομες και παράλογες αξιώσεις και διεκδικήσεις του είναι δείγμα «πολιτισμένης στάσης» - έτσι λέει η σχετική προπαγάνδα - να του απαντάς: «Καλώς τον», «κάτσε να τα πούμε», «έλα να συζητήσουμε κι άμα δεν τα βρούμε θα πάμε σε κάποιον τρίτο να αποφασίσει τι θα σου δώσω και τι θα πάρεις»! Αλλά αυτές τις σοφιστείες που νομιμοποιούν σικέ διαδικασίες, στημένους συσχετισμούς και επιθετικές συμπεριφορές, παλιά δεν τις λέγανε «πολιτισμένη συμπεριφορά». Ραγιαδισμό και εξάρτηση τις λέγανε!

Τώρα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Η πλουτοκρατία «μας» δεν έχει καν το «άλλοθι» της υποχωρητικότητας. Είναι η ίδια επιθετική. Θέλει «μπίζνες», θέλει να διευρύνει το δικό της ρόλο στην περιοχή. Η τακτική της σε οικονομικό επίπεδο σηματοδοτείται με τη «διείσδυσή της στα Βαλκάνια» και την ευρύτερη περιοχή, στο στρατιωτικό με την αποστολή ελληνικού στρατού εκτός συνόρων και στο πολιτικό επίπεδο είναι έτοιμη για κείνες τις «διευθετήσεις» που θα δημιουργούν ένα «σταθερό» περιβάλλον, το οποίο θα διευκολύνει την απρόσκοπτη εκδήλωση της κεφαλαιοκρατικής δράσης της, επιλέγοντας το «κλείσιμο θεμάτων» με τους ανταγωνιστές της της απέναντι πλευράς, ακόμα κι αν αυτά θίγουν κάποια κυριαρχικά δικαιώματα.

*

3) Πίσω από τη συζήτηση περί Χάγης, με τον τρόπο που διεξάγεται από τους ένθερμους οπαδούς της, αναδεικνύεται η πολιτική που λέει «για να πάρουμε πρέπει να δώσουμε». Επομένως, «ας δώσουμε ό,τι είναι να δώσουμε και να τελειώνουμε»! Αλλά επειδή δεν μπορούν να τα δώσουν οι ίδιοι, απευθείας, χρειάζονται ένα φύλλο συκής της πολιτικής τους (Χάγη), που θα φέρει σε πέρας ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι. Να δώσουν!

*

4) Οι ίδιοι που έφτασαν στο σημείο να προπαγανδίζουν την παράδοση της κυριαρχίας της Κύπρου - μέσω του «σχεδίου Ανάν» - σε ένα δικαστήριο με 9 ξένους δικαστές που θα αποφάσιζαν για όλα, είναι οι ίδιοι που εφευρίσκουν ευφυολογήματα για την παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας διά μέσου των 15 δικαστών της Χάγης! Εχουν «συνέπεια»...

*

5) Οι χτεσινοί δημαγωγοί του «δε διεκδικούμε τίποτα - δεν παραχωρούμε τίποτα», εμφανίζουν σαν «ρεαλισμό» τη μεταπήδησή τους από τη «μια και μοναδική διαφορά της υφαλοκρηπίδας» στην πολιτική του πάμε «για όλα» στη Χάγη, εγκαταλείποντας και το ύστατο και στοιχειώδες οχυρό, δηλαδή τη διπλωματία του «όχι» απέναντι σε απειλές και επιβουλές, και προσφεύγοντας εφ' όλης της ύλης στην πολιτική του «ευχαριστούμε»!

*

6) Ιχνος αυτοκριτικής από τους υπευθύνους της βύθισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο άρμα του ιμπεριαλισμού. Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ που έλεγε ότι «ο Κλίντον είναι ένας ειρηνικός επαναστάτης» (Αντρέας Παπανδρέου), ουδέποτε μετέβαλε ρότα από τη γραμμή «πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον» (Αντρέας Παπανδρέου) ακόμα κι όταν ο Κλίντον βάφτισε τα Ιμια «Καρντάκ»! Το κόμμα της ΝΔ που καμώνεται τον «στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ» (Κώστας Καραμανλής) δεν ψέλλισε ούτε ένα «κιχ» όταν την επομένη του θανάτου του πιλότου Κ. Ηλιάκη ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μίλησε για «εδαφικές διαφορές» Ελλάδας - Τουρκίας! Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ξέρουν ότι το βασικό για το οποίο κρίνονται από τους «συμμάχους» και «εταίρους» δεν είναι αν θα διατηρήσουν τα 6 ή αν θα τα κάνουν 12 τα μίλια στο Αιγαίο. Ξέρουν πως είτε με 6 είτε με 12 μίλια, το βασικό τους «καθήκον» είναι να αποτελεί το Αιγαίο ΝΑΤΟική θάλασσα. Ε, αυτό το «κατάφεραν». Για τις «λεπτομέρειες» υπάρχει και η Χάγη...

*

7) Ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός βιώνουν τη φτώχεια, τις αντιδημοκρατικές αυθαιρεσίες, τη δημαγωγία της άρχουσας τάξης των χωρών τους. Δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Τους ενώνουν πολλά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την ειρήνη και την ανάπτυξη της φιλίας, από τον απεγκλωβισμό τους από τον ιμπεριαλισμό και τους εντολοδόχους του στο εσωτερικό των δύο χωρών. Το ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί, η ΕΕ, οι κυρίαρχες τάξεις των δύο χωρών, δεν είναι αυτοί που θα «επιδιαιτητεύσουν» για το καλό της ειρήνης. Είναι, αντίθετα, αυτοί που φέρνουν τον πόλεμο όλο και πιο κοντά στους δύο λαούς: Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, είναι το εμπρηστικό περιβάλλον που δημιουργούν για Ελλάδα και Τουρκία οι «ειρηνοποιοί». Η ηρεμία στο Αιγαίο, τα σύνορα, οι σχέσεις καλής γειτονίας, θα είναι εγγυημένα μόνο έξω από τους παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή κατάσταση.