Μέσα σε θερμά, αδιάκοπα, χειροκροτήματα, ανάμεσα στις κόκκινες σημαίες της ελπίδας που ανέμιζαν υψωμένες από τα χέρια των νεολαίων, μέσα σε ένα ηλεκτρισμένο κλίμα και βροχή συνθημάτων, πρόβαλε στο βήμα της μεγάλης συγκέντρωσης με τη γροθιά υψωμένη η κόρη του Τσε, Αλέιδα.

«Λίγες φορές συγκινούμαι», είπε αρχίζοντας την ομιλία της και συνέχισε: «Είμαι συνηθισμένη να βλέπω την εικόνα του πατέρα μου να επαναλαμβάνεται από πολλούς ανθρώπους, αλλά, σήμερα, ένιωσα να είναι εδώ. Χτες στην Πάτρα μια μικρή Ελληνίδα μου έδωσε λουλούδια και μου είπε "ευχαριστώ". Εγώ δέχομαι τις ευχαριστίες εκ μέρους του λαού μου. Πρέπει να σας ευχαριστήσω, γιατί ο κόσμος που ζείτε είναι πιο δύσκολο να κρατήσει ευαισθησία. Ο ελληνικός λαός ήταν πάντα ενωμένος με τον κουβανέζικο. Στην Πάτρα είδα μια μικρή έκθεση σχετικά με τον πόλεμο και το γράμμα ενός αγωνιστή που θυσιάστηκε που έλεγε πως, αν εγώ πεθαίνω για δίκαιο αγώνα δεν πρέπει να νιώσετε λύπη, γιατί ο θάνατός μου δεν είναι αληθινός. Αυτό ο κουβανικός λαός το ξέρει. Αυτό το ξανάνιωσα εδώ με το ντοκιμαντέρ που προβάλατε για τον Τσε. Μπορεί να χάσουμε τη ζωή μας για τον αγώνα αλλά αν κάνουμε κάτι δίκαιο για τους άλλους θα συνεχίσουμε σε κάθε άνθρωπο να κάνουμε ό,τι είναι ανθρώπινο. Γι' αυτό συγκινήθηκα, γιατί διαπίστωσα ότι ο θάνατος δεν είναι αληθινός όταν το έργο ζωής είναι αληθινό».

«Υπάρχουν στιγμές πολύ σκληρές για όλους και θα έπρεπε να θρηνούμε το θάνατο των αδελφών μας, αλλά και στιγμές που μας γεμίζουν ελπίδα και δύναμη όταν διαπιστώνουμε ότι οι νέες γενιές αναζητούν έναν καλύτερο κόσμο. Στην Πάτρα βρήκα μια 16χρονη που έσπασε το φράγμα της γλώσσας και μου εξέφρασε το αγωνιστικό της πνεύμα. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να κατορθώσουμε ακόμα. Ο Τσε μάς έλεγε μερικά. Να μη φοβόμαστε, κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το πνεύμα. Χρειάζεται ενότητα. Να ξεχάσουμε τους εαυτούς μας σαν άτομα. Μόνη μου δεν αντιπροσωπεύω τίποτα. Ολοι εμείς αντιπροσωπεύουμε ένα λαό. Πρέπει να διατηρήσουμε τη δύναμη του λαού μας. Να ψάξουμε τη δύναμη που ο Τσε μας έλεγε. Πως όταν ένας λαός αποφασίζει να αγωνιστεί για ένα σκοπό, καμία δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει. Να δουλέψουμε ενωμένοι και να έχουμε σεβασμό μεταξύ μας. Δεν πειράζει αν έχουμε άλλο χρώμα, θρησκεία, όλοι είμαστε άνθρωποι. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει την αξιοπρέπεια και τη θέληση να ζήσουμε ειρηνικά. Αν εσείς συγκινείστε με ό,τι συμβαίνει σε άλλα μέρη μιλάτε με τη δύναμη της τρυφερότητας αυτού του λαού. Αν εσείς διατηρείτε το πνεύμα της αλληλεγγύης είμαστε ίδιοι λαοί, ικανοί να αγαπήσουμε και δεν πειράζει το πόσες θάλασσες μας χωρίζουν γιατί μπορούμε να ενωθούμε σαν αδελφοί λαοί».

«Τολμάω να σας πω εκ μέρους των οικογενειών των πέντε Κουβανών φυλακισμένων ευχαριστώ φίλοι μου γι' αυτή την αλληλεγγύη. Πρέπει να παλέψουμε όλοι για να διώξουμε τις απάνθρωπες φυλακές του Γκουαντάναμο. Τολμώ να πω εκ μέρους του λαού μου ευχαριστώ για τη στήριξη ενάντια στον αποκλεισμό και για την αλληλεγγύη. Και τότε εξ ονόματος της ελπίδας, της αγάπης, του σεβασμού που μας έχετε δώσει, εξ ονόματος των λαών που ξέρουν να αγαπάνε θα πούμε όλοι μαζί, μέχρι τη νίκη πάντα».