Οι αναδιαρθρώσεις στα πανεπιστήμια δεν πρόκειται να προχωρήσουν αν δε γίνει ένθερμος υποστηρικτής τους το Διδακτικό και Ερευνητικό Προσωπικό (ΔΕΠ) των ιδρυμάτων. Αυτό το γνωρίζουν καλά τα επιτελεία της ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που σπρώχνουν στη γρηγορότερη εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Φαίνεται να το καταλαβαίνει όμως και η επιτροπή του ΕΣΥΠ, που στο πόρισμά της μέσα από διαφορετικά επιμέρους σημεία δημιουργεί μοχλούς πίεσης προς το ΔΕΠ.

«Κατάργηση της διαδικασίας μονιμοποίησης στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή», και μεταφορά της μονιμοποίησης στην επόμενη, τη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή, είναι μια από αυτές τις ρυθμίσεις που προτείνει η επιτροπή.

Παράλληλα, κάτω από τη δικαιολογία της διαπανεπιστημιακής συνεργασίας και το βαρύγδουπο τίτλο περί «έγκριτων» ερευνητών, επιχειρείται να ανοίξουν πολλές... πόρτες στα ιδρύματα για πανεπιστημιακούς από το εξωτερικό, που είτε θα έρχονται ως «επισκέπτες καθηγητές» είτε θα «αξιολογούν» το ΔΕΠ στις κρίσεις για την εξέλιξή του.

Αν και κάτι τέτοιο ακούγεται θετικό, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι στα λεγόμενα μεγάλα και καλά πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας κοκ έχουν εφαρμοστεί ήδη οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται τώρα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι πανεπιστημιακοί της Βρετανίας και των ΗΠΑ, για παράδειγμα, μπορούν να «κουβαλήσουν» από τις χώρες τους ως βασικό κριτήριο αξιολόγησής τους το πόσα κονδύλια συγκεντρώνουν για το Τμήμα τους. Αυτές τις πρακτικές θέλουν να εισάγουν και στη χώρα μας για το ΔΕΠ, γι' αυτό και «ευλογείται» συνεχώς στο πόρισμα το «άνοιγμα προς το εξωτερικό».

Την ίδια στιγμή, απέναντι στην προοδευτική πρόταση του πιο πρωτοπόρου τμήματος των πανεπιστημιακών για πλήρη και αποκλειστική απασχόληση του ΔΕΠ στα πανεπιστήμια, η επιτροπή απαντάει: «δε θα ήταν σκόπιμη η υιοθέτηση από το νόμο - πλαίσιο μιας απαγορευτικής και ισοπεδωτικής λογικής που θα οδηγούσε σε απόκλιση, αντί για σύγκλιση, του ελληνικού Πανεπιστημίου με την ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική»! Δηλαδή, το μοντέλο του πανεπιστημιακού που είναι παράλληλα και μεγαλοστέλεχος σε μια επιχείρηση, το επικροτεί, αφού είναι σύμφωνο με τη διεθνή πρακτική και απορρίπτει το μοντέλο του καθηγητή που απασχολείται αποκλειστικά στο πανεπιστήμιο, προφανώς για να διευκολύνει την οργανική σύνδεση του πανεπιστημίου με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.