Από την παρέμβαση του Συντονιστικού των ΑΕΙ, την προηγούμενη βδομάδα έξω από το υπουργείο Παιδείας

«Η εισαγωγή ανταποδοτικών υποτροφιών σημαίνει ότι ο/η φοιτητής/τρια θα εργάζεται για περιορισμένο αριθμό ωρών (π.χ. 40 ώρες μηνιαίως μέσα στο Πανεπιστήμιο, προσφέροντας τις υπηρεσίες του/της σε βιβλιοθήκες, σπουδαστήρια, εργαστήρια, φοιτητική λέσχη, φοιτητικές εστίες κτλ.», λέει η πρόταση της επιτροπή του ΕΣΥΠ και προτείνει αυτή τη μαύρη φοιτητική εργασία στους φοιτητές με τις λιγότερες οικονομικές δυνατότητες, σε θέσεις που θα έπρεπε να καλύπτονται πλήρως από μόνιμο διοικητικό προσωπικό. Θεωρούν δεδομένο, δηλαδή, ότι οι φτωχοί φοιτητές πρέπει να δουλεύουν για να σπουδάζουν κι όχι να υπάρχουν κοινωνικές παροχές που θα τους αφήνουν να ασχοληθούν αδιάσπαστοι με τις σπουδές τους.

Μάλιστα, εμφανίζονται να κάνουν κι ένα «δώρο» στους εργαζόμενους φοιτητές: να μπορούν να τελειώνουν τις σπουδές τους σε 8 χρόνια (για τις τετραετείς σχολές) αντί για 6 χρόνια που θα ισχύει για όλους τους υπόλοιπους. Ποιους όμως θα θεωρούν εργαζόμενους; «Εργαζόμενος θεωρείται ο φοιτητής που κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε, αθροιστικά επί τουλάχιστον ένα έτος, πλήρη απασχόληση, σε συνδυασμό με δυσχερή οικονομική κατάσταση του φοιτητή, όπως προκύπτει από την ατομική και οικογενειακή φορολογική δήλωση»! Αλήθεια, γνωρίζουν πολλούς φοιτητές που να δουλεύουν με πλήρη απασχόληση και ασφάλιση; Γνωρίζουν πολλούς εργοδότες που να προσλαμβάνουν φοιτητές με τέτοιους όρους, όταν η μαύρη εργασία και οι δουλιές του «ποδαριού» είναι καθεστώς για τους φοιτητές;

Ο περιορισμός των ετών φοίτησης σε συνδυασμό με την κατάργηση των μετεγγραφών σημαίνει ακόμα ότι μένουν εκτός πανεπιστημίων όσοι φοιτητές αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας που τους αναγκάζουν να βρίσκονται κοντά στην οικογένειά τους ή να ακολουθούν πιο αργούς ρυθμούς στις σπουδές τους.

Στην ουσία, οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές» δεν επιβαρύνουν σε τίποτα τα πανεπιστήμια κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Ομως τους καταργούν, γιατί οι φοιτητές που καθυστερούν στις σπουδές, τους χαλάνε τη μόστρα του πανεπιστημίου - επιχείρηση, χαλάνε τη «βιτρίνα του μαγαζιού». Εξάλλου, δε φαίνεται να νοιάζονται για την ουσία του προβλήματος, δηλαδή για τους όρους που πρέπει να εξασφαλίζονται, ώστε να μην καθυστερεί ένας φοιτητής τις σπουδές του (έγκαιρη διανομή συγγραμμάτων, ύπαρξη ικανού αριθμού εργαστηρίων και γενικότερα υποδομών, ολοκληρωμένες σπουδές που να προκαλούν το ενδιαφέρον και την αγάπη των φοιτητών για την επιστήμη τους κ.τ.λ).

Και ως κερασάκι στην τούρτα προτείνουν: «Στις επιμέρους Σχολές και Τμήματα θα πρέπει να ιδρυθούν υπηρεσίες υποδοχής των πρωτοετών φοιτητών, ανεξάρτητες από τις γραμματείες (...) θα έχουν συμβουλευτικό ρόλο σε θέματα στέγασης, ενημέρωσης για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των φοιτητών, ανεύρεσης εργασίας μέσα στο Πανεπιστήμιο (π.χ. εργασία στη Βιβλιοθήκη) και τυχόν ψυχολογικής και κοινωνικής υποστήριξης»!