Κατά τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Χρήστο Πολυζωγόπουλο, αυτή η υπογραφή δεν ήταν μια επαίσχυντη πράξη. Οχι. Ηταν «το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε πολύ δύσκολες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες». Αυτό ανέφερε στη σύσκεψη της ΓΣΕΕ και των Ομοσπονδιών των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, στο ξενοδοχείο «ΠΑΡΚ», στην Αθήνα, την περασμένη Τρίτη. Μας λέει, δηλαδή, πως στις «πολιτικοκοινωνικές συνθήκες» που η εργοδοσία καταγράφει - ομολογεί επίσημα κέρδη είκοσι φορές και πάνω από τον πληθωρισμό, ο εργαζόμενος το καλύτερο που μπορούσε να περιμένει είναι αυτό που πέτυχε η εργοδοτική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ: 77 λεπτά του ευρώ στο μεροκάματο. Και αυτό, όταν υπάρχει μεροκάματο.

Σημειώνει με κομπασμό πως «διαμορφώνει κλίμα κοινωνικής συνεννόησης με ισχυρό το ρόλο των συνδικάτων». Μα είναι σοβαρός; Ισχυρός ο ρόλος των συνδικάτων με 77 λεπτά αύξηση στο μεροκάματο; Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δείχνει πως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σπρώχνει τα συνδικάτα, με την καθοδήγηση του προέδρου Χρήστου, των δυνάμεων του αντιπολιτευόμενου τάχα ΠΑΣΟΚ σ' αυτά, να παίζουν το ρόλο της «ουράς» της εργοδοσίας και κανέναν άλλο. Γιατί αν, πράγματι, όλα τα συνδικάτα οργάνωναν ταξικές μάχες για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων, δηλαδή σε ευθεία αντίθεση μ' αυτά των εργοδοτών, άλλη θα ήταν η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους.

«Είναι οι εργατικές κορυφές, οι εξαγορασμένες από την αστική τάξη, που εμείς οι μπολσεβίκοι, τις αποκαλούμε "πράκτορες της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα", και που οι καλύτεροι σοσιαλιστές της Αμερικής τις βάφτισαν με μια φράση θαυμαστή για την εκφραστικότητα και τη βαθιά ορθότητά της: "labor lieutenats of the capitalism class", "εργατικοί ανθυπολοχαγοί της τάξης των καπιταλιστών"». Αυτά έλεγε ο Λένιν («Απαντα», τόμος 37, σελ. 458).