Πρόσωπα σκυφτά, ρούχα νοτισμένα από την υγρασία της παραχωρημένης τρώγλης, χέρια χαρακωμένα από το 12ωρο μεροκάματο του τρόμου στις σκοτεινές στοές, μάτια που κοιτούν φοβισμένα μην τυχόν και ακουστεί η φωνή της σκέψης τους, που δεν μπορούν να αλυσοδέσουν οι άνθρωποι του Σερπιέρι. Μιας σκέψης που σιγοκαίει για ν' ανάψει σε λίγα χρόνια στην αγριεμένη τους ψυχή τη φωτιά του αγώνα, της εξέγερσης των καταδίκων που θα γράψουν το δικό τους εργατικό έπος, τα ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΑ.

Από νωρίς το πρωί, κάποια πολιτικά σκύβαλα (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, σιωπά ο ΣΥΝ) φέρανε πίσω τον ανδριάντα του Σερπιέρι, που η λαϊκή οργή απομάκρυνε το 1982.

Λεηλατώντας τις ιστορικές μνήμες ανάστησαν το μακάβριο μάρμαρο, το σύμβολο καταδυνάστευσης χιλιάδων μεταλλωρύχων, την αποτρόπαια προσωποποίηση του μεγάλου κεφαλαίου με την απάνθρωπη επιβολή. Τρίζουν τα κόκαλα των αδικοχαμένων...

Η πολιτική ξεπουλήματος του υπέργειου φυσικού πλούτου και οι τοπικοί εκφραστές της, βλέπουν στον ανδριάντα του Σερπιέρι το έμβλημα της επικυριαρχίας τους.

Καίει στις καρδιές της Λαυριακής νεολαίας, των εργαζομένων, που συστρατευμένοι με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη σημερινή απεργία, θα βροντοφωνάξουν από το βορινό άκρο της κεντρικής πλατείας, εκεί όπου βρίσκεται και πάλι ο ανδριάντας της ντροπής: ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΣΕΡΠΙΕΡΙ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ.