Διαβάζω στο «Ριζοσπάστη» τις επιστολές, τα ψηφίσματα και τα άλλα κείμενα που καταδικάζουν ή εκδηλώνουν την αντίθεσή τους στο «Μνημόνιο», που αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ανάμεσά μας για να μας θυμίζει πως τίποτε δεν τελείωσε ακόμα. Να μας θυμίζει πως απέναντί μας ο Εχθρός δείχνει τα σκουριασμένα του δόντια όχι γιατί είναι βέβαιος πως θα τον φοβηθούμε, αλλά γιατί ελπίζει πως κάτι ανεβοκατεβαίνει μέσα μας σαν καυτή μπίλια και μας κάνει να αμφιβάλλουμε. Γιατί ελπίζει πως με όσες κόκκινες σημαίες κι αν ζώνουμε τη γη, όσες σφιγμένες γροθιές κι αν σηκώνουμε οργισμένοι προς τον ουρανό, κάτι μέσα μας πηγαινοέρχεται, πότε φορώντας το γέλιο του νικητή και πότε τη θλίψη του ηττημένου. Γι' αυτό σκέφτομαι και λέω πως καλά κάνουμε και θέλουμε να δείξουμε πως το «Μνημόνιο» είναι μια χούφτα χαρτιά γραμμένα από μια πένα που ακόμα και σήμερα πιστεύει πως οι λέξεις και τα λόγια του κόσμου δεν είναι από μελάνη μα από αίμα.

Να δείξουμε πως αυτοί που σκέφτηκαν να το γράψουν διάβασαν την Ιστορία ανάποδα. Εμαθαν να μιλάνε με λέξεις που τις μάζεψαν από τα καλάθια, όπου οι λαοί πετάνε τις προσταγές των αρχόντων και τις υλακές των δυνατών. Μπερδεύουν τις ιδέες με τα ισοζύγια των πληρωμών, μπερδεύουν το όραμα ενός άλλου κόσμου που έχτισε μπροστά στα μάτια όλων των λαών η Οχτωβριανή Επανάσταση με τις φωτιές των πολέμων τους, που όπως ανάβουν ξαφνικά για να τρομάξουν, έτσι και σβήνουν ξαφνικά για να ξεχαστούν. Καλά κάνουμε, σκέφτομαι και λέω, και θέλουμε να κρεμάσουμε τις σελίδες του «Μνημονίου» μπροστά σε άσπρους τοίχους, όμοια με τα εκατομμύρια αυτών που στήθηκαν με ανοιχτά τα μάτια απέναντι σε απρόσωπα αποσπάσματα, για να πεθάνουν ένα πρωί, γιατί ήθελαν να ζήσουν στη θέση τους οι ιδέες που αυτές οι σελίδες ζητούνε το θάνατό τους. Καλά κάνουμε και θέλουμε να δείξουμε πως οι ιδέες του Κομμουνισμού και του Σοσιαλισμού δεν είναι ένα δύσκολο μάθημα, στρυφνό και ακάνθινο που βαραίνει τους λαούς και τους πληγώνει, μα είναι μια αγκαλιά με όνειρα, ζητωκραυγές και αλαλαγμούς νικηφόρους. Είναι μια γέφυρα που σε πάει από τον έναν ήλιο στον άλλο. Είναι ένα ζευγάρι από φτερά που σε πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο, για να γίνει στο τέλος το πικρό σάλιο της πείνας σου μέλι και το αρμυρό ζουμί των δακρύων σου να γίνει γάλα. Και πάλι σκέφτομαι και λέω πως καλά κάνουμε και θέλουμε να δείξουμε πως ό,τι σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους και το ανεβάζουν στην εξουσία φορώντας του τα κόκκινα «άμφια» των κομμουνιστικών ιδεών δεν κατεβαίνει εύκολα, γιατί το θέλουν οι έντρομοι γραφειοκράτες της Δύσης, μα μένει εκεί για πάντα, γιατί το κρατάνε γερά εκεί επάνω οι κορυφές της Ανατολής, οι εωθινοί των κανονιών της «Αουρόρα».

Ολα καλά τα κάνουμε αυτά, μα θα κάνουμε ακόμα πιο καλά αν δείξουμε πως το δίκιο του θυμού μας δεν το στηρίζουμε μόνο στις επιστολές των άλλων, αλλά πρώτ' απ' όλα στη δική μας τη θέληση, στη δική μας την πίστη πως οι ιδέες δεν απαγορεύονται πάνω από τις έδρες πληρωμένων δικαστών και μέσα στα γραφεία φοβισμένων υποστατικών του κεφαλαίου και των έξυπνων όπλων. Οι ιδέες μάχονται μέσα στα στάδια της γης. Από τη μια μεριά αυτές που τις κουβαλάνε στα μπράτσα τους οι «μονομάχοι» του λαού και από την άλλη εκείνες που τις κρατάνε στα νύχια τους τα γεράκια του πολέμου. Και φυσικά οι πρώτες βγαίνουν νικήτριες, όσα «Μνημόνια» κι αν γραφτούν εναντίον τους!