Εμείς, που στα νιάτα μας, στου χιτλεροφασισμού τη φοβερή εκείνη «έφοδο» πριν 60 χρόνια, εικοσάχρονοι τότε, σταθήκαμε όρθιοι, αμετακίνητοι στης λευτεριάς της πανανθρώπινης το φράχτη, με τα χιονισμένα μαλλιά της γενιάς του ΕΑΜ ξανά όρθιοι στα μετερίζια της τιμής, είμαστε έτοιμοι, 80ρηδες και πάνω, να παλέψουμε για να μην περάσει το κατάπτυστο αυτό αντικομμουνιστικό μνημόνιο.

Θα 'μαστε παρόντες, μαζί μ' όλους τους πατριώτες ετούτη την Πέμπτη στη μεγάλη λαοθάλασσα που θα τρικυμίσει την πρωτεύουσα κι όλες τις πολιτείες, όλη τη Γη μας για να μην περάσει το μνημόνιο.

Ξέρουμε πως πάνω μας πέφτει μεγάλη η ευθύνη. Είναι χιλιάδες οι σύντροφοί μας, οι τιμημένοι νεκροί των μεγάλων αγώνων του λαού μας. Συμπορευτές στης Αντίστασης τα αρχαία μονοπάτια, στου ΔΣΕ τη μεγάλη εκείνη μάχη με τους Αγγλους και Αμερικάνους δολοφόνους και τους γραικύλους συνεργάτες τους.

Είναι προσβολή στη μνήμη των νεκρών μας ν' αφήσουμε τους ιμπεριαλιστές να περάσουν τις βαριές αλυσίδες στους λαούς, να τους ρίξουν στη μεσαιωνική γαλέρα, να τους καταργήσουν όλα όσα με τους αγώνες τους κατάκτησαν, να γράψουν ανοιχτά μιαν άλλη Ιστορία, που οι εθνοπροδότες, οι τσολιάδες, θ' ανέβουν στα βάθρα των ηρώων κι οι πατριώτες θα παρουσιαστούν αυτοί που πέρασαν με τον εχθρό. Γύρεψαν με κάθε τρόπο οι χιτλεροφασίστες και οι συνεργάτες τους να σκύψουμε το κεφάλι. Θέλησαν να μας τραβήξουν μαζί τους αλλά η απάντηση ήταν μια. «Οχι», «όχι» στην υποταγή, ένας και μόνο δρόμος υπάρχει, ο δρόμος του αγώνα, ο δρόμος της αντίστασης.

Είμαστε περήφανοι για τη διαδρομή αυτή του μεγάλου μας αγώνα. Η Ευρώπη άκουσε τα βήματά μας ν' αντηχούν στης Αθήνας τους δρόμους και τα κορίτσια μας, τις ΕΠΟΝίτισσές μας, άτρομες τις είδε να σκαρφαλώνουν στα χιτλερικά τανκς για να αγκαλιάσουν το θάνατο... Μια Αθήνα ξεσηκωμένη, η Ελλάδα ολόκληρη κι αυτή στους δρόμους υποχρέωνε τέλος τους κατακτητές ν' αποσύρουν το διάταγμα για την πολιτική επιστράτευση, που είχαν προωθήσει στο τυπογραφείο και η εντολή τους ήταν: «Τυπωθήτω». Και το πήραν πίσω, το απέσυραν οι λαοί με το μεγάλο αγώνα τους. Δεν τυπώθηκε. Πάλεψε σαν λιοντάρι ο λαός μας. Δε λογάριασε θυσίες, και πάντα στάθηκε στου αγώνα την πρωτοπορία. Κι ήξερε, καλά το 'ξερε πως εκείνοι που βρέθηκαν μπροστάρηδες ήταν οι σύντροφοί μας οι κομμουνιστές, οι έγκλειστοι και εξόριστοι στις φυλακές, στα στρατόπεδα, στα νησιά.

Κι οι άλλοι διαλεχτοί σύντροφοί μας, αυτοί που η κυβέρνηση του Τσουδερού αρνήθηκε να τους ελευθερώσει και τους παρέδωσε με πρακτικά και σφραγίδες στους χιτλερικούς. Οι 200 κομμουνιστές της Ακροναυπλίας και της Ανάφης αυτούς τους ντουφέκισαν την Πρωτομαγιά. Οι σφαίρες θέριζαν κορμιά κι αυτοί χόρευαν και τραγουδούσαν τον Εθνικό Υμνο, τραγούδια της λευτεριάς. Είναι χρόνια τώρα, που οι ιμπεριαλιστές γυρεύουν να ξαναγράψουν, όπως τους ταιριάζει, την Ιστορία, ζητούν οι θύτες να παρουσιαστούν σαν θύματα. Στόχος τους σαφέστατος όχι μόνο η Ιστορία αλλά και η ποινικοποίηση της δημοκρατικής δραστηριότητας, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαών. Και να γίνει επίσης πολύ καθαρό ότι το κατάπτυστο μνημόνιο στοχεύει όχι μόνο τους κομμουνιστές αλλά κι όλους τους άλλους, που δε σκύβουν το κεφάλι κι αντιστέκονται στα ληστρικά σχέδιά τους.

Μάθαμε από την ιστορία πως όταν ανεμίζουν του αντικομμουνισμού τα σκιάχτρα είναι σίγουρο πως ετοιμάζουν νέα δεινά για τους εργαζόμενους κι όλες οι αντιδημοκρατικές, αντιδραστικές εκτροπές έχουν τάχατες την κομμουνιστική απειλή, που απ' αυτήν θα μας σώσουν. Θυμόμαστε πάντα τα φλογερά λόγια, τους στίχους του Αμερικανού αντιφασίστα ποιητή Μακ Λάις που καθώς τέλειωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μας λέει:

«Είμαστε νέοι. Πεθάναμε νέοι

Να μας θυμάστε

Κι αν κάναμε ό,τι μας ήταν μπορετό

δε θα 'ναι τίποτε αν δεν το αποτελειώσετε

Δώσαμε τις ζωές μας,

Μα αν η θυσία μας είχε καρπούς

κανείς δε θα ξέρει αν το έργο δεν τελειώσει

ο θάνατός μας δεν είναι δικός μας.

Σε σας ανήκει.

Αξία θα του δώσετε εσείς με τον αγώνα».