Μέσα και από τις συνεδριάσεις των ανώτερων οργάνων της ΝΔ το προηγούμενο διάστημα έγινε φανερό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε μια φάση αγωνιώδους και βασανιστικής αναζήτησης ρόλου στο ευρύτερο σύστημα εξουσίας. Το χειρότερο για την ηγεσία της ΝΔ είναι ότι καλείται να το κάνει κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Πρώτον, μετά από μια εκλογική ήττα και δεύτερο σε μια στιγμή που «ανακατεύεται η τράπουλα» και ανοίγει το παιχνίδι με τις ιδιωτικοποιήσεις, τα ολυμπιακά έργα, κ.α. Ηδη, έχει αρχίσει να γίνεται ορατή και η διαμάχη μεταξύ των ισχυρών οικονομικών παραγόντων και γνωστών μεγαλοεπιχειρηματιών που σπεύδουν να πάρουν θέσεις, να διαμορφώσουν συμμαχίες και στρατηγικές για τη μεγάλη έφοδο στην τεράστια πίτα των τρισεκατομμυρίων.

Είναι φανερό ότι ο Κ. Καραμανλής, προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική παρουσία του και να κατοχυρώσει έναν αναβαθμισμένο ρόλο - που ο ίδιος δεν έχει κρύψει ότι φθάνει στα όρια μιας άτυπης συγκυβέρνησης, με λόγο στη διαμόρφωση και λήψη των βασικών αποφάσεων - θα πρέπει, τουλάχιστον, να καταφέρει να εμφανίσει το κόμμα του συσπειρωμένο και τον εαυτό του απαλλαγμένο από την εσωκομματική αμφισβήτηση και φθορά. Το στοίχημα δεν είναι καθόλου εύκολο και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, από τη στιγμή που ο πρόεδρος της ΝΔ έχει εμπλακεί άμεσα στη διαμάχη της οικονομικής ολιγαρχίας, στρεφόμενος, σχεδόν ευθέως, εναντίον ενός μεγαλοεπιχειρηματία (Σ. Κόκκαλης). Ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε επίμονα να προσδώσει σε αυτή τη διαμάχη ευρύτερη διάσταση, προβάλλοντας την εικόνα ότι εξωθεσμικά και διαπλεκόμενα συμφέροντα θέλουν αποδυναμωμένη τη ΝΔ ενόψει των «εξαιρετικού οικονομικού ενδιαφέροντος αποφάσεων που εκκολάπτονται».

Αυτή η επιχείρηση συσπείρωσης στη βάση της απόκρουσης της επίθεσης των διαπλεκομένων - η οποία τροφοδοτήθηκε από σειρά περιστατικών (αγωγή Α. Σπηλιωτόπουλου κατά «Φλας», επίθεση λάσπης, «Χουριέτ», κ.ά.) - δεν είχε, μέχρι τώρα, τα αναμενόμενα αποτελέσματα και φυσικά όχι τυχαία. Η ΝΔ ήταν και παραμένει κόμμα της άρχουσας τάξης και βασικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος και βέβαια «ανοιχτή» στις άνωθεν «επιρροές».

Πέρα από τις «πάγιες» αιτίες για τη χρόνια κρίση που μαστίζει τη ΝΔ, η μετεκλογική εσωκομματική διαμάχη γίνεται στο φόντο των ευρύτερων ανακατατάξεων και διεργασιών στο σύστημα εξουσίας, προφανώς στην κατεύθυνση να γίνει «αποτελεσματικότερο». Δεν είναι τυχαίο από αυτή την άποψη ότι παρά το γεγονός πως κανένα ηγετικό στέλεχος δε βάζει θέμα ηγεσίας, ωστόσο την ίδια στιγμή ολοένα και περισσότερο προετοιμάζονται σε μια τέτοια προοπτική. Η Ντ. Μπακογιάννη δεν κρύβει πλέον τις ηγετικές βλέψεις και κινείται δραστήρια για την αλλαγή των εσωκομματικών συσχετισμών, ενώ πάντα βρίσκεται στην εφεδρεία, έστω και με δυσμενέστερους όρους, ο Δ. Αβραμόπουλος. Είναι φανερό ότι το παιχνίδι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και είναι ριψοκίνδυνη κάθε πρόβλεψη.

Η ειρωνεία είναι ότι την ίδια στιγμή, η ηγεσία της ΝΔ επιχειρεί να συγκρατήσει τη λαϊκή βάση της εμφανιζόμενη ως δύναμη αντίστασης και αντιπολίτευσης σε «αντιλαϊκές αποφάσεις» και μέτρα. Μέτρα, όμως, που είναι γραμμένα με κεφαλαία γράμματα στο κυβερνητικό της πρόγραμμα και για τα οποία δε σταματά ούτε λεπτό να πιέζει για να εφαρμοστούν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά...