Γρηγοριάδης Κώστας

Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που η εμφάνιση του μήνα Σεπτέμβρη στα ημερολόγια σήμαινε την είσοδο του φθινοπώρου. Μια εποχή που τείνει να εξαφανιστεί (όπως άλλωστε και η άνοιξη), λόγω των κλιματικών αλλαγών, αποτέλεσμα του προτύπου ανάπτυξης που ακολουθείται (με τις γνωστές επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου). Τυπικά, βέβαια, βρισκόμαστε στο φθινόπωρο και για τους πολλούς μεταφράζεται με το τέλος των διακοπών (για όσους τέλος πάντων μπόρεσαν να τις γευτούν) ή αυτό που μεταφράζεται με «διακοπές». Μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες αδυνατούν πλέον να αναπαυτούν και να αποδράσουν έστω και για λίγες μέρες από μια καθημερινότητα που εκτυλίσσεται ολοένα και πιο οδυνηρή, ελέω του εφαρμοζόμενου γαλαζοπράσινου νεοφιλελευθερισμού, που έχει οδηγήσει σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας και το 10% του ενεργού πληθυσμού στην ανεργία (αν προσθέσουμε στο ποσοστό αυτό και τους εργαζόμενους που κατορθώνουν να εξασφαλίσουν λίγα μεροκάματα το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο).

Ανθρωποι θεωρητικά με τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα αναγκάστηκαν για άλλη μια χρονιά να αντιμετωπίσουν, στα μεγάλα κυρίως αστικά κέντρα, μέσα σε σπίτια - κλουβιά, χωρίς κλιματιστικά, τις υψηλές και παρατεταμένες υψηλές θερμοκρασίες. Σε πόλεις, όπου το πράσινο απουσιάζει παντελώς και με μοναδική τους ψυχαγωγία την τηλεόραση, που η αθλιότητα των προγραμμάτων της (ενημερωτικών και ψυχαγωγικών) έχει πιάσει πάτο εδώ και μεγάλο διάστημα. Χωρίς όρους και όρια πυροβολούν καθημερινά τη νοημοσύνη μας, προσπαθώντας να πολτοποιήσουν συνειδήσεις σ' ένα μακιαβελικό σχέδιο μετατροπής των πολιτών σε υπηκόους ή στην πιο «αθώα» εκδοχή σε πειθήνιους καταναλωτές.Κι αν δεν υπάρχουν χρήματα για διακοπές; Υπάρχουν οι τράπεζες, που φροντίζουν με - στην κυριολεξία - μαφιόζικες μεθόδους να ενεχυριάσουν την υπόλοιπη ζωή όλων όσοι είτε από ανάγκη είτε από αφέλεια προστρέχουν στις ...καλές τους υπηρεσίες. Ο παράδεισος των Χριστοδουλάκη, Αλογοσκούφη, Ανδρουλάκη, Μάνου, Ανδριανόπουλου και των λοιπών συγγενών. Πνιγμένοι στα χρέη και με την καρμανιόλα να κρέμεται απειλητικά, ποιος θα τολμήσει να αντιδράσει, να διεκδικήσει, να αντισταθεί; Ετσι σκέπτεται και πράττει το σύστημα, αν και είναι γνωστό ότι κανένα σύστημα δεν μπορεί να ισορροπήσει μέσα στην ανισορροπία του... Και, κυρίως, όταν υπάρχουν ισχυρές φυγόκεντρες δυνάμεις. Στην περίπτωσή μας υπάρχουν και είναι κάτι παραπάνω από ισχυρές. Αναφερόμαστε στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Κάτι που το γνωρίζουν οιεπικυρίαρχοι του δικομματισμούκαι κάνουν ό,τι μπορούν για να την ελέγξουν. «Μάταιες προσπάθειες» όμως, όπως έγραφε από τη φυλακή ο μαρτυρικός ήρωαςΑλέκος Παναγούληςπριν από τριάντα περίπου χρόνια. Τον εφιάλτη αυτό δεν μπορούν να τον ξορκίσουν, ούτε να απαλλαγούν από τη φωνή τουΝαζίμ Χικμέτ που προφητεύει ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη»...

Μπορεί φέτος τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ να ανακάλυψαν για πρώτη φορά τις μεγάλες καθυστερήσεις των πλοίων και τις συχνές, έως και επικίνδυνες, για το επιβατικό κοινό, βλάβες, αλλά το φαινόμενο αυτό ούτε καινούριο είναι ούτε προέκυψε από παρθενογένεση. Εφοπλιστές, ελέω κυβερνώντων και κρατικών τραπεζών, που λίγο απέχουν από τους παλιούς πειρατές - ίσως αλλάζουν στιλιστικά και στο αξάν - με παμπάλαια πλοία, τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας, άθλιες υπηρεσίες, πανάκριβα ναύλα και κάθε άλλο παρά ασφαλή δρομολόγια, είναι το καθεστώς που έχει επιβληθεί, υπό το μανδύα της αγοράς και του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Οι ναυτεργάτες αντιδρούν και προσπαθούν ν' αλλάξουν τα κακώς κείμενα κόντρα όχι μόνο στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, αλλά και τις δυνάμεις καταστολής και στους πρόθυμους βεβαίως - βεβαίως εισαγγελείς να κηρύξουν σε χρόνους dt παράνομες και καταχρηστικές τις κινητοποιήσεις τους. Οιεταιρίες λαϊκής βάσηςσυρρικνώνονται ή μεταλλάσσονται σε ιδιωτικές, αν δε βάζουν λουκέτο (λ.χ. ΔΑΝΕ, Χίου κ.ά.). Πριν από λίγα χρόνια θρηνήσαμε θύματα από μια πράσινη εταιρία που προσπαθούσε με την αβάντα υπουργείου και κυβέρνησης να καταστεί μονοπωλιακή, στο ίδιο μοντέλο με τον«πράσινο κατασκευαστή»και τον «πράσινο προμηθευτή τηλεπικοινωνιακού υλικού». Το ναυάγιο του «Σαμίνα»απλά τους χάλασε το σχέδιο.Το ίδιο επιχειρείται και σήμερα από γνωστούς επιχειρηματίες, που ως γνήσιοι χαμαιλέοντες απλά άλλαξαν χρωματική ενδυμασία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ένας από αυτούς έχει βαφτίσει το πλοίο της ταλαιπωρίας με το όνομα της συζύγου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ!

Στις αερομεταφορές, το μακάβριο έγκλημα - γιατί σαφώς και δεν πρόκειται για ατύχημα - με 121 θύματα της κυπριακής εταιρίας αποδεικνύει ότι όταν και όπου επικρατούν συνθήκες γαλέρας το κόστος πάντα βάφεται με αίμα. Η συστηματική απαξίωση της «Ολυμπιακής» και οι προσπάθειες για λουκέτο ή την ιδιωτικοποίησή της ίσως πρέπει σήμερα με νωπά τα γεγονότα της τραγωδίας στο Γραμματικό να ευαισθητοποιήσει περισσότερους, οι αντιδράσεις να πυκνώσουν και να δυναμώσουν για να αποτραπεί το σενάριο αυτό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κάνουν ό,τι μπορούν για να «απαλλαγούν» από τον εθνικό μας αερομεταφορέα. Επί της διαδικασίας είναι οι όποιες διαφωνίες τους και σε ποιον θα τον παραδώσουν. Μόνο το ΚΚΕ είχε και έχει ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα και παλεύει για εθνικό αερομεταφορέα με ασφαλείς πτήσεις, κάτι που έχει γίνει συνείδηση στους εργαζόμενους του χώρου που μπάφιασαν από τις υποσχέσεις των Μαυρογιαλούρων του δικομματισμού και των συνοδοιπόρων τους. Ο χειμώνας, όπως και στη ναυσιπλοΐα, θα είναι εξίσου θερμός, μια και τα γεγονότα τρέχουν και η κατάσταση και στις αερομεταφορές πλέον δεν παίρνει παρατάσεις. Είναι σαφές ότι η συνταγή «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ» δεν πουλά πλέον.

Ο σιδηρόδρομος, το πιο ασφαλές μεταφορικό μέσο, παραμένει σε συνθήκες της δεκαετίας του '50, συγκριτικά με τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη. Ενα άθλιο δίκτυο και αμαξοστοιχίες σε μαύρο χάλι. Σπαταλήθηκαν ασύλληπτα ποσά από τα ευρωπαϊκά προγράμματα «στήριξης» σε έργα βιτρίνας και κυρίως σε μελέτες-μαϊμού που κατέληξαν στα σκουπίδια (...επιδεινώνοντας και το πρόβλημα στη χωματερή των Λιοσίων), ενώ θα μπορούσε να εκσυγχρονιστεί το δίκτυο και να ανανεωθεί ο στόλος, μετατρέποντας το σιδηρόδρομο στο βαρύ πυροβολικό των μεταφορών μας τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Ομως η πολιτική του κεφαλαίου παραμένει «αυτοκίνητο, αυτοκίνητο, αυτοκίνητο». Τα συμφέροντα είναι τεράστια και οι εγχώριοι πολιτικοί αισθάνονται και πράττουν κυρίως ως υπάλληλοι της ΕΕ, ανήμποροι, αλλά και απρόθυμοι να αρθρώσουν μια εθνική πολιτική (και) για τις μεταφορές.

Οι συγκοινωνίες στην Αθήνα, αν και έχουν βελτιωθεί, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των 5.000.000 κατοίκων της. Το μετρό, που συνέβαλε καθοριστικά στις μετακινήσεις προς κάποιες κατευθύνσεις, παραμένει κολοβό. Τρόλεϊ και λεωφορεία βρίσκονται καθημερινά εγκλωβισμένα στο κυκλοφοριακό, ανήμπορα να επιτελέσουν γρήγορα και σταθερά (ως προς τις αναχωρήσεις και τερματισμό) δρομολόγια. Οσο για το τραμ, δυστυχώς, από ένα οικολογικό και σύγχρονο μέσο κατάντησε (ή μάλλον το κατάντησαν), εξαιτίας του «σχεδιασμού», μαύρο ανέκδοτο. Το ΙΧ παραμένει κυρίαρχο, καταδυναστεύοντας τις μετακινήσεις, ρυπαίνοντας το περιβάλλον, αυξάνοντας τα ατυχήματα και τις δυσλειτουργίες της πόλης. Το υπουργείο Συγκοινωνιών απλά παρακολουθεί, οι εταιρίες αυτοκινήτων πλουτίζουν και η Τροχαία ασκείται στην κοπή κλήσεων στους μοτοσικλετιστές που δε φορούν κράνος, θεωρώντας ότι ανακάλυψε τον τρόπο επίλυσης του κυκλοφοριακού! Ομως μπορεί οι ζέστες του καλοκαιριού να απομακρύνονται, αλλά ο χειμώνας θα είναι θερμός και στις μεταφορές. Το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι....