Του Τάσου Αναστασίου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Και για να λέμε μερικά πράγματα με το όνομά τους, συμμετοχή σ' αυτήν τη διαδικασία δεν έχει μόνο «το κακό το σύστημα», αλλά και αρκετοί από τους «τραβάτε με κι ας κλαίω» «συναδέλφους». Αυτούς, που είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν το ΚΚΕ, γιατί κάπου είδαν ένα στέλεχός του να στραβοκοιμάται, αλλά προχτές, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν και, βεβαίως, δεν έγραψαν λέξη για το μεγάλο ξεπούλημα, γι' αυτό το στημένο παιχνίδι, όπου, από κοινού και με μοιρασμένους ρόλους, κυβέρνηση, ΣΕΒ και ΓΣΕΕ συναποφάσισαν - ναι, συναποφάσισαν κι ας δήλωναν στις κάμερες «διαφωνία» - ότι 8ωρο τέλος!

Ποντάρουν όλοι μαζί στο γεγονός ότι ο εργάσιμος χρόνος, όπως τον βιώνει στην καθημερινότητά του ο εργάτης, είναι ήδη μαντάρα (πάνε σύννεφο τα διπλά 4ωρα και οι παραβιάσεις του 8ωρου).

Και όπως επί ΠΑΣΟΚ πέρασαν οι πρώτες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στο όνομα, του «να μπει σε μια τάξη η αγορά εργασίας», έτσι και σήμερα, με κοινό παρονομαστή την προβολή της «ανταγωνιστικότητας», θεωρούν ότι θα κατορθώσουν να πείσουν τους εργάτες ότι στο τέλος θα είναι για το καλό τους μια τέτοιου μεγέθους και ποιότητας αντιδραστική ανατροπή, που ήδη καταγράφεται ως ιστορική - μαζί με τις ευθύνες όσων φροντίζουν να κρατούν παροπλισμένη την εργατική τάξη.

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το φάντασμα δεν έπαψε να πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη. Το γνωρίζουν. Είναι υποχρεωμένοι δειλά - δειλά να ομολογήσουν ότι αυτό το σύστημα δεν έχει μέλλον. Οτι αυτό το σύστημα, ήδη, εκπίπτει στη βαρβαρότητα.

Γι' αυτό επιφυλάσσουν και αυξημένο ρόλο στους διάφορους εργατοπατέρες, να φρενάρουν όσο μπορούν τη συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης, να συμβάλουν στο βάθεμα της βαρβαρότητας, αλλά με «κοινωνικό διάλογο».

Αυτή η εκπαίδευση στην υποταγή πρέπει και μπορεί να έχει ένα τέλος. Η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ταξική συσπείρωση, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά με και για το συγκεκριμένο πρόγραμμα που προβάλλει, μπορούν να βάλουν ένα τέλος στην ηττοπάθεια, μπορούν να στείλουν στη γωνιά τους όσους επιχειρούν να έχουν κέρδος ακόμα και από αυτό το πτώμα του 8ωρου.

Ονόματα σαν του Πολυζωγόπουλου, του Παναγιωτόπουλου, του Κυριακόπουλου έχουν, ήδη, περάσει στο μαύρο κατάστιχο της ιστορίας. Η εργατική τάξη μπορεί να στείλει στα Τάρταρα και το σύστημα που τους γεννά.