Είναι γνωστό ότι το μικρό άγονο νησί, βορειοδυτικά της Μυτιλήνης, με τους λίγους κατοίκους του, ο Αγιος Ευστράτιος, που στο μάθημα της Γεωγραφίας και της Ιστορίας της χώρας μας δεν αναφέρεται, έχει περάσει για πάντα στην Ιστορία του λαού μας, με το όνομα Αϊ - Στράτης και με την επίσημη - πανελλαδική ταυτότητα «Το νησί των πολιτικών εξορίστων».

Ο ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, το θεωρεί «ιστορικό τόπο» και η επίσημη πολιτεία σήμερα με δειλά βήματα προχωρεί, έστω και τυπικά, να το αναγνωρίσει.

Πρόσφατα, πραγματοποιήθηκε μια πρώτη σύσκεψη επιζώντων εξορίστων του Αϊ - Στράτη, καθώς επίσης και συγγενών - φίλων τους, για τη δημιουργία συλλόγου «Μνήμης εξορίστων του Αϊ - Στράτη».

Συζητήθηκαν το Καταστατικό τού υπό ίδρυση συλλόγου, οι σκοποί και οι στόχοι του. Εγινε συζήτηση και διατυπώθηκαν προβληματισμοί για τις υπάρχουσες δυνατότητες σήμερα και στο προσεχές μέλλον για την ανακήρυξη του νησιού ως «ιστορικού τόπου» και τη δημιουργία και λειτουργία εκεί ιστορικού μνημείου.

Είναι απαίτηση του λαού, της νεολαίας, της Ιστορίας και του Πολιτισμού της χώρας μας, οι ιστορικοί αυτοί τόποι, Μακρόνησος - Γιούρα - Αϊ - Στράτης να διαμορφωθούν με τα απαραίτητα έργα ανάπλασης και να λειτουργήσουν, έστω και στοιχειωδώς, σαν ιστορικά μνημεία.

Οι σύλλογοι των αγωνιστών, των συγγενών και φίλων τους, το λαϊκό κίνημα, ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας θα συνεχίζουν και θα ανεβάζουν τον αγώνα με συνεχείς προσπάθειες και πρωτοβουλίες για τη δημιουργία και λειτουργία των ιστορικών αυτών μνημείων.

Πρόσφατα, η σ. Λιλίκα Βασιλάκη, η σύζυγος του αείμνηστου αγωνιστή και στελέχους του ΚΚΕ Αλέκου Βασιλάκη, που έζησε την ηρωική περίοδο 1936-1943 του στρατοπέδου των εξορίστων του Αϊ - Στράτη, μου έφερε για το Αρχείο του Κόμματος ένα αξιόλογο - καταπληκτικό ντοκουμέντο, το οποίο, στις αρχές του 2005, αναπάντεχα έφτασε στα χέρια της. Είναι γραμμένο με το χέρι του Αλέκου.

Διάβασα με προσοχή αυτά τα μικρά κείμενα του ντοκουμέντου, που μου έδωσε η συντρόφισσα Βασιλάκη και ο νους μου έτρεχε πότε στον Αϊ - Στράτη (1941-1943) και αμέσως στο χτες, στο σήμερα 2005, στον άγνωστο για μας αγωνιστή, στον απλό άνθρωπο, στον πατριώτη που φρόντισε να βρει και να μας στείλει τα τρία μικρά αυτά κείμενα. Θα θέλαμε να μας είχε γράψει δυο λόγια, το όνομά του, για να του πούμε, να του γράψουμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Τα μάτια έχουν βουρκώσει και περνούν από μπροστά μου θαμπά μια σειρά Αϊ - Στρατήτες, της παλιάς ηρωικής φρουράς, που είχα την τύχη να τους γνωρίσω.

Δημήτρης Γληνός, Κώστας Βάρναλης, Χρίστος Κανάκης, Αλέκος Βασιλάκης, Μιλτιάδης Ζαχαράτος, Στέλιος Παπαδομιχελάκης, Μανώλης Σιγανός, Γιάννης Λίππας, Γιώργης Καζάκος, Τοκαλής Ορθόδοξος, Κώστας Σπηλιώπουλος, Βάσος Γεωργίου, Μήτσος Μαλαγαρδής, Σωτήρης Σουκαράς, Παντελής Καρακίτσης και τόσοι άλλοι, που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό του λαού, για το σοσιαλισμό. Αλήθεια, πόσα και πόσα διδαχθήκαμε μέσα στο καμίνι του αγώνα από το δικό τους αγωνιστικό - κομμουνιστικό παράδειγμα!