«Εμείς προχωρούμε τις τομές για να ωφεληθούν οι πολλοί. Και γι' αυτό μας στηρίζουν οι πολίτες σε αυτό το δρόμο» (Κ. Καραμανλής στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου).

Φυσικά και δεν περίμενε κανείς, ούτε έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν, να παραδεχτεί ο πρωθυπουργός ότι τα μέτρα και η πολιτική που εφαρμόζει είναι για να ωφεληθούν οι λίγοι. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι τη συνειδητή και πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας η απόσταση είναι αβυσσαλέα.

Είναι βάναυση πρόκληση της νοημοσύνης του λαού να διακηρύσσει ο Κ. Καραμανλής ότι «δεν μπορεί να επικρατούν παράλογα προνόμια για τους λίγους σε βάρος των πολλών» και την ίδια ώρα να «μπουκώνει» διαρκώς με σκανδαλώδη προνόμια την πλουτοκρατία. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ χάρισε σε "πρώτη φάση" στο ληστρικό και τοκογλυφικό τραπεζικό κεφάλαιο μόνο από την πρόσφατη αντεργατική ρύθμιση της διάλυσης των ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων. Τα κέρδη των τραπεζών έτρεχαν με ιλιγγιώδη αύξηση 50%(!) το α' τρίμηνο του 2005 ή 610 εκατ. ευρώ, αλλά η γαλάζια διακυβέρνηση θεωρεί αδιανόητο να αγγίξει την «ανταγωνιστικότητα» του τραπεζικού συστήματος.

Προκαλεί δικαιολογημένη αγανάκτηση η δήθεν οργισμένη αξίωση του πρωθυπουργού στη Βουλή «να πουν τα κλαμπ των προνομιούχων τι είναι έτοιμα να κάνουν για τον τόπο και όχι μόνο τι θέλουν να πάρουν» και να απευθύνεται όχι προς το ΣΕΒ, τους εφοπλιστές ή τους τραπεζίτες, αλλά προς... τα συνδικάτα! Αντίθετα, στέκεται με δέος μπροστά στο ιερό δικαίωμα των πολυεθνικών (πχ «Τριούμφ») και ντόπιων κεφαλαιοκρατών (δεκάδες κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα) να κλείνουν τα εργοστάσιά τους στη χώρα μας και να τα μεταφέρουν σε χώρες με «χαμηλό εργατικό κόστος».

Μάλιστα κινείται φιλότιμα για να κατεβάσει όσο γίνεται και εδώ το «εργατικό κόστος» ξεθεμελιώνοντας τα εργασιακά δικαιώματα, είτε με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την κατάργηση του 8ωρου, είτε με απλήρωτη εργασία και υπερωρίες, είτε με την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων, είτε με την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων.

Ακριβώς επειδή έχει ανοίξει όλα τα μέτωπα της αντιλαϊκής επίθεσης, η κυβέρνηση Καραμανλή επιστρατεύει τερατώδη ψέματα, κατασκευή τεχνητών διαχωριστικών γραμμών, υποδαύλιση ψεύτικων αντιθέσεων.

Στην πραγματικότητα αντιγράφει τις δοκιμασμένες «πράσινες» μεθόδους, των εκσυγχρονιστών προκατόχων της. Ταυτόχρονα συνεχίζει την «έξυπνη» επιχείρηση εξαπάτησης που εφάρμοσε με επιτυχία προεκλογικά φορώντας τις φιλολαϊκές μάσκες του υπερασπιστή των «οικονομικά ασθενέστερων» και του ασυμβίβαστου μαχητή κατά των διαπλεκομένων και των νταβατζήδων! (Παρενθετικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι την ώρα που έχει «ανοίξει» όλα τα μέτωπα κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, έσπευσε να βάλει ταφόπλακα στο νόμο περί «βασικού μετόχου» και να «κλείσει» το μέτωπο με τα άλλοτε... απεχθή διαπλεκόμενα, τα οποία συνεχίζουν και τώρα να «λυμαίνονται» τις προμήθειες και τα έργα του Δημοσίου, παρέχοντας πολιτική στήριξη στους νέους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου...).

Η βάρβαρη ταξική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση την «εξαναγκάζει» να έχει το ψέμα και τη συκοφαντία ως συστατικό στοιχείο της επικοινωνιακής τακτικής, ακριβώς για να αποκρύψει, όσο μπορεί, πως υπηρετεί τα συμφέροντα των ελαχίστων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Οσο πιο κοινωνικά ανάλγητη είναι η πολιτική της, τόσο περισσότερα «σύννεφα σκόνης» σηκώνει.. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

-- Οι τραπεζοϋπάλληλοι στιγματίστηκαν ως «προνομιούχοι» και «ρετιρέ» και κλήθηκαν να αποδεχτούν την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους, προκειμένου να αποκατασταθεί η κοινωνική αδικία...

-- Οι εμποροϋπάλληλοι και οι αυτοαπασχολούμενοι που αντιδρούν στο εξοντωτικό απελευθερωμένο ωράριο των (πολυ)καταστημάτων, διαπομπεύτηκαν ως «βολεμένη μειοψηφία», προσκολλημένη στο παρελθόν, που δε νοιάζονται για την εξυπηρέτηση των (πολλών) καταναλωτών!

-- Οι εργαζόμενοι που παραδίδονται στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να κανονίζει ελεύθερα πόσες ώρες θα τους «απασχολεί» και τους εκμεταλλεύεται, δεν αντιλαμβάνονται ότι πάνω απ' όλα είναι η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, χωρίς τη βελτίωση της οποίας κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλιά τους...

Είναι ολοφάνερο ότι στα παραπάνω επιχειρήματα υποβόσκουν οι «ψευδοαντιθέσεις» που θέλουν να υποδαυλίσουν οι κυβερνώντες, προκειμένου να διχάζουν διαρκώς τους «από κάτω» και να αποτρέπουν την ενιαία ταξική απάντηση. Διαιρούν τους εργαζόμενους σε «προνομιούχους» που παίρνουν πάνω από το βασικό μισθό και εργαζόμενους «κανονικούς» με το βασικό και κάτω, εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό, εργαζόμενοι και άνεργοι, εμποροϋπάλληλοι - μικρομαγαζάτορες και καταναλωτές κ.ο.κ. Ο στόχος προφανής: «Ολοι εναντίον όλων» για να μπορούν ανενόχλητα να διαφεντεύουν τα μεγάλα αφεντικά.

Είναι τέτοια η συστηματική ψευδής επιθετική προπαγάνδα υποταγής των εργαζομένων στην αντιλαϊκή πολιτική για την επιβολή της από τους γαλάζιους κυβερνώντες, ώστε και τίποτα να μη γνώριζε κάποιος για την ενιαιοποίηση των φόρων στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης, μόλις άκουσε τον υπουργό Ανάπτυξης Δ. Σιούφα να λέει ότι «δεν πρόκειται ούτε τα νοικοκυριά, ούτε οι αγρότες να υποστούν ούτε ένα ευρώ ζημιά», αυτόματα και εντελώς δικαιολογημένα να σκεφτεί ότι ακριβώς τα νοικοκυριά και αγρότες θα πληρώσουν στο τέλος. Ακόμα πιο τερατώδες είναι το ψέμα του Γ. Αλογοσκούφη ότι «μόνο ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο και νέες θέσεις εργασίας», λες και μπορεί ο επιχειρηματίας χωρίς εργάτες να παράγει. Λες και δεν ισχύει αυτό που έγραψε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» για τους αστούς, αποκαλύπτοντας ότι είναι πλέον περιττοί για την παραγωγική διαδικασία, καταδεικνύοντας τον παρασιτικό ρόλο του κεφαλαίου στην παραγωγική διαδικασία...