Τα «ντιλίβερι μπόι» αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της εργαζόμενης νεολαίας, καθώς η διανομή κατ' οίκον αποτελεί, πλέον, αναγκαίο κακό για τη διατροφή πολλών ανθρώπων. Κι όσο πιο «γρήγορο» είναι το φαγητό τους, άλλο τόσο γρήγοροι πρέπει να είναι και οι διανομείς του. Ο χρόνος είναι χρήμα για τους εργοδότες τους - αλίμονό τους αν καθυστερήσουν μία παραγγελία - αλλά και για τους ίδιους που ευελπιστούν σε ένα καλό μπουρμπουάρ, αφού τα 3 ευρώ την ώρα που πληρώνονται είναι πολύ λίγα. Στη βιάση τους να φτάσουν με το μηχανάκι, αρκετές φορές διακυβεύουν και τη σωματική τους ακεραιότητα, κινούμενοι μέσα στο κυκλοφοριακό χάος των πόλεων. Κι αν συμβεί κάτι σ' αυτούς ή στο μηχανάκι, «μαύρο - φίδι που τους έφαγε», καθώς, εκτός από το ότι είναι ανασφάλιστοι, η συμφωνία που τους βάζουν να υπογράφουν οι εργοδότες είναι «ρητή» και κατηγορηματική: «Ο,τι ζημιά κι αν πάθεις είναι πρόβλημα δικό σου κι εσύ την καλύπτεις».