Καθώς αυτοί πατάνε στην αντεργατική σύγκλιση για να επιταχύνουν την επίθεση, πρέπει να γίνεται επίσης φανερό πως το δίλημμα για τις εργαζόμενες μάζες του πληθυσμού δεν μπορεί πλέον να είναι το ποιος από τους δήμιους είναι ο αυθεντικός.
Και δεν καταλαβαίνουμε καθόλου την αγωνία που εξέφρασαν κάτι «αριστεροί ψάλτες» για την αποτυχία των πολιτικών που εφαρμόζονται! Ούτε το πώς τολμούν και ονομάζουν αυτήν την αγωνία υπεράσπιση των εργατών! Εχουν πράγματι ένα μονοπώλιο, το οποίο ομολογούμε πως δε θέλουμε να το μοιραστούν μαζί μας. Εχουν αναλάβει εργολαβία, να γίνουν το ανάχωμα για τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το σύστημα έχει ανάγκη επειγόντως από ένα τέτοιο ανάχωμα. Αλλά από πού κι ως πού αυτό μπορεί να συνιστά διέξοδο για τον εργάτη, που υφίσταται ήδη μια πολιτική με σύνθημα: «για την ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη, την απασχόληση»; Οταν και οι τρεις αυτοί όροι στην πράξη πλέον ομολογείται ότι σημαίνουν εξόντωση και μόνον εξόντωση για την εργατική τάξη;
Το άρθρο στους «Financial Times», που δίνει από τη σκοπιά του κεφαλαίου εντολή για το τι πρέπει να αποφασιστεί στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για καμιά αυταπάτη πλέον. Δεν κρύβουν λόγια. Μιλάνε ανοιχτά για «επιβολή ευελιξίας», για «απομάκρυνση ατόμων». Δείχνουν ανοιχτά τον Καιάδα!
Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες. Αλλά επιμένουμε πως κάποιοι λογαριασμοί γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο. Στη συγκέντρωση που οργανώνει το ΠΑΜΕ, αύριο το απόγευμα, κανένας μας δεν πάει μόνος του. Και ασφαλώς δεν πάει για να τον ξυρίσουν πριν τον θάψουν...