Τετάρτη 15 Ιούνη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Εθελούσια...

Οταν στον πίνακα των ανακοινώσεων έφτασε το χαρτί, μαζεύτηκαν να το κοιτάζουν. Την άλλη μέρα, ξεκίναγαν οι αιτήσεις. Πήγε από τους πρώτους. Είκοσι πέντε χρόνια στην εταιρία, το 'δε σαν μεγάλη ευκαιρία να πάει στο χωριό με την τσέπη γεμάτη και μια σύνταξη που θα 'φτανε για να μη στερηθεί τίποτα μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Σε λίγες μέρες ήρθε και η απάντηση. «Με βάση τη σύμβαση, έγινε αποδεκτή η αίτησή σας για εθελούσια έξοδο. Προβλέπεται αποζημίωση τόση και η μηνιαία σύνταξή σας είναι αυτή». Χαράς ευαγγέλιο! Μάζεψε γνωστούς και φίλους σ' ένα τσιμπούσι αποχαιρετιστήριο και έβαλε τον 15χρονο γιο του να παίξει κιθάρα, περιχαρής που τερμάτισε «ευδοκίμως» τον επαγγελματικό του βιο.

Πέρασαν τα χρόνια. Η ζωή στο χωριό κυλούσε κατά το πώς την είχε σχεδιάσει. Ο γιος πάτησε τα 25, με τελειωμένο μόνο το Λύκειο και χωρίς να τον βαραίνει πια το καθήκον του στρατού. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, κατεβαίνει μια μέρα στην Αθήνα. Κάτι παλιοί γνωστοί, κάτι βουλευτές, κάποιοι της Ομοσπονδίας και στο μήνα πάνω, ο γιος υπάλληλος της εταιρίας. Με σύμβαση αορίστου. «Τα μάτια σου δεκατέσσερα» τον συμβούλεψε πριν τη μεγάλη κάθοδο στην πρωτεύουσα. «Εχουμε υποχρέωση στους ανθρώπους». Του νοίκιασε και σπίτι. Και στην τράπεζα άνοιξε λογαριασμό στο όνομά του με ένα παχύ κομπόδεμα «για τα πρώτα έξοδα».

Τους πρώτους μήνες έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο. Υστερα πιο αραιά, μέχρι που έκανε να φανεί εβδομάδες ολόκληρες. Είχε πάψει πια να είναι εργένης και με μια συνάδελφο στη δουλιά το πήγαιναν «για σοβαρά». Ενα πρωί, αρχές άνοιξης, χτύπησε το τηλέφωνο. «Ξέρεις, πατέρα, θέλω ένα δάνειο, προσωρινό, γιατί αλλάζουμε σπίτι και τα πράγματα σφίγγουν». Εκανε μια γερή ανάληψη από την αποζημίωση της εθελούσιας και τσόνταρε για το σπίτι. Υστερα ήρθε το εγγόνι. Τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Τα ωράρια εξαντλητικά. Ο μισθός κάθε χρόνο και μικρότερος. Αναγκάστηκε να κάνει ιδιωτική ασφάλεια, γιατί το ταμείο βούλιαξε και ο εργοδότης είπε να βολευτεί ο καθείς όπως μπορεί «γιατί η εταιρία έχει έξοδα και δεν περισσεύουν λεφτά για εισφορές». Τα βράδια, ακόμα κι αργά, δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. «Δούλευα σπαστά 16 ώρες» δικαιολογούνταν την επόμενη μέρα.

Το παιδί μεγάλωνε, μαζί και οι υποχρεώσεις. Αντίστροφα μίκραινε η αποζημίωση της εθελούσιας στο ταμείο του πατέρα. Ωσπου κάποια μέρα το νέο έπεσε βαρύ, μέρα μεσημέρι. «Απολύσεις πατέρα και είμαι από τους πρώτους. Η εταιρία λέει έχει ζημιές και πάει για εξαγορά. Φεύγει και η γυναίκα μου. Ο νέος επενδυτής μας βρίσκει πολλούς και ακριβούς και από τον άλλο μήνα μας σχολάει όλους, σχεδόν 2.000 άτομα...». Βούρκωσε. Το βράδυ πήρε το κομπιουτεράκι και άρχισε τους υπολογισμούς. Η αποζημίωση της εθελούσιας είχε πιάσει πάτο. Η σύνταξη έπρεπε τώρα να μοιραστεί σε πέντε στόματα, μέχρι να βρεθεί άλλη δουλιά στην Αθήνα. Για μια στιγμή σκέφτηκε το τσιμπούσι της εθελούσιας 15 χρόνια πίσω και ένας κόμπος έσφιξε το λαιμό του...


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Εξυγίανση(2018-07-05 00:00:00.0)
«Εθελούσια» και στα «ΝΕΑ»(2012-11-29 00:00:00.0)
Ορατές οι πρώτες επιπτώσεις από την «εθελούσια έξοδο»(2004-12-16 00:00:00.0)
Στη ρότα για φτηνότερους υπαλλήλους(2004-11-25 00:00:00.0)
Προωθούν την ιδιωτική ασφάλιση(2001-12-18 00:00:00.0)
Δρομολογούν την κατάρρευσή του(2001-09-14 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ