Η επίθεση αυτή ήταν και η τελική, αφού, μετά από σειρά νικών των Σαντινίστας, στις 17 Ιουλίου, όταν πλέον οι αντάρτες είχαν καταλάβει 30 πόλεις και ένα μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας Μανάγκουα, ο Σομόζα εγκαταλείπει άρον - άρον τη χώρα.
Στις 19 Ιουλίου, οι Σαντινίστας μπαίνουν θριαμβευτικά στη Μανάγκουα. Είναι η δεύτερη, μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, νικηφόρα επανάσταση στη Λατινική Αμερική, μετά την επανάσταση στην Κούβα. Εδωσε νέα ώθηση στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Η Νικαράγουα ήταν μια χώρα, την οποία οι ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν από παλιά σαν ορμητήριο των επεμβάσεών τους στη Λατινική Αμερική. Από εκεί ξεκίνησαν οι μονάδες της CIA για την ανατροπή της κυβέρνησης στη Γουατεμάλα το 1954, από εκεί ξεκίνησε και η αμερικάνικη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα, το 1961. Για να έχουν υπό τον έλεγχό τους αυτή τη στρατηγικής σημασίας χώρα, οι Αμερικανοί, επί 40 χρόνια, παρείχαν αμέριστη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στη δυναστεία Σομόζα.
Οι εξελίξεις του 1979 ήταν το επιστέγασμα ενός αγώνα, που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια και στον οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης (FSLN), ένα από τα πιο μαζικά κινήματα στη Λατινική Αμερική.
Το φθινόπωρο του 1978, το FSLN προχωράει σε εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του καθεστώτος. Μέσα σε λίγους μήνες, αυξάνει τα μέλη του από 1.500 σε 5.000. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πάλη κατά του καθεστώτος Σομόζα συσπειρώνονται όλες οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και η καθολική Εκκλησία, ενώ και σημαντικό μέρος της αστικής τάξης τάσσεται κατά του δικτάτορα.
Με τη γενική επίθεση των Σαντινίστας, το Μάη του 1979, ο αγώνας μεταφέρεται και μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα της χώρας, τη Μανάγκουα, όπου δημιουργούνται απελευθερωμένες ζώνες.