Κυριακή 22 Μάη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Η Μέρα των Μουσείων

Κι όμως κατά την εβδομάδα που μας πέρασε γιορτάστηκε η Μέρα των Μουσείων. Οπως γιορτάζεται η Μέρα της Μητέρας, η Μέρα κατά του Καπνίσματος, κατά του «Ειτζ» και άλλες παρόμοιες «μέρες», οπότε και η αγορά, μια και βρίσκεται πίσω από όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, είτε αυτές είναι θρησκευτικές, είτε επετειακές σημαντικών γεγονότων είτε απλώς αφιερωμένες σε έννοιες που έχουν ασαφές περιεχόμενο, όπως η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, να πούμε, δίνει το θριαμβικό της «παρών». Η αγορά εννοώ. Με όλες τις γνωστές εμπνεύσεις της, τις ευκαιριακές κατασκευές της, τα λουλούδια ή τα γλυκά της, τις γιορταστικές της βιτρίνες! Με τη Μέρα των Μουσείων ούτε οι βιτρίνες στολίστηκαν, ούτε διάφορες αισθησιακές εμπνεύσεις προβλήθηκαν. Μόνο το κράτος πήρε την απόφαση εκείνη τη μέρα η είσοδος στα μουσεία να είναι δωρεάν. Πολλοί το χάρηκαν το γεγονός, που το κράτος αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες των μουσείων και να μπει ο κόσμος μέσα χωρίς εισιτήριο. Το σχολίασαν και στις εφημερίδες μάλιστα και στα ΜΜΕ, όπως ακριβώς σχολιάζονται με πονηρά χαμόγελα οι τιμές των οπωροκηπευτικών στις «πλήθουσες» λαϊκές αγορές. Και φυσικά, όπως πάντα, η είδηση χωρίς προβληματισμό. Χωρίς, δηλαδή, να διατυπώνεται το ερώτημα, γιατί αυτό το «δωρεάν»; Με αφετηρία ποια σκέψη το κράτος αποφάσισε να αφήσει ελεύθερα τα μουσεία;

Γιατί τις άλλες μέρες το εισιτήριο είναι ακριβό; Μήπως γιατί οι Ελληνες, γενικώς, δε συνηθίζουν να επισκέπτονται τα μουσεία και η δωρεάν είσοδός τους θα ήτανε μια πρόκληση; Και ας υποθέσουμε πως αυτές οι ερωτήσεις είναι λογικές και απαραίτητες να συνοδεύσουν το γεγονός. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον μια τέτοια κρατική κίνηση και σε μια εποχή που το μόνο που κάνει το κράτος είναι να εφευρίσκει τρόπους για να εισπράξει. Πότε με τον μυστήριο και απανταχού παρόντα ΦΠΑ, πότε με τα αυστηρά πρόστιμα της Τροχαίας και πότε, τέλος πάντων, με το έκτακτο στήσιμο εισπρακτικών μηχανισμών που όχι μόνο αποδίδουν, αλλά και μονιμοποιούνται και γίνονται ενοχλητικές συνήθειες της καθημερινής μας ζωής. Μια άλλη ερώτηση δεν άκουσα όμως, που ούτε με το εισιτήριο έχει σχέση ούτε με τις χαμένες κρατικές εισπράξεις. Και η ερώτηση αυτή είναι δύσκολη, μα πολύ δύσκολη και λέει: Αντε και δέχτηκε την πρόκληση ο κουρασμένος νεοέλληνας και μπήκε μέσα στο μουσείο, μια και τα τελευταία χρόνια έχει πολύ συνηθίσει να κυνηγάει τα δώρα και τις προσφορές, τι θα κάνει εκεί μέσα; Τι του λένε στο σχολειό του για το μουσείο; Πώς του το παρουσιάζουν και ποιο μάθημα έχει σαν περιεχόμενό του τα μουσειολογικά «πράγματα»; Του λένε πως το μουσείο είναι μια αποθήκη, όπου αποθηκεύονται για να φυλαχτούν πολύτιμα αντικείμενα; Του λένε, μήπως, πως το μουσείο είναι η ιστορία του σε εικόνες; ΄Η μήπως του λένε απλώς πως όλα τα άχρηστα πράγματα είτε είναι πολύτιμα είτε όχι τα αποθηκεύουμε μέσα στα μουσεία για να μην καταστραφούν;

Φοβούμαι όμως πως δεν του λένε τίποτε και το ξέρω από την προσωπική μου πείρα αυτό. Ούτε στο Δημοτικό Σχολείο, ούτε στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο και, δυστυχώς, ούτε στο Πανεπιστήμιο υπάρχει «εγκύκλιο» μάθημα που να μιλάει για το μουσείο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος φωτισμένος δάσκαλος και αποφασίσει, δίπλα σε όλα τα άλλα ψευτοεπιστημονικά και τα βαρύγδουπα, να μιλήσει στους μαθητές του και για το μουσείο. Και όχι μόνο να μιλήσει, βέβαια, αλλά και να διοργανώσει και κάποια επίσκεψη σε ένα από αυτά. Πολύ σπάνια όμως. Το μουσείο, λοιπόν, δεν είναι μόνο εισιτήριο, ούτε για να γιορτάζεται μια μέρα κι αυτό όπως ο Αγιος Βαλεντίνος. Είναι πάνω απ' όλα ένα Μάθημα. Πολύ σοβαρό Μάθημα! Τι λέει γι' αυτό το κράτος;


Του
Γιώργου ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ